"ค่ะ"
ใบหน้าหวานรีบก้มลงทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระด้วยความอาย ริมฝีปากที่ทาลิปสติกมานิดหน่อยให้เกิดสีบวมเจ่อ สีสันที่แต่งแต้มมาก็หายไปเกลี้ยงเหลืฤอแต่สีอมชมพูตามธรรมชาติ
"หวานจริงๆ"
สิงหราชที่แทบไม่อยากถอนจูบออกจากปากของเธอกำลังเลียรอบริมฝีปากของตัวเอง เพื่อเก็บความหวานของเธอเข้าปากให้หมดทุกหยาดหยด
ส่วนลูกน้องสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าก็ได้แต่แอบมอง โดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาทั้งนั้น ปล่อยคนสองคนที่ด้านหลังรถให้มีความสุขกันอย่างเงียบๆ
"นายคะ กระต่ายขอจับแขนได้ไหม"
รถหรูจอดเทียบท่าที่หน้าร้านอาหารชื่อดังประจำจังหวัด ทุกคนต่างรีบลงจากรถและเข้าไปในร้าน แต่เธอกลับก้าวเท้าแทบไม่ออกเพราะทางเดินเป็นทางเดินไม้ระแนงมีช่องเล็กๆ ทำให้ส้นสูงที่ใส่อยู่ติด เธอหันซ้ายหันขวามองหาภัทรให้ช่วยเหลือแต่ภัทรกลับเดินไปไกลแล้ว จำต้องขอความช่วยเหลือจากเขาทั้งที่ไม่ควรทำ ด้วยที่นี่มีผู้คนมากมายอาจมีใครรู้จักเขาแ
