ตอนที่ 4 ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัว
1664 คำ
ตอนที่ 4 ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัว
ฉันเดินตามพี่เขามาในห้องเดิมที่ฉันมาตามเขาตอนแรก จะว่าไปห้องนี้แม่งก็สวยดีเหมือนกันนะเนี่ยย พี่เขาเขารสนิยมดีใช้ได้เลย โทนสีห้องจะออกไปทางสีเทาซะส่วนใหญ่ ตรงมุมห้องมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ตั้งอยู่
“ถอดเสื้อ”
“ห๊ะ!!”
เสียงของพี่เขาทำให้ฉันหลุดออกจากความคิดตัวเอง เมื่อกี้พี่เขาพูดว่าอะไรนะ “เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะ”
“ฉันบอกให้ถอดเสื้อ”
“พี่จะบ้าเหรอ ให้ฉันถอดเสื้อนี่นะ”
“หรือเธอจะใส่เสื้อเปียกๆ แบบนี้”
เออว่ะ จะว่าไปก็เริ่มหนาวๆ แล้วเมื่อกัน ใครก็ได้เบาแอร์ให้หน่อยย
“แต่ฉันไม่มีเสื้อเปลี่ยนนะ” ฉันถามพี่เขาออกไปถ้าจะให้ถอดแล้วฉันจะใส่อะไรล่ะ?
“ฉันมี” พูดจบพี่เขาก็เดินเข้าไปทางประตูอีกบานหนึ่ง แล้วเดินกลับออกมาพร้อมกับเชิ้ตแขนยาวสีขาว
“ถอดสิ หรือจะให้ฉันถอดให้”
พี่เขาจับเข้าที่ชายเสื้อฉันแล้วเลิกขึ้นมาจนถึงอก ฉันตกใจเลยต้องถอยหลังออกมาห่างๆ แม่งเอ้ยยย...คนอะไรมือไหวชิบ จะพูดจริงทำจริงไปไหนว่ะ ให้เวลาฉันประมวลผลคำพูดบ้างสิ
“พะ..พี่ถอยไปห่าง ๆ ฉันเลย ฉันถอดเองได้”
“งั้นก็ถอดสิ”
สายตาพี่ว้อนมากค่า!! หน้าตาพี่แบบ..เอาสิถอดเลยๆ ฉันรอดูอยู่
“พี่ก็หันหลังไปก่อนสิ”
“ทำไม? อายฉันเหรอ”
โห่พูดงี้ขึ้นเลยเหรอ!! แค่ถอดเสื้อจะอายทำไมว่ะ
“ไม่ได้อายเว้ยยย แต่มารยาทพี่สะกดเป็นไหม มายืนมองคนอื่นถอดเสื้อได้ไงอ่ะ”
“หึ! ถ้าเธอไม่ได้อายก็ถอดสิ”
หึพ่องงพี่สิคะ !!
“เออ..ถอดก็ถอดแม่ง!!”
ฉันถอดเสื้อออกแล้วโยนไปที่โซฟาข้างๆ พร้อมกับยื่นมือไปขอเสื้อเชิ้ตที่อยู่ในมือพี่เขา
พรึ่บ!!
พี่แม่งโยนเชิ้ตที่เอามาทิ้งไปข้างหลัง ไอ้พี่เวรรรรร!!
พี่จะโยนทิ้งหาพ่องพี่เหรอ ให้ดีๆ ไม่ได้ไง
“พี่โยนทิ้งทำไม”
“.....” พี่เขาไม่ตอบ เอาแต่ยืนมองหน้าฉันนิ่ง ๆ แต่สายตาอะ ไม่ต้องเลื่อนต่ำลงไปมองนมฉันก็ได้ไหม
“เห้ยพี่!!” ฉันเดินเข้าไปเขย่าแขนพี่เขาเบา ๆ คือพี่จะนิ่งอีกนานไหมว่ะ ฉันหนาวนะโว้ยยยย
เชี่ยย!! พี่เขาผลักฉันลงไปที่โซฟา แล้วใช้ตัวคร่อมร่างฉันไว้
“เธอเคยถอดเสื้อตอนอยู่ต่อหน้าใครไหม”
อ้าวพูดได้แล้วเหรอ ฉันคิดว่าใบ้แดก
“ทำไมจะไม่เคยอ่ะ พี่หลอนอะไรป่ะเนี่ย”
คำถามปัญญาอ่อนมากค่ะ สีหน้าฉันตอนนี้คงแบบเบะปากมองบนสุดๆ
“วันหลังห้ามทำแบบนี้อีก”
ไรว่ะ พี่คิดว่าพี่เป็นใคร มาห้ามฉัน แค่ถอดเสื้อจะอะไรนักหนาฉันก็เคยถอดเสื้อต่อหน้าไอ้ปังกับไอ้นายบ่อย ๆ ไม่เห็นเป็นอะไร
เดี๋ยวนะ....หวงเหรอ พี่เขานี่นะจะหวงฉัน
“ถ้าเธอคิดว่าฉันจะหวงเธอล่ะก็ ใช่ เธอคิดถูก”
เชี่ยยยยย....คือพี่จะตรงไปไหนว่ะ แล้วหน้าฉันออกอาการขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่ได้ ๆ ไอ้ไมล์ตั้งสติเดี๋ยวนี้
“เอ่ออ...พี่ลุกออกไปจากตัวฉันก่อนได้ไหม”
“ทำไมล่ะ”
คือพี่จะนั่งคุยกับฉันดี ๆ ก็ได้ไง ไม่ใช่มานอนคร่อมร่างแบบนี้ ฉันเขิน จบนะ!
