“ไปไหน”
ร่างบางถอยหนีเขาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน จนเขาตามไม่ทันจำต้องถอนริมฝีปากออกจากเธอ
“คุณภัทรสั่งเอาไว้ ว่าห้ามให้นายข่มขืนอีก”
ชมจันทร์นั่งตัวลีบติดไปกับชั้นหนังสือที่เธอถอยหนีเขาจนมาชนเข้ากับมัน สองมือเล็กรวบเข่าตัวเองขึ้นมากอด สายตาหวานคอยเหลือบมองเขาอย่างกลัวๆ
“ใครข่มขืนเธอ เธอเต็มใจเอง”
ร่างกำยำขยับตามเธอไป คร่อมร่างบางของเธอเอาไว้ด้วยร่างกายที่มีแต่มัดกล้ามเนื้อสมส่วนของเขา
สายตาคมจ้องมองเข้าไปดวงตาใสซื่อที่ไม่กล้าสบตาเขา สองมือยกขึ้นไปทาบไว้ที่ชั้นหนังสือข้างๆ ศีรษะของเธอ
“หนูไม่ได้เต็มใจ”
ปากบางเผยอออกทีละนิดเพื่อพูดกับเขาพร้อมกับก้มหน้าหนีปากหนาที่กำลังเข้ามาใกล้เธออีก
“แต่เธอคราง”
สิงหราชก้มหน้าต่ำไปหาคนที่นั่งก้มหน้าให้ผมยาวๆ ของเธอไหลลงมาปิดหน้า มุดใบหน้าหล่อคมที่มีสีผิวเกือบจะตัดกับเธอเข้าไปแนบชิดใบหน้าของเธอ มีเพียงเส้นผมเท่านั้นที่กั้นเอาไว้ไม่ให้แก้มแนบแก้ม
“ห
