เพียงฟ้ารีบเดินเข้ามาหาเขา ฉุดรั้งท่อนแขนให้ลุกขึ้นมา ธานต์เมธาจึงยอมลุกตามความต้องการ นันทวัฒน์รีบเดินมาพยุงหญิงสาว ศศิรญาก้มหน้าหลุบตามองพื้น อับอายผู้คนมากจนแทบแทรกแผ่นดินหนี หล่อนรู้สึกอับอายมากเหลือเกินเมื่อพนักงานในบริษัทกำลังมองมาด้วยท่าทางสนใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านไปเมื่อครู่
“วันนี้นายคงต้องกลับบ้านคนเดียวแล้วล่ะนันทวัฒน์ เพราะฉันคงต้องพาตัวศศิรญาไปเอง” ปลายเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าใดนัก
เพียงฟ้าชะงักกอดรัดท่อนแขนแน่น ในเมื่อนัดกันแล้วทำไมเขาถึงต้องไปส่งพนักงานใหม่ด้วย
“แล้วฟ้าล่ะคะคุณธานต์ ไหนคุณธานต์บอกว่าวันนี้จะไปที่คอนโดฟ้าไงล่ะคะ”
“ไว้วันหลังแล้วกันนะฟ้า วันนี้ผมคงไม่ว่างแล้ว”
แม้ไม่พอใจในคำตอบแต่หล่อนจำต้องอดทน ไม่เช่นนั้นธานต์เมธาอาจละทิ้งหล่อนได้ เขาเป็นหนุ่มเนื้อหอมสาวที่ไหนก็อยากควง
“ก็ได้ค่ะคุณธานต์ ขอแค่คุณธานต์ยังเอ็นดูฟ้าเหมือนเดิมก็พอค่ะ” เพียงฟ้าออดอ้อนชายหนุ
