บทที่ 5 สูญเสีย และเริ่มต้น
1187 คำ
ร่างบางนั่งทอดอาลัยอยู่บนเตียงกว้าง ชีวิตของหล่อนต่อจากนี้จะทำเช่นไร และสิ่งที่คุณธานุภาพคาดหวังนั้นหล่อนจะทำให้ได้หรือไม่ การแต่งงานสำหรับศศริญาแล้วมันไม่ง่ายเลย เพราะหล่อนไม่เคยรู้จักความรัก
“คุณญาคะ คุณท่านให้มาเชิญไปทานอาหารค่ะ”
เสียงสาวใช้ตะโกนบอกนอกห้อง ศศิรญาหยุดความคิดชั่วขณะ
“ทราบแล้วค่ะ เดี๋ยวญาลงไปนะคะ” หล่อนตอบ
ศศิรญาถอนหายใจอขยับกายเพื่อลุกไปทำธุระส่วนตัว ใช้เวลาไม่นานหญิงสาวจึงลงมาด้านล่าง ธานุภาพช้อนสายตามองแล้วส่งยิ้มให้ เขาอยากให้กำลังใจ เกรงหล่อนจะเหงา เพราะมาอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย หล่อนเดินมาถึงโต๊ะอาหาร แล้วยืนนิ่งไม่กล้าทำอะไรโดยพลการ
“นั่งลงสิลูก”
หล่อนชะงัก กับคำเรียก ลูกงั้นเหรอ ทำไมคุณธานุภาพเรียกหล่อนเช่นนี้ มันฟังแล้วรู้สึกเกรงใจเหลือเกิน หล่อนไม่คู่ควรเลย
“อย่าเรียกญาว่าลูกเลยค่ะ ญาเกรงใจคุณมาก ญาไม่คู่ควรสักนิดเลยค่ะ” หญิงสาวขอร้อง สีหน้าไม่สบายใจ
“เธอไม่ชอบเหรอที่ฉันแทนตัวเองว่าพ่อ ที่ฉันพูดแบบนั้นเพราะเธอไม่มีญาติที่ไหน ฉันเองอยากได้ลูกสาวมานาน ในเมื่อฉันคิดจะให้เธอมาเป็นสะใภ้แล้ว เรียกล่วงหน้าคงไม่เป็นอะไร”
แต่หล่อนไม่ได้อยากเป็นสะใภ้ เป็นคนรับใช้ยังดีเสียกว่า กับการเปลี่ยนแปลงแบบฉาบฉวย อีกอย่างหล่อนไม่รู้จักบุตรชายของคุณธานุภาพเลย นิสัยใจคอเป็นเช่นไร จะเข้ากันได้หรือไม่ นี่คือสิ่งที่ตนหนักใจ แล้วเขาคนนั้นจะยอมรับการแต่งงานแบบนี้เหรอ หล่อนไม่ค่อยเห็นด้วยเลย
“คุณท่านแน่ใจแล้วเหรอคะ เรื่องที่จะให้ญาแต่งงานกับลูกชายน่ะค่ะ” หล่อนถาม สีหน้าเครียด
ธานุภาพเข้าใจว่าคนตรงหน้าคงคิดมาก และดูเหมือนมันชวนให้คิดเสียด้วย ลูกชายตัวดีไม่ยอมง่ายๆ หากไม่ยกเรื่องมรดกมาอ้าง แถมผู้หญิงซึ่งติดแจกับบุตรชายไม่ห่าง ยิ่งทำให้เขากลุ้มหนัก อะไรมันก็ดีเสียอย่างเดียวเรื่องผู้หญิง
“แน่ใจสิ”
คนฟังขมวดคิ้วเล็กน้อย บางทีปัญหานี้มันคงไม่ได้ตกที่หล่อน แต่น่าจะเป็นลูกชายคุณธานุภาพเสียมากกว่าหากทางนั้นปฏิเสธคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อย่าเพิ่งคิดมากเลยศศิรญา พ่อไม่ได้ให้แต่งวันนี้พรุ่งนี้เสียเมื่อไหร่ เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ค่ะ ญาทราบแล้ว” หล่อนตอบรับ แล้วถอนหายใจ เรื่องนี้คงต้องใช้เวลา
“อีกอย่างพ่อรับปากยายอิ่มไว้แล้ว พ่ออยากให้ยายอิ่มหมดห่วง ญาเข้าใจใช่ไหม ถึงยายอิ่มไม่ได้เห็นหลานแต่งงาน แต่ยายน่าจะรับรู้ว่าหนูอยู่สุขสบายดี กับครอบครัวที่พร้อมให้หนูได้ทุกอย่าง” ชายชราเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาอยากชดใช้กับเรื่องที่เคยทำลงไป ความทรมานนั้นทำให้เขาไม่อาจข่มตาหลับลงได้ตลอดหลายปี
ศศิรญาน้ำตาคลอ กระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ หล่อนรู้ว่ายายรักมากแค่ไหน หากสิ่งนี้ทำให้ยายหมดห่วงได้หล่อนยินดี ขอเพียงยายไปสูสุขคติ
“ค่ะคุณท่าน”
“เรียกพ่อเถอะ” ธานุภาพระบายลมหายใจ “ปกติบ้านหลังนี้ลูกชายพ่อก็แทบไม่เข้ามาสักเท่าไหร่ หากได้หนูมาเป็นเพื่อนคุยพ่อคงหายเหงา พ่ออยากให้หนูมาเป็นลูกสาว”
