“แล้วเธอไม่รู้หรือไง ว่าที่ฉันให้มาหาก็เพราะว่าอยากเจอ”
“......”
ยาหยีถอนหายใจมา ก่อนที่จะใช้มือทึ้งหัวตัวเองแรงๆด้วยความหงุดหงิดใจ เธอแค่ไม่เข้าใจว่าทำไม่เขาถึงไม่เลิกพูดประโยคอะไรทำนองนี้กับเธอสักที
“นั่งลง” ชายหนุ่มเอ่ยบอกร่างบางที่ยืนทำสีหน้าหงุดหงิดใส่เขาอยู่ แต่ตรงกันข้าม เขากับชอบใจและลอบยิ้มออกมาเมื่อได้แกล้งเธอ สำหรับเขาตอนเธอหงุดหงิดมันดูน่ารักดี
“......” ยาหยีทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับชายหนุ่ม ก่อนที่จะหยิบการบ้านวิชาอื่นขึ้นมาทำเพื่อฆ่าเวลาไปพลางๆ
“ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็บอก เดี๋ยวสอนให้”
“ค่ะ”
ร่างบางพยักหน้ารับรู้ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มลงทำงานของเขาต่อไป แต่สายตาคู่นั้นยังคงคอยเหลือบมองร่างบางที่นั่งอยู่ตรงข้ามแบบเป็นระยะๆ จนเวลาผ่านล่วงเลยไปจนเกือบเย็น จอมทัพอาสาเป็นคนมาส่งร่างบางที่บ้าน โดยที่เธอนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ก็ต้องยอมแต่โดยดี
“อยู่บ้านกับใคร?” จอมทัพเอ่ยถาม เมื
