“นอนซะ”
สิงหราชดึงมือหนาของเขาออกจากมือบางของเธอ แล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อจะไปล้างเนื้อล้างตัว และล้างความต้องการที่มันก่อเกิดขึ้นอย่างมากมายจนยากจะควบคุมออกจากตัวด้วย
เขาไม่อยากสานสัมพันธ์กับใครมากเกินกว่าเหตุ มันจะมีแต่นำพาเรื่องเดือดร้อนมา กับเธอแค่ช่วยไปเท่านั้นก็นับว่าเกินพอแล้ว
“อื้อ หนูร้อน ช่วยหนูด้วย”
ชมจันทร์ลากร่างกายที่บอบช้ำและอ่อนแรงแทบเดินไม่ได้จากฤทธิ์ยาไปหาเขา กอดเข้าที่ด้านหลังของเขา แล้วร่างบอบบางของเธอก็หมดแรงจะยืนต่อร่วงลงไปกองกับพื้น
ถึงตัวหมดแรง แต่มือยังคงเหนียวยิ่งกว่าหนวดปลาหมึก จับข้อเท้าของเขาแน่นไม่ยอมปล่อย
“ปล่อย”
“อย่าใจร้ายกับหนูเลยนะ อื้อ หนูทรมาน อื้อ”
ชมจันทร์แนบพวงแก้มขาวเนื้อเนียนละเอียดของเธอไปกับฝ่าเท้าของเขา ร่างกายคดงอด้วยความทรมานจากฤทธิ์ยาที่ยังคงมีมากมายในตัว
“เธอหาเรื่องเจ็บตัวเองนะ”
สิงหราชจำต้องกลับหลังหัน เพราะเขาไม่อาจต้านทานต่อ