หล่อนช้อนสายตามองชายชราด้วยความซาบซึ้ง เม้มริมฝีปากแน่นเพื่อข่มน้ำตา
“ค่ะคุณพ่อ ขอบคุณมากนะคะที่เมตตาญา”
หญิงสาวพูดคุยกับเจ้าของบ้านพักใหญ่ อาหารมากมายจึงถูกนำมาวาง หล่อนเริ่มเกร็งขึ้นมาอีกครั้ง พอเห็นสาวใช้เข้ามาปรนนิบัติราวกับหล่อนเป็นนายอีกคน ไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้ เพราะหล่อนเข้ามาในฐานะคนอาศัย หากได้ช่วยเหลือทำงานบ้านก็ยังดี ดูเหมือนธานุภาพจะรู้ว่าศศริญาคิดอย่างไร
“คิดมากอีกแล้วเหรอเรา อย่าคิดมากไปเลย พ่อให้มาอยู่ในฐานะลูกสาวแล้ว คนใช้ที่นี่ไม่มีใครไม่ชอบญาหรอกนะ ทุกคนเอ่ยชมหนูทั้งนั้น”
ศศิรญากวาดตามองสาวใช้ในบ้าน ทุกคนส่งยิ้มมาให้เลยพลอยโล่งใจ หล่อนกลัวว่าพวกเขาจะคิดว่าหล่อนเป็นใคร มานั่งตรงนี้ให้รับใช้เพิ่มอีก
“พรุ่งนี้ เป็นวันเผาแล้วสินะ” ธานุภาพเอ่ยกับหญิงสาว
หล่อนพยักหน้าช้าๆ “ค่ะ”
“ยายอิ่มคงสบายใจแล้ว พ่อสัญญาว่าจะดูแลหนูให้ดีที่สุด อย่ากลัว อย่ากังวลไปเลย”
หล่อนยกมือกระพุ่มไหว้ “ขอบคุณค่ะ”
“ทานข้าวกันเถอะ พูดเรื่องเศร้ามากๆ คงไม่ดี พ่อไม่อยากให้เราต้องเสียน้ำตามากกว่านี้ เริ่มต้นใหม่เสียให้สมกับที่ยายอิ่มฝากฝังหนูไว้กับพ่อ”
“ค่ะ” หล่อนรับคำ แววตาสดใสเพราะคิดในคำพูดของชายชรา
เสียงฝีเท้าจากชั้นบนค่อยๆ ดังขึ้น ธานุภาพเงยมองแล้วเมินทางอื่น ธานต์เมธาขัดใจกับท่าทางบิดา วันนี้เขาอุตส่าห์ไม่ออกไปไหน กะว่าจะประจบให้พ่อยอมฟังเรื่องงานแต่ง แต่ดูแล้วคงเป็นไปได้ยาก เขาลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย หยุดสายตาที่หญิงสาวอีกคนซึ่งนั่งร่วมวงกับบิดา เขามองไม่ชัดนัก เห็นเพียงแผ่นหลังที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำเงางาม เสี้ยวหน้าด้านหนึ่งเผยต่อสายตา แค่มองผาดๆ เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ หน้าตางดงามไม่น้อย
ชายหนุ่มไม่อาจละสายตาจากแผ่นหลังบอบบาง เขาเดินตรงไปยังโต๊ะอาหาร สายตาหยุดที่ใบหน้าตรงของหล่อน ศศริญาเม้มริมฝีปากดวงตาสบกับเขา ธานุภาพยกยิ้มพึงพอใจกับสถานการณ์ ในตอนนี้ ดูเหมือนลูกชายพึงพอใจกับว่าที่เจ้าสาวไม่น้อย ธานต์เมธาไม่ยอมละสายตาจนอีกคนต้องหลบเลี่ยงเสียเอง
ผู้ชายคนนี้ ไม่รู้จักรักษามารยาทเอาเสียเลย
ธานุภาพเลิ่กคิ้วเล็กน้อย ขนาดพ่ออยู่ เจ้าลูกตัวดียังไม่ละสายตาเลย ถ้าไม่อยู่คงตะล่อมไหนต่อไหนแล้ว มือไวใจไวเช่นนี้ จะมีหญิงคนไหนเอาอยู่
“เจ้าธานต์มาแล้วไม่นั่งหรือไง”
เจ้าของชื่อชะงักรีบนั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาวแปลกหน้า ปลายสายตายังคงจดจ้องไปยังใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่บ่อยๆ
“นี่หนูญา ศศริญา ที่พ่อเคยบอกว่าจะให้แต่งงานกับแกไง” ธานุภาพเฉลย และนั้นทำให้คนฟังกระตุกอารณ์ เปลี่ยนความรู้สึกไปอีกทางทันที
ผู้หญิงคนนี้นะเหรอ ที่ทำให้เขาต้องเข้าตาจน หล่อนใช่ไหมที่ทำให้พ่อเขาออกปากยกสมบัติให้ ดูหน้าตาท่าทางก็เรียบร้อย แล้วเหตุใดถึงหวังรวยทางลัด
“สวยได้แค่นี้เหรอครับพ่อ ผมนึกว่าจะสวยปานนางฟ้านางสวรรค์เสียอีก เห็นพ่อบ่นอย่างได้มาเป็นสะใภ้นักหนา” ชายหนุ่มยิ้มเยาะ
- ผู้เขียน
