บทนำ
2150 คำ
บทนำ
“กลืนกินของฉันทั้งแท่งขนาดนี้ อย่าริอาจพูดพล่ามถึงผู้ชายคนอื่น”
“หึงหนูเหรอ?”
“มันเป็นนิสัยของพวกผู้หญิงไม่รู้จักพอ”
5 ปีก่อนหน้า
คฤหาสน์เดลเวอร์
“กลับมา! หญิง! ผมบอกให้คุณกลับมา!” เสียงของมาเฟียหนุ่มตะโกนสนั่นลั่นบ้าน เอ่ยสั่งหญิงสาวผู้เป็นที่รักห้ามออกจากบ้าน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ฟังเขาเลยสักนิด แถมยังรีบวิ่งฝ่าสายฝนออกไปขึ้นรถของชู้รักนอกรั้วบ้าน
“ปล่อยเธอไปเถอะครับนาย เธอไม่ได้รักนายแล้วนะครับ” เทวิน มือขวาคนสนิทพูดขึ้น ถึงแม้จะไม่ได้อยากล่วงเกินชีวิตของเจ้านาย แต่อดไม่ได้จริงๆเมื่อรู้ว่านายของตัวเองกำลังถูกสวมเขาโดยผู้หญิงที่หน้าสวยแต่ใจเสือมาระยะหนึ่งแล้ว
“มึงไปตามมันกลับมาให้กู!”
“ไม่ครับ เราจะไปหาหมอกัน แผลที่มือของนายต้องเย็บอีกหลายเข็ม” เทวินถอดเสื้อของตนออกและพันมือของเดลเวอร์เอาไว้
“ปล่อยกูไอ้วิน!” เดลเวอร์ตวาดเสียงใส่มือขวาด้วยความมึนเมาและความโกรธเคืองที่เทวินไม่ยอมไปตามหญิงสาวกลับมาให้เขา
“นายครับ! เธอหลอกนะนะครับ เธอสวมเขาให้นาย! ตั้งสติหน่อยซิครับ!” เทวินพยายามเรียกสตินายของตนเอง จนเดลเวอร์ต้องยืนนิ่งไป
“กูถึงได้จะฆ่ามันด้วยตัวกูเองนี่ไง” น้ำเสียงของเดลเวอร์เปลี่ยนเป็นเลือดเย็น เขามองออกไปนอกบ้านด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ยืนกำมือแน่นจนแผลข้างที่ถูกแก้วบาดจากการบีบแก้วลึกยิ่งกว่าเดิม เลือดสีแดงสดไหลหยดลงบนพื้นจนดูน่ากลัว
“ผมจะให้คนออกไปลากมันสองตัวกลับมาชดใช้นาย แต่ตอนนี้นายต้องไปทำแผลกับผมก่อน”
“แผลแค่นี้กูไม่ตายหรอกไอ้วิน”
“ไม่ตายก็ต้องไป” เทวินประคองเดลเวอร์ไปขึ้นรถในสภาพที่มึนเมา ก่อนจะรีบขับรถฝ่าสายฝนตรงไปที่โรงพยาบาลที่เดลเวอร์เป็นหุ้นส่วน
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้สร้างบาดแผลในใจให้กับเดลเวอร์ไม่น้อย ทั้งๆที่เขารักและซื่อสัตย์กับหญิงสาวคนนี้มาโดยตลอด แต่เธอกับตอบแทนความรักของเขาด้วยการมีชู้ และทิ้งเขาไปในวันที่เขาค้นพบความจริงทุกอย่าง
หลังจากที่เดลเวอร์เย็บแผลที่มือเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้หน้าห้องอย่างหมดสภาพ
ไม่คิดเลยว่ามาเฟียอย่างเขาจะถูกผู้หญิงนอกใจ ทั้งๆที่คบกันมาก็ตั้งห้าปี แต่เธอดันทิ้งเขาไปแบบไม่ไยดี ซึ่งบาดแผลนี้มันทำให้เขาทั้งเจ็บและแค้น และแน่นอนว่าเขาจะต้องชำระแค้นชู้รักสองคนนั้นอย่างแน่นอน
“ฉันรอตรงนี้นะแก สู้ๆนะ” ขณะเดียวกันเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งก็ดังขึ้น เธอบอกเพื่อนของตัวเองที่อยู่ในสภาพแขนขาถลอก ก่อนจะเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ เขา
เดลเวอร์ที่นั่งก้มหน้าอยู่เงยหน้ามองไปที่หญิงสาวข้างๆก่อนจะต้องหยุดชะงักไป เขาจ้องใบหน้าสวยนั้นอย่างพิจารณาก่อนที่เสียงของเทวินจะดังขึ้น
“นายครับ ผมรับยาให้เรียบร้อยแล้วครับ”
“…” เดลเวอร์ไม่ได้สนใจเทวินเลยสักนิด ยังคงเอาแต่มองไปที่หญิงสาว จนเธอมองมาที่เขาและยิ้มให้ตามมารยาทก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอีกครั้ง
“นายครับ”
“เออ หยุดเรียกกูสักที” เดลเวอร์ปรายตามิงไปที่เทวินก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไป แต่ไม่วายที่จะมองไปที่หญิงสาวคนนั้นอีกครั้งเพื่อพิจารณาใบหน้าของเธอชัดๆ
“เอ่อ.. มีอะไรหรือเปล่าคะ” ในที่สุดเด็กวัยรุ่นสาวที่เขาพยายามมองเธอก็เอ่ยถามขึ้น ทำให้เขาต้องเมินหน้าหนีและเดินออกมาจากโรงพยาบาล
“นายรู้จักเธอเหรอครับ?”
