Draven เดลเวอร์ EP.3 เจอกันอีกครั้ง
1114 คำ
EP.3 เจอกันอีกครั้ง
เช้าวันใหม่
มหาวิทยาลัย
เช้านี้นาเดียร์และเพื่อนๆของเธอมาเรียนในสภาพสะบักสะบอมที่ไม่ต่างจากเมื่อวานเลย ทั้งสามเมาค้างโดยเฉพาะใยไหมที่ดื่มจนน็อค คงเป็นเพราะวันนี้ต้องเข้าไปเรียนรู้วิขาเพิ่มที่โรงพยาบาลเอกชน พวกเธอจึงต้องแบกสังขารมาแม้จะไม่ไหวแค่ไหนก็ตาม
“อื้อ~ ตึ้บหัวชะมัดเลย~”
“ว่าแต่เมื่อแกหามฉันสองคนกลับเหรอของขวัญ” นาเดียร์เอ่ยถาม เพราะเธอเองก็แทบจะจำไม่ได้ว่าตัวเองกลับมาได้ยังไง จะจำได้ก็แต่ที่นั่งคุยกับบาร์โฮสคนใหม่ที่เธอลากมานั่งด้วย
“ก็ใช่น่ะซิ ดีนะพี่บาร์โฮสคนที่แกลากมานั่งด้วยเขาช่วยเรียกรถให้ ไม่งั้นมีหวังได้นอนกันที่ร้านแน่ๆ”
“ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ต้องเข้าโรงพยาบาลฉันจะไม่มาเด็ดขาด~” ใยไหมฟุบหน้าลงที่โต๊ะอย่างหมดแรง สมองของเธอยังมีอาการมึนๆอยู่
“ลองไม่มาวันนี้ดิ ได้มีหวังติดเอฟแน่ เพราะอาจารย์สั่งไว้ว่าต้องมา”
“ก็ถึงได้มานั่งเมาค้างอยู่นี่ไง~”
“ประกาศ นักศึกษาคณะแพทยศาสตร์ที่ต้องออกไปเรียนรู้วิชานอกพื้นที่ในวันนี้ โปรดมารวมตัวกันเพื่อเช็กขื่อขึ้นรถด้วยค่ะ” เสียงประกาศจากฝ่ายประชาสัมพันธ์ดังขึ้น ฉุดให้ทั้งสามสาวต้องพากันลุกเดินไปเช็กชื่อทันที
โรงพยาบาลเอกชน MMM
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเหล่านักศึกษาจึงถูกพาหันเข้าไปนั่งอยู่ในหอประชุมของโรงพยาบาล
“โรงพยาบาลเอกชนที่นี่โคตรใหญ่เลย”
“อยากมีผัวเป็นเจ้าของโรงพยาบาลไหมล่ะ จะได้เป็นคุณนายตอนเรียนจบ” ใยไหมตอบกลับของขวัญด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก
“ก็ดีนะ ฉันจะได้ไม่ต้องทำงาน”
“แล้วแกจะเสียเงินมาเรียนหมอทำเตี่ยอะไรคะ!” นาเดียร์หันไปสบถด่าของขวัญเบาๆ
“พูดเลยเฉยๆไหม”
“มึงคิดจริงค่ะ!” ในไหมที่รู้ทันมองของขวัญด้วยหางตา
เวลาผ่านไปเกือบห้านาที เมื่อนาเดียร์เห็นว่ายังไม่มีใครเข้ามานอกจากนักศึกษา เธอจึงจะไปเข้าห้องน้ำก่อนโดยที่เพื่อนๆไม่ได้ลุกมาด้วย
เมื่อเด็กสาวเข้าห้องน้ำเสร็จจึงเดินออกมาเพื่อจะกลับเข้าไปในห้องประชุม ทว่าสองเท้ากับต้องหยุดนิ่งเมื่อเห็นชายหนุ่มที่คุ้นหน้าคุ้นตายืนอยู่หน้าลิฟต์
“นั่นพี่ที่บาร์โฮสเมื่อคืน!” นาเดียร์จำใบหน้าของเขาได้เพราะเธอรู้สึกคุ้นๆเพียงแต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน
ระหว่างนั้นชายหนุ่มที่เหมือนจะรู้ตัวว่ากำลังถูกมอง จึงหันมาทางเธอ ทำให้นาเดียร์ต้องรีบหลบเข้าไปในมุมอีกครั้ง
“แล้วกูจะหลบทำไมวะ” เด็กสาวบ่นกับตัวเองก่อนจะยื่นใบหน้าออกมามองชายหนุ่มอีกครั้ง จึงเห็นว่าเขากำลังเดินไปอีกทางเธอจึงเดินตามเขาไปด้วยความอยากรู้ เพราะการแต่งตัวของเขาราวกับผู้บริหารต่างจากเมื่อวานลิบลับที่มีแค่เพียงเสื้อเชิ้ตสีดำ
“ไปไหนแล้วนะ” ใบหน้าสวยมองซ้ายแลขวาหาชายหนุ่มที่เดินนำมาแต่กับไม่เห็นเขาแล้ว
“หาใคร”
“ว๊าย!”
