รอยรักพญามาร

ตอนที่ 9

ถาดอาหารถูกวางไว้ตรงหน้าหญิงสาว ช้อนสายตามองคนที่วางมัน เธอเกลียดเกินกว่าจะรับอะไรจากเขา เมินหน้าหนี การกระทำเช่นนั้นสร้างความหงุดหงิดให้กับเขาไม่น้อย หย่อนกายนั่งลงแล้วจับคางเรียวไว้ ออกแรงบีบเพื่อให้ปากบางเปิด เธอพยายามผลักเขาให้หยุดการกระทำเช่นนั้น แต่ชายหนุ่มกลับไม่สะเทือน เพิ่มแรงบีบที่ปลายคางแล้วจัดการยัดอาหารเข้าปากของเธอทันที

ปรางค์ปรียาอมอาหารไว้ในปากแล้วกัดฟันแน่น แล้วพ่นใส่หน้าคนป้อน ดวงตาคมวาวโรจน์ เขาขบกรามแน่น จ้องหน้าหญิงสาวด้วยสายตาเอาเรื่อง กระชากเอวบางเข้ามาแนบชิดแล้วบดขยี้ริมฝีปากลงไป เพื่อเป็นการสั่งสอนที่เธอบังอาจทำกับเขาเช่นนั้น

“อื้อ!”

เขาถอนริมฝีปากออกมาแล้วตักอาหารขึ้นมาอีกครั้ง จ้องหน้าคนตัวเล็กไม่ละ ปรางค์ปรียารู้ดีหากว่าวันนี้เธอไม่ยอมกินเขาคงต้องทำมากกว่านี้แน่

สุดท้ายแล้ว ต้องยอมกินอาหารที่เขาป้อนให้ ตักให้ไม่กี่คำเธอก็หน้าหนีเมื่อรู้สึกว่าอิ่มแล้ว เขามองแล้ววางช้อนลง ส่งยาให้เธอทาน หญิงสาวมองเขาด้วยความงุนงง เพราะคิดว่าคนอย่างเขาคงไม่มีวันทำเช่นนี้แน่ เธอทำท่าจะไม่รับแต่เมื่อเห็นสายตาเขา หญิงสาวจำต้องรับมาแล้วใส่มันลงไปในปาก ดื่มน้ำตาม ชายหนุ่มมองด้วยความพอใจ ในขณะที่หญิงสาวรีบเอนกายลงนอนเพราะทนเห็นหน้าเขาต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

ดวงตาคมมองร่างบางที่นอนอยู่ ตอนนี้เขาจะยังไม่คาดคั้นหรือทำอะไร แต่หากหายดีเมื่อไหร่ เขาคงต้องทำตามวิถีทาง เช่นเคย ความจริง... เขาก็แทบทนไม่ได้ที่ทำได้แค่เพียงมองร่างงามตรงหน้า แต่ไม่สามารถแตะต้องได้ หายเมื่อไหร่เขาจะทบต้นทบดอกให้คุ้มเลยทีเดียวเชียว

“ต่อไปนี้เธอต้องกินอาหารที่แม่ครัวทำมาให้ ถ้าฉันรู้ว่าเธอไม่กินเมื่อไหร่แล้วล่ะก็ เธอได้เจอดีแน่!” ลุคส์ขู่ก่อนเดินออกจากห้อง

อาการของหญิงสาวดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะเธอยอมทานอาหาร ร่างกายที่ซีดเซียวกลับดูมีน้ำมีนวล ใบหน้าเรียวสวยเคยซูบซีดกลับสดใสขึ้นอีกครั้ง เธอเริ่มคุ้นชินกับการอยู่ที่นี่ แม้จะถูกขังอยู่ในห้องก็ตาม เวลานี้เธอเริ่มรู้สึกปลงและคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคงเป็นเพราะกรรมทำให้ได้พบกับผู้ชายใจร้ายคนนี้ อีกทั้งตอนนี้ เธอไม่จำเป็นต้องเดินใส่เสื้อเชิ้ตในห้องเขาอีกแล้ว เมื่อไม่กี่วันมานี้เขาให้สาวใช้เอาเสื้อผ้ามาให้เธอใส่แทน

อีกอย่างท่าทีของเขาก็ไม่โหดร้ายเหมือนแรกๆ แต่ที่น่าแปลกก็คือ... เขาไม่เคยถามที่อยู่ของลุงไมเคิลอีกเลย แม้จะรู้สึกแปลกใจก็ตาม แต่เธอก็ยังหวังให้เขาปล่อยตัวเธอไปในเร็ววัน หากเวลานี้เขาไม่ต้องการคำตอบอีก