“ไปตามตัวไอ้เวรสองตัวนั้นกลับมาให้กู” ดูเหมือนว่าการเย็บแผลจะทำให้เดลเวอร์มีสติแล้ว เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อชั่วโมงก่อนยังคงย้ำเตือนในหัวใจและหัวสมองของเขาไม่หายไปไหน หรือที่เรียกว่า “แผลยังสด”
คลับ AT
“ตกลงที่บอกว่าเมียทิ้ง คือเมียมันมีชู้?” อาเธอร์เอ่ยถาม เมื่อเทวินเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ทุกคนฟัง
“ครับ นายกำลังให้ผมตามล่าตัวสองคนนั้นมารับโทษอยู่”
“แม่งเอ๊ย ถ้าเป็นกูนะอีนั่นไม่ได้ออกจากบ้านไปหรอก!” ฮันเตอร์สบถด่าขึ้นอย่างเดือดดาล สงสารเพื่อนที่ถูกนอกใจทั้งๆที่เดลเวอร์เป็นผู้ชายที่ไม่เคยเจ้าชู้เลย
“ถ้านายไม่เมาผู้หญิงคนนั้นคงไม่รอดหรอกครับ”
“ขนาดแม่งเมายังบีบแก้วแตกละเอียดคามือ ถ้าไม่เมาอีหญิงอาจจะตายคาตีนมันเหมือนที่ไอ้วินบอก” มาร์คัสพูดเพราะรู้ดีว่าเดลเวอร์คงไม่ยอมปล่อยให้คนที่หักหลังตัวเองหนีไปง่ายๆ
“จริงครับ มือนายเย็บไปยี่สิบเข็มเป็นแผลเป็นแน่ครับ”
“แผลเป็นที่มันแค้นน่าดู” อาเธอร์พูด
“นายมาแล้วผมขอตัวก่อนดีกว่า” เทวินรีบเดินออกไปเมื่อเห็นว่าเดลเวอร์กำลังเดินกลับมาที่โต๊ะหลังจากที่ไปเข้าห้องน้ำมา
“ไหวนะไอ้เดล” มาร์คัสเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“คนอย่างกูไม่เคยไม่ไหว”
“ปากเก่งแบบนี้มันไม่ยอมตายง่ายๆหรอก” ไดมอนด์พูดพลางยื่นบุหรี่ให้กับเดลเวอร์ ซึ่งเดลเวอร์ก็รับและสูบต่อทันที
“เจอตัวเมื่อไหร่ กูจะฆ่าแม่งให้หมด!”
“ไม่ใช่หนีออกต่างประเทศไปแล้วเหรอวะ”
“ต่อให้มันหนีจนวันตาย ถ้าเจอตัวเมื่อไหร่กูก็จะฆ่ามัน” เดลเวอร์ทิ้งท้ายความโกรธแค้นไว้อีกประโยค ก่อนจะเลิกหยิบยกเรื่องพวกนี้ขึ้นมาพูดให้หงุดหงิดหัวใจ
5 ปีต่อมา
Part นาเดียร์
ปัง! ปัง! ปัง!
“นาเดียร์ตื่นได้แล้ว!”
