“ฟังก่อนดิ ...มันไม่ได้เป็นอย่างที่ซีเห็นเลยนะ” เขาเดินมาคว้าแขนฉันแล้วดึงให้กลับไปยืนอยู่ตรงที่เดิม
“...มันไม่ใช่เรื่องนั้นเลย ไม่ใช่เลยแม้แต่นิดเดียว”
“แล้วมันเรื่องอะไรอ่ะ ...อย่าเพิ่งไปบอกให้หยุดคุยกันก่อนไง” เขาไม่ได้ทำอารมณ์ร้อนใส่เหมือนเมื่อก่อน น้ำเสียงเขาดูอ้อนวอนมากกว่าที่จะเป็นคำสั่ง
“...ช่างมันเถอะ เหนื่อยแล้วอยากกลับห้อง” ฉันบิดแขนให้หลุดแล้วเดินไปเรียกแท๊กซี่แต่เขาจูงมือพาไปที่รถของตัวเองซึ่งฉันก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเพราะเรื่องก่อนหน้านี้ที่เกิดขึ้นทำเอาฉันหมดเรี่ยวแรงไปเลย
“แวะกินข้าวก่อนมั้ย” ฉันหันหน้าออกนอกรถแล้วหลับตาลงเพราะไม่อยากจะรับรู้อะไรที่เขาพูดอีก
“ไม่หิวเหรอ ...หรือแวะซื้อขนมขึ้นไปกินที่ห้องมั้ย” เขาก็ยังไม่หยุดความพยายามฉันเลยเลือกที่จะใส่หูฟังเพื่อเป็นการยุติการสนทนาครั้งนี้
“......” ในที่สุดเขาก็ยอมและหันกลับไปมองถนนและบนรถก็เงียบจนกระทั่งถึงคอนโด
“จะไปไหน
