บทที่ 11
ผู้ชายของฉัน ห้ามแตะ!
ผิวเนื้อเย็นชื้นใต้เสื้อผ้าเปียกชุ่มไม่ได้ทำให้มาร์คินและพริ้มเพราลำบากกาย ความสุขในใจยังคงเบ่งบานหอมหวานดุจกุหลาบป่า ต่างหลับตานิ่งนาน สูดเอากลิ่นหอมหวานของความสุข เมื่อมีความสุขควรรีบตักตวง ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกิน
บอสหนุ่มกับเลขาสาวตระกองกอดกันเช่นนั้น จวบจนรู้สึกถึงการกระเพื่อมไหวของแพไม้ไผ่ มาร์คินลุกขึ้นนั่ง แลเห็นพนักงานบนฝั่งแลกำลังสาวเชือกเพื่อดึงแพเข้าฝั่ง มีคชาช่วยด้วยอีกแรง นี่มันเรื่องอะไรกัน เขายังไม่ได้สั่งสักนิด
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”
“นั่นสิ ยังไม่ได้บอกว่าจะกลับซะหน่อย” เขามุ่นคิ้วด้วยความฉงน
พริ้มเพราลุกขึ้นบ้าง แลหากระเป๋าคู่กาย “ฉันต้องหาที่เปลี่ยนเสื้อผ้า” เธอว่า
มาร์คินหรี่ตามอง “หึๆ ของตัวเองนี่เตรียมพร้อมจริงนะ”
“แหม...บอสคะ ฉันเป็นคนจองแพนี่นา แต่บอสไม่ต้องห่วงนะ ของบอสฉันก็มี” ว่าแล้วตบป้าบๆ เข้าที่กระเป๋าใบโต “ฉันน่ะ ถู