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนของพี่ชายคนโต ฉุดให้นาเดียร์ต้องตื่นขึ้นด้วยความขี้เกียจ
“อื้อ~ ตื่นแล้วเฮีย~” เธอตะโกนตอบพี่ชายก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวอีกครั้ง
ราวกับพี่ชายที่รู้ทัน เพราะเขายังคงเคาะประตูห้องและตะโกนเข้ามาอีกครั้ง
“ลุกขึ้นเลย ห้ามคลุมโปงนอนต่อ! รีบๆลงมากินข้าวด้วยเดี๋ยวสาย”
“อื้อ! หมวยรู้แล้วเฮียโย~” เด็กสาวใบหน้าสวยค่อยๆลืมตาขึ้นเพื่อรับแสงสว่าง มองไปที่นาฬิกาหัวเตียงจึงเห็นว่าเป็นเวลาหกโมงครึ่งแล้ว
“เบื่อการตื่นไปเรียนชะมัดเลย~ ถ้าไม่ติดว่าอยากเป็นหมอแม่จะนอนอยู่บ้านไม่ลุกไปไหน~” ร่างบางบ่นพึมพำก่อนจะลุกออกจากเตียง ตรงไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกาย และแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดัง
นาเดียร์ใช้เวลาแต่งตัวเกือบหนึ่งชั่วโมงก่อนจะรีบลงมาทานอาหารเช้ากับครอบครัว
“ไงตัวแสบ เฮียโยบอกเรียกตั้งนานไม่ยอมตื่น” นาราเอ่ยถามลูกสาวก่อนจะเริ่มตักข้าวให้กับลูกๆและสามี
“เปล่านะคะ~ หนูตื่นตั้งแต่เฮียเรียกรอบแรกแล้วต่างหาก~”
“ตื่นแต่คลุมโปงต่อ ไม่เรียกตื่นนะหนูน้อย” โยฮันพูดพลางอมยิ้มเพราะเขาเอ็นดูน้องสาวเพียงคนเดียวของตัวเองเป็นอย่างมาก
“เฮียโยไม่ต้องมาพูดเลย~ ว่าแต่เฮียโนอาห์ยังไม่กลับบ้านเหรอคะ”
“นินทาอะไรเฮียอีกฮะตัวแสบ!” เสียงของโนอาห์ดังขึ้นพร้อมกับจับไปที่ศีรษะของนาเดียร์และโยกไปมา
“อื้อ! เฮียโนผมหมวยเสียทรงหมด!”
โยฮัน พี่ชายคนโต มีอายุ 37 ปี
โนอาห์ ลูกชายคนกลาง มีอายุ 34 ปี
ทั้งสองมีนิสัยที่แตกต่างกันอย่างฟ้ากับเหว แต่สิ่งหนึ่งที่ทั้งสองเหมือนกันนั่นก็คือการรักและห่วงใยน้องสาวเพียงคนเดียวของพวกเขา
เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จโยฮันจึงทำหน้าที่ไปส่งนาเดียร์ที่มหาวิทยาลัยโดยมีโนอาห์นั่งมาด้วย เนื่องจากเขาบอกว่ารถกำลังเข้าศูนย์ จึงต้องให้พี่ชายช่วยแวะไปส่งที่หน้าบริษัทของตนเอง
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะคุณพี่ชายสุดหล่อทั้งสอง”
“ตั้งใจเรียนนะว่าที่คุณหมอ ไม่งั้นเฮียจะบอกมี๊ไม่ให้เราไปเที่ยวอีก” โยฮันบอกกับน้องสาวของตนด้วยความเป็นห่วง เพราะจริงๆแล้วไม่ได้อยากให้เธอไปเที่ยวตามคลับตามบาร์เลย แต่ก็เข้าใจเพราะนาเดียร์อายุยี่สิบสองแล้ว แถมมีเพื่อนมีฝูงที่ชักชวนกันไป
“โถ่เฮีย~ เกรดหนูดีจะตาย อีกอย่างหนูก็อยากเป็นหมอศัลยกรรมจริงๆไม่ทำให้เสียการเรียนแน่แน่นอนค่ะ!”
