บทที่ 7
หญิงสาวผู้ใสซื่อกับผู้ชายที่ม่านรูด
“ได้แล้วค่ะคุณลูกค้า” เสียงพนักงานบอกกล่าว เฌอริณรับของมาอย่างยินดี ยิ้มอย่างขอบคุณให้มาร์คิน
“คราวหน้าเรียกใช้เพื่อนอีกนะคะ เพื่อนจะรีบมาเลย”
“ยัยงก”
“นี่! ฉันเป็นพริเซ็นเตอร์ให้ฟรีๆ ยังไม่ขอบคุณอีก”
“ฟรีที่ไหนล่ะ ในถุงน่ะเป็นแสนเลย”
“หา!?” เฌอริณอ้าปากค้าง แล้วยังจะบอกนะว่าไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น ซื้อของให้ทีเป็นแสนๆ เชียว เจ้าบุญทุ่มเหลือเกินนะพ่อคุณ
“กลับเถอะ ฉันมีงานอีกนิดหน่อยต้องกลับไปเคลียร์”
เฌอริณพยักหน้าเข้าใจ กฎเหล็กของการเป็นเพื่อนคือห้ามทำให้เขาอึดอัด เพื่อนก็คือเพื่อนไม่ใช่แฟน เขาจะไปจะมาตอนไหนก็ไม่มีสิทธิ์ห้ามหรือรั้งเอาไว้ เธอทำได้แค่ยินยอมพร้อมใจ และส่งเขากลับไปด้วยรอยยิ้ม
“โอเค กลับก็ได้” บอกเขาแล้วเดินออกไปนอกร้าน เลขาของเขายังยืนรอรับคำสั่ง บนแขนเจ้าหล่อนมีข้าวของของเธอเต็มไปหมด
“ฉันจะไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอกน่า ฉันกลั
