9
1215 คำ
เมื่อวานหลังจากไปส่งเจ้าสาวที่บ้านเจ้าบ่าวแล้ว เขาก็นำหมอและรถม้าไปรับศิษย์ที่บาดเจ็บ พร้อมกับนำสินเดิมของเจ้าสาวไปส่งให้ที่บ้านเจ้าบ่าว ถือว่างานนี้เสร็จสิ้นเรียบร้อย แต่น่าเสียใจที่เสียศิษย์ในสำนักไปหกคน ซึ่งเขาก็ได้จัดการพิธีศพและช่วยเงินให้ทางบ้านของทั้งหกคนแล้ว
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าต้องรับปากแม่ว่าจะแต่งฮูหยินภายในปีนี้”
“เรื่องนี้ข้าขอคิดดูก่อนท่านแม่”
“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ไข่ของเถ้าแก่หวังแม่ก็เอามาให้เจ้ากินแล้ว ยังไม่เกิดผลอีกหรือ” นางถอนหายใจอย่างจนปัญญา “ร่างกายของเจ้าไม่รุ่มร้อนเอ่อ...อยากจะมีฮูหยินบ้างเหรอ”
หัวคิ้วของหยางต้าหลงขมวดมุ่น ร่ายกายแข็งแกร่งใหญ่โตมองอาหารที่สาวใช้ยกเข้ามา “วันนี้ท่านแม่ไม่ได้นำไข่ต้มสูตรพิสดารมาให้ข้ากินใช่ไหมขอรับ”
“เถ้าแก่หวังให้นำมาฝากเจ้าเพียงสามใบเท่านั้น เห็นว่าหายาก หากเจ้าต้องการอีกแม่จะไปเอา...”
“ไม่ขอรับท่านแม่” ความรวดเร็วและหนักแน่นในคำตอบของเขาทำให้มารดามองหน้าแล้วยิ้มเจื่อนๆ เป็นเวลาเดียวกับสาวใช้สืบเท้าเข้ามาหาด้วยท่าทางนอบน้อมก่อนจะรายงานฮูหยินผู้เฒ่าว่า
“ฮูหยินเจ้าคะเถ้าแก่หวังมาขอพบท่าน แจ้งว่าจะมาขอเยี่ยมท่านประมุขเจ้าค่ะ”
“เจ้ารีบไปเชิญเถ้าแก่หวังเข้ามาเร็ว” นางกับเถ้าแก่หวังเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ครั้งวัยเยาว์สนิทสนมกันดีมีของดีก็มักนึกถึงกันตลอด
เถ้าแก่หวังรู้สึกถึงความกังวลคืบคลานเข้ามา ประมุขหยางไม่เคยมองเขาด้วยสายตาไม่ไว้ใจแบบนี้ ขณะที่เขายื่นกล่องไม้ภายในบรรจุของดีไปให้
“ข้านำปั๋งทุ้ยของดีมาเยี่ยมท่านประมุข ข้าได้ข่าวว่าท่านได้รับบาดเจ็บ ท่านรีบให้บ่าวไพร่นำไปต้มกับน้ำแกงไม่กี่วันท่านประมุขจะต้องกลับมาแข็งแรงดังเดิม”
“ปั๋งทุ้ยของท่านคงไม่ได้นำไปต้มกับฉี่เด็กบริสุทธิ์เหมือนไข่ต้มที่ฝากท่านแม่มาคราวก่อนใช่หรือไม่”
สีหน้าเฉยชาแลดูดุดันของท่านประมุขเจ้าสำนักคุ้มภัยทำให้เถ้าแก่หวังเสียวสันหลังวูบวาบอย่างประหลาด เขาฆ่าคนได้ภายในพริบตา ถ้าไม่พอใจขึ้นมาเขาอาจตายได้ง่ายๆ เขาอยากแก่ตายไม่อยากถูกสังหารตาย
“ไม่ขอรับ ปั๋งทุ้ยนี้ได้มาสดๆ ไม่ได้นำไปแช่อะไร แต่ไข่ต้มฉี่เด็กบริสุทธิ์ที่ข้าฝากฮูหยินมาคราวก่อนเป็นของดีจริงๆ นะขอรับ เวลานี้ไข่ของโรงน้ำชาข้าบุรุษทั่วเกาซานตามหากันให้ควั่ก เสียแต่คนทำนางไม่ว่าง”
“เห็นไหมต้าหลง แม่บอกเจ้าแล้วว่าเป็นของดี เถ้าแก่หวังมายืนยันด้วยตัวเอง” ฮูหยินผู้เฒ่าอมยิ้ม
หยางต้าหลงขยับกายลุกขึ้น ร่างกายเขากำยำใหญ่โตจนเถ้าแก่หวังเกรงจะทำให้เขาโกรธรีบถอยไปด้านหลังอีกสองก้าวเพราะสัมผัสได้กับรังสีสังหารที่แผ่กระจายออกมา
“ใครหน้าไหนเป็นคนปรุงไข่ต้มกับฉี่เด็กให้เถ้าแก่หวังบอกข้ามา”
เถ้าแก่หวังยิ้มแบ่งรับแบ่งสู้ไม่แน่ใจนักว่าท่านประมุขหยางจะไปบังคับให้นางต้มไข่สูตรลับของบรรพบุรุษเขาหรืออย่างไรกัน “เอ่อ ถ้าข้าน้อยบอกแล้วท่านประมุขต้องเก็บเป็นความลับนะขอรับ หากบิดานางรู้เข้าว่านางลอบออกจากจวนเพื่อมาแอบส่งไข่ต้มให้ข้านางต้องถูกบิดาทำโทษแน่”
“บอกมานางเป็นคุณหนูสกุลไหน ถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้...”
