บทที่ 8
ปิงเฉิงเหยาลืมตาขึ้นมาอย่างเหนื่อยล้า นางไม่เคยสัมผัสถึงความรุนแรงและความเร่าร้อนเช่นนี้จากจางหมิ่นในช่วงเวลาที่เป็นสามีภรรยากันมาเมื่อชาติก่อน ความเมื่อยล้าสามวันที่ผ่านมาแฝงอยู่ในทุกเส้นใยของร่างกาย
สายตาของนางทอดมองไปยังประตูห้องนอนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอาลัยและความโศกเศร้า นางถูกอู่อ๋อง หรือที่แท้จริงแล้วคือจางหมิ่น กักขังเอาไว้ในห้องหอ และถูกจับกลืนลงท้องอย่างไม่หยุดหย่อนเป็นเวลาสามวันสามคืนเต็ม ๆ ไม่ได้มีโอกาสแม้แต่จะก้าวออกจากห้องนี้สักครั้งเดียว
นางรู้สึกเหมือนกับเป็นนกน้อยที่ถูกขังในกรงทอง แม้จะหรูหราและสูงส่งเพียงใด แต่ก็ไร้ซึ่งอิสรภาพใด ๆ ความโศกเศร้าในใจของนางหนักหน่วงยิ่งกว่าสิ่งใด เฉิงเหยาไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งใดต่อไป และไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อรักษาส่วนที่เหลืออยู่ของตัวเองให้คงอยู่ต่อไปในสภาพที่เปราะบางเช่นนี้
เขามีบางอย่างแตกต่างจากจางหมิ่นคนก
