ทางด้านของรินรดาเมื่อไม่อาจปฏิเสธคำสั่งของนายหัวโมกข์ได้ ก็กัดเม้มริมฝีปากแน่นข่มความเจ็บปวดที่วิ่งซ่านทั่วตัวจนขอบตาร้อนผะผ่าว จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าที่ถูกปลดทิ้งกองอยู่บนพื้นมาสวม แต่มือเล็กที่สั่นเทาเพราะผู้เป็นเจ้าของพยายามสะกดกลั้นความเสียใจไม่ให้น้ำตาและเสียงสะอื้นหลุดรอดออกมา ไม่สามารถใส่ตะขอบราเซียร์ได้ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อนายหัวโมกข์เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับยื่นมือมาจับบราเซียร์ของเธอไว้และเอ่ยบอกเสียงแผ่วเบา
“เดี๋ยวผมใส่ให้คุณเอง”
“ไม่ต้อง!”
รินรดาปฏิเสธเสียงแข็งทั้งๆ ยังคงก้มหน้ามองบราเซียร์ของตนอยู่ แต่มีหรือที่นายหัวโมกข์จะสนใจคำปฏิเสธ เขาปัดมือเล็กออกแล้วช่วยติดตะขอเสื้อให้พร้อมกับเอ่ยบอกแกมดุในลำคอ
“อยู่นิ่งๆ น้ำขิง เห็นอยู่แล้วว่ามือคุณสั่นจนใส่บราเซียร์ไม่ได้”
รินรดาจำต้องยืนนิ่งตามคำสั่ง พลางเบือนหน้าหนีไม่มองสบตากับคนที่กำลังติดตะขอบราเซียร์ให้ แ