‘พิเรนทร์นัก’
บุรุษในเกาซานอาจมองว่าไข่ต้มฉี่เด็กบริสุทธิ์ของนางเป็นอาหารเพิ่มกำลังวังชา เป็นยาโบราณก็ช่างแต่สำหรับเขาเท่ากับนางบังอาจลบหลู่หลอกให้เขากินฉี่ใครเข้าไปเห็นทีจะเก็บไว้ไม่ได้
ทว่าเมื่อเถ้าแก่หวังกระซิบชื่อของนาง เพลิงโทสะเมื่อครู่พลันผ่อนปรนลงช้าๆ กุ้ยฮุ่ยชิง เป็นคนเดียวกับสตรีประหลาดกลางป่าผู้นั้นเขาจะไตร่ตรองดูอีกทีระหว่างตัดนิ้วนางกับกัดนิ้วของนางอย่างไหนจึงจะเหมาะกว่า
หลังเถ้าแก่หวังกลับไปแล้ว หยางต้าหลงเห็นใบหน้าระทมทุกข์ของมารดาก็หลับตานิ่ง ครั้งนี้เขาบาดเจ็บกลับมา มารดาจึงทวีความเป็นห่วงและยิ่งเร่งรัดให้เขาแต่งฮูหยิน เขาจำต้องยอมรับปากในที่สุดเพราะทนการรบเร้าของนางไม่ไหวอยากให้แต่งเขาก็จะแต่ง จิ้มใครสักคนมาเป็นเมียคงไม่ใช่เรื่องยาก
“ข้ารับปากท่านแม่ ข้าพร้อมจะหาสะใภ้ให้ท่านแล้ว”
ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มกว้างด้วยความดีใจ นางสู้ไปไหว้พระขอพรมาหลายที่ วันนี้จะได้สมปรารถนาเสียที “ดี แม่จะให้แม่สื่อนำรายชื่อหญิงงามมาให้เจ้าเลือก” นางว่าแล้วทำท่าจะผลุนผลันไปแต่ถูกหยางต้าหลงเรียกไว้ก่อน
“ลำบากท่านแม่เปล่าๆ ข้าหาเองดีกว่า”
“เจ้ามีสตรีที่ถูกใจแล้วเช่นนั้นหรือ”
“นับว่ามีแล้ว” หยางต้าหลงบอกปัด
ขณะที่ฮูหยินผู้เฒ่าอมยิ้ม ลูกชายนางยังใช้การได้คงเป็นเพราะไข่ของเถ้าแก่กวัง นางคิดการในใจไว้แล้วว่าหากบุตรชายแต่งงานแล้ว นางจะรีบเร่งรัดให้มีลูก จากนั้นก็จะขอร้องให้บุตรชายไม่ต้องออกไปคุ้มภัยด้วยตัวเองอีก อย่างน้อยบุตรกับฮูหยินก็อาจทำให้บุตรชายของนางรักชีวิตมากขึ้น
“ถ้าเช่นนั้นก็ตามใจเจ้า เจ้าพอจะบอกแม่ได้หรือไม่ว่าเป็นคุณหนูบ้านไหน”
หยางต้าหลงอยากจะยกมือกุมขมับจะจิ้มนิ้วไปลงที่คุณหนูบ้านไหนดี พอดีกับมีบ่าวรับใช้เดินค้อมตัวเข้ามาพอดี
“ท่านประมุขขอรับ ข้าเตรียมม้าไว้แล้วขอรับ”
บ่าวคนสนิทของหยางต้าหลงรายงาน
“อืม ดีมาก ทำงานเร็วดีจริง” หยางต้าหลงดวงตาเจิดจ้า ยิ้มกว้าง ตบบ่าคนสนิทที่รู้ใจเข้ามาช่วยได้ทัน จริงๆเขาไม่ได้สั่งงานบ่าวเอาไว้ แต่ดูท่าว่าบ่าวคนสนิทจะรู้ใจ “ท่านแม่ข้าต้องไปพบอ๋องสามที่วังหลิวหยวน ข้าต้องรีบไปแล้ว จะให้อ๋องสามรอนานไม่ได้ ท่านแม่กลับเข้าห้องพักผ่อนได้แล้วนะขอรับ”
ฮูหยินผู้เฒ่ายังไม่ทันเอ่ยปากอะไร หยางต้าหลงก็สาวเท้าไปไกลแล้ว “เดี๋ยวก่อนสิต้าหลง เจ้ายังไม่บอกแม่เลยว่าคุณหนูบ้านไหนที่เจ้าถูกใจ”
แต่ไม่ทันแล้วร่างสูงสง่าที่อยู่ในชุดผ้าฝ้ายสีขาวสะอาด ผมเกล้ามีที่ครอบไว้เรียบร้อย ใบหน้าหล่อเหลาดุจหยกสลักเดินห่างออกไปไกลจนเห็นแต่แผ่นหลังที่เป็นจุดเล็กๆ ฮูหยินผู้เฒ่าได้แต่หันมาค้อนควักใส่บ่าวชายคนนั้นที่เข้ามาขัดจังหวะนาง
“คุณหนูบ้านไหนนะที่ทำให้ต้าหลงคิดแต่งงานแม่อยากเห็นหน้านางนัก คงจะเป็นกุลสตรีโฉมสะคราญที่เพียบพร้อม”
- ผู้เขียน
