“แก้วไม่เป็นอะไรคะ แต่ขาไม่แน่ใจ ข้อมือน่าจะนิดหน่อยค่ะ” แก้วรีบแจ้งอาการเบื้องต้นกับพี่พยาบาลที่นั่งสำรวจเธออย่างเป็นห่วง
“ส่งเงินรางวัลไปทีหลังได้ไหมคะ แหะๆ แก้วน่าจะขึ้นไปรับไม่ไหว” แก้วพยายามลุกขึ้น ก่อนจะนั่งแหมะลงที่เดิม เมื่อขาที่เธอนั่งทับตอนโดดลงจากรถ มันรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ขึ้นมา
“น้องแก้วยังจะมาห่วงเงินรางวัลอีก ไปโรงบาลกับพี่เลย” แวววิวา พยาบาลคนสวยประจำสนามแข่งดุแก้วเสียงดัง ก่อนจะแปะพลาสเตอร์ลงบนแผลที่ข้อมือของแก้ว เด็กนี่ไม่รู้จักเจ็บเลยรึไง แผลที่มันอยู่นอกชุดแข่งพวกนั้น กำลังหลั่งเลือดเธอออกมาอยู่นะยะ
“กี่โมงแล้วคะ”
“เพิ่งจะ9 โมง จ๊ะ พี่ๆ ค่ะ ช่วยพยุงน้องแก้วไปขึ้นรถวิทีคะ น้องจะต้องไปเช็คร่างกายที่เหลือต่อที่โรงบาล” แวววิวา พูดจบพี่ๆ ที่เป็นผู้ชายก็เอาเปลสนามวางลง แล้วอุ้มแก้วขึ้นไปนอนในนั้นทันที
แก้วได้แต่มองท้องฟ้ายามสายนิ่งๆ อย่างขัดไม่ได้ เธอเจ็บขามาก ถ้าจะเดินไปเอง