“มันหนัก” ฉันพูดออกไปแล้วเบี่ยงหน้าหลบเข้าไปกับผนังโซฟาเพื่อหลบสายตาพี่เขาที่มองมา งื้ออออพ่อจ๋าแม่จ๋าา สไมล์จะโดนจิ้มแล้วว.....
“หนักอะไร ฉันแค่คร่อมไม่ได้นอนทับสักหน่อย”
เออว่ะ เขินจนแถถลอกแล้วฉัน
“จะอะไรก็ช่าง พี่ช่วยลุกออกจากตัวฉันได้แล้ว มันอึดอัด เข้าใจไหมมม” แม่งไม่แถล่ะ วีนแม่งเลย ชอบทำฉันเขินดีนัก
“ตัวเธอหอม”
พูดอย่างเดียวก็พอพี่ไม่ต้องโน้มหน้าลงมา
ฉันเลยใช้มือยันหน้าพี่เขาไว้ คือถ้าฉันยกตีนถึงนี่ใช้ไปแล้วนะ
“พี่ชอบฉันเหรอ?”
พี่เขาชะงักไปแป๊บหนึ่ง ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“ฉันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
โถ่....ดูไม่ออกเลยค่าาาา พี่เล่นรุกฉันซะขนาดนี้ ทั้งหอม จับดม ถ้ามีกดนี่ ฉันก็กลายเป็นเมียพี่โดยสมบูรณ์
“แต่ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“ฉันก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย”
เอ้าพี่สมองกลับด้านป่ะว่ะ คือพี่ไม่ชอบผู้ชาย แล้วไง แต่ฉันเป็นผู้หญิงแต่ใจอยากจะเป็นชายไง
“แล้วพี่มายุ่งกับฉันทำไม”
“ฉันชอบเธอ”
ฉันขอเวลาตั้งสติ 3 วิ 1! สอง! 3! ฉ่าาาา!!
“พี่ชอบฉันจริงๆ เหรอ”
“ฉันเป็นคนไม่ชอบพูดมากหรอกนะ แต่จะทำให้เธอดูว่าฉันจริงจังกับเธอ”
นี่ขนาดพี่ไม่พูดมากนะ เล่นซะยาว แต่ฉันจะเชื่อคำพูดพี่เขาได้มากน้อยแค่ไหนว่ะ
“ไม่ต้องเชื่อที่ฉันพูดหรอก ดูแค่การกระทำก็พอ”
พี่เขายิ้มหวานให้ฉัน รอบนี้ไม่ใช่แค่ยิ้มมุมปาก แต่เป็นการยิ้มทั้งหน้า ฉันมองจ้องลึกไปในตาพี่เขา เห็นแต่แววตาที่ดูมุ่งมั่นจริงจังส่งกลับมา
“วันนีเธอนอนนี่นะ สัญญาจะไม่ทำอะไร”
พี่เขาลุกขึ้นไปหยิบเชิ้ตสีขาวที่โยนทิ้งไปตอนแรกขึ้นมาสวมให้ฉันแล้วพาไปที่ห้องที่เขาไปหยิบเชิ้ตออกมานั่นแหละ
ภายในห้องก็มีเตียงสีขาวขนาดใหญ่ โซฟาขนาดกลางตั้งอยู่อีกมุมของห้อง ส่วนอีกมุมเป็นห้องน้ำที่ฉันต้องมองแล้วมองอีก เพราะมันเป็น ตู้กระจกใส ใสแบบใสเหี้ยๆ เลยถ้าทำอะไรนี่คงเห็นหมดแน่ ๆ
ฉันยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับไปไหน แต่เหมือนพี่เขาจะรู้ความคิดฉันนะ
“มันมีม่านดึงลงมาปิดได้ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น”
นี่ยังไม่เป็นอะไรกันก็รู้ใจขนาดนี้ มาเป็นผัวฉันเลยไหมล่ะ ล้อเล่น นะคะ55555
“อะไร ฉันทำหน้าแบบไหน”
ฉันแถพี่เขาไปแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ถ้าไม่ยอมรับสักอย่างใครมันจะทำไม หรือว่าพวกคุณมีปัญญาล่ะคะ
“ไปอาบน้ำได้แล้ว จะยืนหน้าแดงอีกนานไหม”
“ใครหน้าแดง พี่อย่ามั่วเหอะ”
“ไปอาบน้ำ เหม็นเหล้า”
ไรว่ะ ก่อนหน้านั้นยังบอกฉันหอมอยู่เลยนี่ พี่ขี้โม้เหรอ แม่งงจะ ว่าไปก็เหม็นตัวเองเหมือนกัน ไปอาบก็ได้ว่ะ
“เตรียมชุดให้ฉันด้วยแล้วกัน”
“สั่งเหมือนเป็นเมียเลยนะ”
สั่งพี่เขาจบ ฉันก็เดินหนีเข้าห้องน้ำทันที ขยันหยอดจังเลยนะ
พออยู่ในห้องน้ำ ฉันก็ตั้งใจอาบน้ำล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย แต่เหมือนฉันลืมอะไรไปสักอย่าง อ๋อ...ผ้าเช็ดตัว เวรล่ะ ฉันจะอาบน้ำแล้วเสือกลืมผ้าเช็ดตัว แล้วฉันจะออกไปไงเนี่ยยยย
“พี่”
ครั้งที่ 1 ไม่ตอบ
“พี่ครับ”
ยังเงียบอยู่ ฉันเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ!!