สองเท้าก้าวชิดริมหน้าต่างรูดม่านสีขาวเปิดออก แสงแดดระยิบระยับเหนือแม่น้ำเชน ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหลงใหลกับวิวที่นี่  หากเธอไม่ได้ถูกกักขังแล้วได้มาอยู่ที่ห้องนี้ เธอคงสุขใจไม่น้อย ความสวยงาม ช่วยลดทอนความรู้สึกเจ็บปวดในใจให้เบาบางลงได้บ้าง แม้จะไม่มากก็ตาม

ร่างสูงใหญ่ก้าวเดินมาจากด้านล่างของคฤหาสน์ มันเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาไปแล้ว ทุกวันนี้เขากลับบ้านเร็วและจุดหมายก็คือห้องนอน ค่อยๆ แง้มประตูเขาไปด้านใน แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้เขาหยุดยืนตรงหน้าประตูไม่ขยับเขยื้อนไปไหน รอยยิ้มนั้นทำให้รู้สึกราวกับต้องมนต์สะกด

ผู้นำตระกูลใหญ่ถึงกับใจเต้นระรัว รู้สึกเหมือนตนเองกำลังควบคุมหัวใจไม่ได้ เมินหน้าหนี พยายามควบคุมอารมณ์ตนเอง ไม่เคยเป็นแบบนี้ เป็นไม่ได้ คนอย่างเขาไม่มีทางหลงเสน่ห์หญิงคนไหน เพราะความรักจะทำให้อำนาจของเขาลดทอนลงไป ความคิดฉาบฉวยเหล่านั้นต้องไล่มันออก

บอดี้การ์ดหนุ่มตัดสินใจติดต่อเจ้านายทันที เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นฉุดให้เขาหลุดออกจากภวังค์ คว้ามันแล้วหลุบตามองเบอร์หน้าจอ เขากดรับและกรอกเสียงตามสาย มาติชเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ได้รับรู้ ตัดสายแล้วทรุดกายนั่งลงที่โซฟาราคาแพง

ลูกน้องตามหาไมเคิลเจอแล้วและคนทรยศที่เขาตั้งใจจะกำจัดกลับเรียกร้องมาหาเขาเอง... ความจริงความคิดที่อยากกำจัดไมเคิลมันหมดไปตั้งแต่วันที่ผู้หญิงในห้องนั้นล้มลงต่อหน้า เขาไม่เคยอยากรู้เรื่องของคนทรยศอีกเลยเพราะถือว่ามันได้เอาหลานสาวมาชดใช้กับความผิดที่มันก่อแล้ว ทว่าเวลานี้ทุกอย่างมันกลับกลายเป็นอีกอย่าง

เขาไม่เคยคิดว่าไมเคิลจะยอมมาหา เพราะเขารู้ดีว่ามันต้องกลัวด้วยนิสัยของเขา ปกติไม่เคยปล่อยคนทรยศให้ลอยนวลไปได้ ลุคส์ลุกขึ้นยืน สองเท้าก้าวเดินไปยังห้องที่ใช้เป็นที่กักขังนกน้อยแสนสวยไว้และทุกคืนนกน้อยนั้นจะถูกเขากอดรัดด้วยแรงปรารถนา

เสียงลูกบิดประตูห้องส่งผลให้คนในห้องหันมามองด้วยความกลัว ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใครคือผู้มาเยือน ร่างบางรีบลุกขึ้นยืนแล้วถอยหลังชิดกำแพงเพื่อเอาตัวรอดทันที เขายืนนิ่งจ้องมองไปยังร่างงามตรงหน้า  อยาก กระโจนไปโอบรัดไว้ แต่วันนี้เขากลับชะงักราวกับว่าต้องการมองเธอเพื่อซึมซับความรู้สึกต่างๆ  ไว้ให้นานที่สุด

แม้พยายามก้าวให้ถึงเธอ เธอก็จะขยับหนีไปอีกหนึ่งก้าว และเมื่อเขาหยุดนิ่งเธอก็จะชะงัก หยุดหนีแล้วมองเขา ชายหนุ่ม หัวเราะเยาะตัวเองในใจ เมื่อไหร่ที่เขาหยุดไล่ตาม เธอถึงจะหยุด เว้นระยะห่างจากเขาไว้เสมอ เ ไม่ได้หวังให้ผู้หญิงคนใดมารัก แต่ก็รู้สึกไม่ชอบใจนักที่ถูกผู้หญิงปฏิเสธเช่นนี้

ปรางค์ปรียา งุนงงกับท่าทางแปลกๆ   แต่หญิงสาวก็ยังระแวงอยู่เสมอ เพราะสิ่งที่เขาเคยกระทำกับเธอมันช่างเลวร้าย เธอเจ็บปวด  ทรมาน และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกนรกทั้งเป็น เธอจะจำสิ่งที่เขาได้กระทำกับเธอไว้จนวันตายไม่มีวันลืมเด็ดขาด!