พิมพ์วลัญช์ไม่ต้องการเข้าไปอยู่ในสถานการณ์อึดอัดเช่นนี้ หล่อนไม่อยากไปทำงานด้วยซ้ำแต่ไม่อยากให้เขาดูถูก
“ไปกับเจ้าธานต์เถอะหนูพิมพ์นะ ไปเถอะรีบไป!”
ร่างบางทำตามที่ธานุภาพสั่งหญิงสาวเดินตามเงียบๆ ถึงรถ เปิดประตูนั่งลงข้างคนขับ ธานต์เมธาขึ้นรถสตาร์ทเครื่องแล้วเคลื่อนออก พิมพ์วลัญช์นั่งเงียบเสมองทางอื่นแทนมองเขา ธานต์เมธาเหลือบมองคนนั่งข้างๆ เห็นรอยจ้ำบริเวณคอที่เขาเป็นคนทำ เขาเห็นมันอย่างชัดเจนแม้ว่าหล่อนจะพยายามหาผ้ามาพันไว้ก็ตาม เขาจะทำยังไงดี พิมพ์วลัญช์...ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดมาตลอด
“เธอจะไม่พูดอะไรกับฉันสักคำเลยหรือไง พิมพ์วลัญช์!”
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ!”
“อ๋อ... งั้นแสดงว่าไอ้ที่เสียไปมันไม่มีค่าสำหรับเธอเลยสินะ!”เขาย้อน
พิมพ์วลัญช์หันมาจ้องหน้าเขานิ่งน้ำใสๆ เริ่มเอ่อรอบดวงตามือบางปาดน้ำตาลวกๆ ริมฝีปากบางเม้มหากันแน่น
“ทำไมคุณต้องพูดแบบนี้ด้วยคุณธานต์เมธา คุณจะใจร้ายใจดำไป