“พี่เดย์ !!”
“มีอะไร”
แม่งกว่าจะตอบ ต้องให้เสียงดัง เดี๋ยวเถอะ!!
“หยิบผ้าเช็ดตัวให้หน่อย”
“เดินมาหยิบเอง มีมือมีตีนไหม”
อ้าวพี่มึงกวนตีนล่ะสัส ถ้าฉันออกไปได้ ฉันจะพี่หาพระแสงอะไรล่ะ
“ฉันโป๊อยู่”
“ก็คนเหมือนกัน จะอายทำไม”
เอาอีกล่ะ พี่ท้าทายฉันอีกแล้วนะ แต่อย่าหวังว่าฉันจะหลงเชื่อง่ายๆ ไอ้ฟายยยย ถ้าไม่หยิบให้ ฉันจะนอนแม่งในห้องน้ำนี่แหละ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ออกมาเอา”
สุดท้ายพี่มึงก็แพ้ฉันว้ายยๆ
ฉันเปิดแง้มประตูแล้วยื่นมือออกไปคว้าผ้าเช็ดตัว แต่จนแล้วจนรอดก็คว้าไม่เจอ
“พี่อย่าแกล้งฉันได้ป่ะ ฉันหนาวนะ”
“ขอดี ๆ ก่อน”
เดะ ๆ แม่งงง...ทำมาเป็นต่อปากต่อคำ ฉันหนาวจนตัวสั่นไปหมดแล้วเนี่ยยย
“พี่เดย์ สไมล์ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยนนะค้าาาา”
ฉันพูดเสียงอ่อนๆ ส่งไปแต่พี่แม่งเงียบว่ะ
“พี่ได้ยินฉันไหม”
พี่เขายื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ฉันแล้วก็พูดขึ้นมาเบาๆ
แต่เหมือนฉันจะจับใจความได้ประมานว่า
“เป็นแบบนี้แล้วฉันจะอดใจได้นานแค่ไหน”
พี่เขาน่าจะพูดประมานนี้แต่ฉันก็ไม่เข้าใจความหมายในประโยคของมันหรอกนะ
ฉันได้ผ้าเช็ดตัวมาแล้วก็จัดการเช็ดฉันที่เปียกแล้วมัดไว้รอบเอวเปิดประตูดูแง้มๆ แล้วเดินออกมาเห็นกางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้นกับเสื้อเชิ้ตสีขาวแบบเดิมวางอยู่บนเตียงแต่พี่เขาไม่ได้อยู่ในห้องว่ะ ไปไหนของมัน ช่างแม่งล่ะกัน
ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วโดดไปที่เตียงนอนนุ่มๆ ทันทีบ็อกเซอร์พี่เขาออกจะใหญ่ไปหน่อยเสื้อนี่แม่งก็ยาวจนคลุมไปเกือบถึงเข่า ฉันไม่ได้เตี้ยนะแค่ตัวเล็ก!! นอนกลิ้งไปกลิ้งมาไม่นานก็หลับ
“ฝันดีนะครับตัวเล็ก”
“อื้อออ...”
เหมือนฉันได้ยินเสียงแมงวี่แมงวันบินข้างๆ หู
แต่ตามันก็ไม่ยอมลืมขึ้นมาสักทีเลยได้แต่ส่งเสียงอื้อกลับไป
สัมผัสนุ่มๆ กดลงมาที่ปากฉันที่หัวก็เหมือนจะมีมือหนึ่งลูบขึ้นลงเบาๆ ที่เส้นฉัน
“อื้มมมมม....”
ทำไมคืนนี้ฝันดีแบบนี้นะ
- ผู้เขียน
