ทันทีที่ร่างเล็กลืมตาขึ้น ปรางค์ปรียารีบกระโจนเข้าไปหาพลางกุมมือลูกน้อยของเธอไว้ น้ำตาแม่พลั่งพรูออกมาด้วยความดีใจ มือบางค่อยๆ ลูบใบหน้าบุตรชายเบาๆ ด้วยความกลัว เธอกลัวว่าลูกจะเจ็บ
“ไทม์... เป็นยังบ้างลูกเจ็บมากไหม”
“แม่...”เสียงเล็กแหบพร่าเรียกเบาๆ
“แม่อยู่นี้แล้วลูกไทม์... ไม่เป็นไรนะครับ”ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตา
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดสายตามองไปรอบห้องราวกับจะหาใครบางคน เด็กชายเหลือบมองมารดาสีหน้าของเขาดูหม่นลงเมื่อมองไปกลับไม่พบบิดา พ่อคงจะไม่รักแม่และเขาแล้ว ถึงได้ไม่มาหา ไม่มาเยี่ยมแบบนี้ พ่อคงกลับไปกับผู้หญิงฝรั่งคนนั้นแล้วใช่ไหม
“แม่ครับ... พ่อไม่อยู่กับเราแล้วใช่ไหม”เด็กชายถามแม่เสียงสั่นเครือ
ปรางค์ปรียานิ่งงันริมฝีปากเม้มแน่น เธอพยายามฝืนยิ้มให้กับลูกน้อย... เขาคงไม่มาอีกแล้ว เพราะเรื่องระหว่างเธอกับเขาไม่มีอะไรต้องผูกมัด เพราะเขาลูกถึงต้องมาตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ จะไม