“มึงอย่าไปห้ามน้องมาก ตามไปดูก็พอ” โนอาห์พูดพลางส่งยิ้มให้น้องสาว
“มึงอ่ะหนักเลย อย่าเที่ยวจนเสียงานเสียการนะมึง” โยฮันชี้หน้าคาดโทษน้องชายคนกลาง
“เออรู้แล้วน่า”
“ส่วนเราไปได้แล้วเดี๋ยวเฮียไปทำงานสาย ต้องไปส่งไอ้นี่อีก”
“โอเคค่ะ บ๊ายบายค่ะ อย่าตีกันนะคะสองคนนี้” นาเดียร์โบกมือลาพี่ชายทั้งสอง ก่อนจะลงจากรถและเดินเข้าไปในรั้วมหาวิทยาลัย ตรงไปหาเพื่อนๆที่โต๊ะหินอ่อนที่ประจำ
เหตุผลที่เธอพูดกับพี่ชายทั้งสองเช่นนั้นก็เพราะว่าโยฮันกับโนอาห์มักจะมีปากเสียงกันเป็นประจำ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือน้อย โนอาห์ก็มักจะกวนประสาทโยฮันจนต้องทะเลาะกันอยู่เสมอ
______________________________
เดลเวอร์มีผู้หญิงที่รักและเกลียดอยู่ในใจสองคน จริงๆแล้วเรื่องของเพื่อนๆคือไม่เคยพูดถึงเฮียเดลเลย มีแต่บอกเมียทิ้ง พอมารู้ว่าเมียทิ้งที่ว่าคือเมียนอกใจมีชู้ ก็น่าสงสารเฮียแกอยู่ รู้เหตุผลที่เฮียแกมีเมียช้ากว่าเพื่อนๆแล้ว เรื่องนี้ไปลุ้นเอานะคะว่าเฮียเดลมันพระเอกธงไหน🥹
ขอคนละคอมเมนต์หรือสติกเกอร์คนละดวงให้กำลังใจเฮียเดลหน่อยงับ💖
•
•
•
-เดลเวอร์ เมอร์ตัน-
มาเฟีย อายุ36ปี ไม่มีพี่น้องทางสายเลือด เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของบ้าน เมอร์ตัน
อาชีพ : มีธุรกิจมืดที่ทำร่วมกับเพื่อนอีกสี่คน มีโรงงานผลิตไวน์เป็นของตัวเอง เป็นเจ้าของโรงแรมห้าดาวติดริมทะเล เจ้าของบาร์โฮสดังติดอันดับหนึ่งของประเทศ และหุ้นส่วนโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งใจกลางเมืองกรุง
นิสัย พูดน้อย นิ่งขรึม ดุ โหด ไม่เจ้าชู้ มีแผลในใจจากการถูกคนรักเก่านอกใจไปคบชู้
มือขวาคนสนิทชื่อ เทวิน & มือซ้ายคนสนิท เมทา
•
-นาเดียร์ รอนสัน-
เด็กสาว อายุ22ปี บ้านของเธอค่อนข้างมีฐานะ และมีพี่ชายร่วมสายเลือดอีกสองคนที่รักและเอ็นดูเธอ
อาชีพ : นักศึกษามหาวิทยาลัยปริญญาตรีปี4 คณะแพทยศาสตร์ (สาขาศัลยแพทย์ทั่วไป)
นิสัย : เธอมักจะเป็นเด็กสาวที่เอาแต่ใจ เพราะถูกพี่ๆสองคนเลี้ยงแบบตามใจมาโดยตลอด ทว่าเป็นเด็กสาวที่ตั้งใจเรียนเพราะมีความฝันอยากเป็นแพทย์ศัลยกรรม รักในการดื่ม เที่ยว และปาร์ตี้กับเพื่อนๆ คนที่ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวมักจะคิดว่าเธอเป็นคนที่หยิ่ง เพราะเธอค่อนข้างที่จะพูดน้อยกับคนที่ไม่รู้จักหรือไม่สนิท ยกเว้นเวลาเมา
มีเพื่อนสองคนชื่อ ของขวัญ & ใยไหม
______________
“เธอไม่ใช่รักแรกของเขา แต่เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาอยากมีความรักตอนอายุ17ปี หลังจากแยกกันไปในวันนั้น โชคชะตาก็พาทั้งสองกลับมาเจอกันอีกครั้ง แต่เป็นการเจอกันที่ไม่ดีสักเท่าไหร่ เพราะเธอจำเขาไม่ได้และคิดว่าเขาเป็นเด็กบาร์โฮส แต่จริงๆแล้วเขาเป็นเจ้าของบาร์โฮสต่างหาก..”
ไม่อนุญาตให้ดูดรูปภาพไปใช้ค่ะ พบเจอปรับ 10เท่าของราคาภาพวาด❗️
- ผู้เขียน