Part เดลเวอร์
เมื่อคืนนี่มาเฟียหนุ่มเป็นคนส่งสามสาวขึ้นรถ และไม่วายส่งลูกน้องขับตามหลังไปดูว่าพวกเธอถึงบ้านอย่างปลอดภัยหรือไม่
ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนั้น แต่พอรู้ว่าเด็กสาวคนนั้นคือเด็กสาวเมื่อสิบเก้าปีก่อน ก็ทำให้เขาจำความรู้สึกในตอนนั้นได้ทันที เธอไม่ใช่รักแรกเพียงแค่เธอทำให้เขารู้สึกอยากมีความรักเป็นครั้งแรกก็เท่านั้น
เช้าวันนี้เดลเวอร์มีงานที่จะต้องเข้าร่วมเปิดงานในการพานักศึกษามหาวิทยาลัยเอกชนมาเรียนเพิ่มความรู้ เมื่อมาถึงเขาจึงตรงไปที่ลิฟต์เพราะตั้งใจที่จะขึ้นไปห้องทำงานส่วนตัวของตัวเองก่อน
ทว่าระหว่างรอลิฟต์กับรู้สึกว่ากำลังถูกสายตาของใครบางคนจ้องมอง เขาจึงหันไปดูและจำได้ทันทีว่าเธอคือนาเดียร์ ถึงแม้จะเห็นเพียงนิดเดียวก็ตาม
“หาใคร”
“ว๊าย! ตะ..ตกใจหมด!” เด็กสาวอุทานเสียงหลงเมื่อเขาโผล่มาทาด้านหลังของเธอ ทันทีที่เธอถอยหลังหนีมันทำให้เขาเห็นการแต่งกายของเธอได้อย่างชัดเจน
เสื้อนักศึกษาสีขาวบวกกับกระโปรงพรีทสีดำความยาวเหนือเข่าเล็กน้อย และรองเท้าผ้าใบสีขาวที่มียี่ห้อดัง
“ตามมาทำไม?”
“เปล่า~ แค่จะไปทางนี้ค่ะ~”
“…”
“งั้นขอตัวก่อนนะคะ” เธอไม่แทนตัวเองว่าหนูเหมือนเมื่อคืน เพราะตอนนี้มีสติแล้ว เพราะเธอจะแทนตัวเช่นนั้นเฉพาะกับพี่ชายทั้งสองเท่านั้น
“กลัวอะไร? ไม่เห็นเก่งเหมือนเมื่อคืน” ไม่ทันที่เด็กสาวจะได้เดินผ่านไป มาเฟียหนุ่มก็พูดขึ้น ทำให้นาเดียร์ต้องหยุดเดินทันที
“คนเมาก็พูดไปทั่วแหละค่ะ!” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงวีน เพราะปกติแล้วเธอมักจะไม่คุยกับคนที่ไม่สนิทด้วย ถึงแม้เมื่อคืนจะพึ่งนั่งดื่มด้วยกันก็ตาม
“เมื่อคืนเธอลืมจ่ายค่าดื่มให้ฉัน ลืมหรือเปล่า..” ร่างสูงพูดพลางเดินเข้าหาเด็กสาวจนเธอต้องถอยหลังชิดติดกำแพง
“กะ..ก็บอกอยู่ว่าเมา กี่บาทล่ะเดี๋ยวจ่ายให้!”
“…”
“ว่าไงล่ะคะ ถามว่ากี่บาท!”
“แลกเป็นอย่างอื่นแทนแล้วกัน” ใบหน้าคมคายโน้มเข้าไปประชิดใบหน้าสวย ทำให้นาเดียวร์ต้องยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าสวยๆของตัวเองเอาไว้
“หึ” เดลเวอร์ที่เห็นเช่นนั้นจึงเคล้นหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเดินออกไป นาเดียร์จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“เห้อ! คิดว่าจะไม่รอดแล้วเรา แล้วเมื่อคืนไปปากดีอะไรไว้เยอะแยะก็ไม่รู้! แต่ทำไมวันนี้เขาดูแต่งตัวทางการจังวะหรือว่ารับงานเสริม”
ขณะที่นาเดียร์กำลังยืนคิด โทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้นพร้อมกับปรากฏชื่อของของขวัญที่โทรเข้ามา เธอจึงรีบกดรับสาย
“ว่าไง”
“แกตกส้วมไปแล้วหรือไง! อาจารย์มาแล้วรีบมาเลย!”
“เออๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ!”
_________________________
เขาจะได้กันตอนไหนอ่ะ ช่วยส่งแรงใจที🤣
- ผู้เขียน
