“ตากลางจะล้ำเส้นมากไปแล้วนะ” แม่นางส่าใหญ่คิดอย่างหนักใจ
เธอมองตามร่างส่าหนุ่มที่หายเข้าไปในประตูบ้านของเขาเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเอื้อมมือปิดผ้าม่านลง
“ครับแม่ย่า” เสียงชายสูงวัยผมขาวโพลนไปทั้งหัวนั่งมอบพินอบพิเทาอยู่เบื้องล่าง
“มันจะอะไรกันนักกันหนา แค่หาผู้หญิงที่ถูกเลือกมาอีกสักสองคน ฉันอยากได้คนที่มีอายุสักหน่อย หนักใจจริง ๆ เพิ่มคนอีก ลงเม็ดเงินลงไป ฉันทุ่มไม่อั้น” เสียงอันทรงพลังกล่าวออกมา ตอนนี้แววตาเริ่มท้อแท้
“ไปเรือนนู้น บอกตากลางด้วย ฉันไม่ให้ออกไปไหนสามวัน ขังไว้ในบ้านนั่นแหละ ดูสิ การเป็นคนมีน้ำอดน้ำทนมันยากมากไหม บอกให้มันสำนึกด้วย” จ้องมองไปยังเรือนนอนของชายหนุ่มที่อยู่นอกหน้าต่างเบื้องล่าง
“เฮ้อ... ไปเถอะ ฉันต้องการจะพักผ่อน เหนื่อยใจเหลือเกิน” เธอโบกมือไล่เขาเอาเสียดื้อ
“ปริกเอ๊ย...ปริก” เธอเรียกคนรับใช้คนสนิทเสียงดัง
“ค่ะ แม่ย่า อยู่เจ้าค่ะ อยู่” ปริกส่งเสียงนำเข้า
