“ก็แค่พ่อ แต่คุณไม่ใช่คนรักของฉัน”คำพูดของปลายฝนทำผมจุกไม่น้อย ไม่ใช่คนรักของฉันงั้นหรอ ผมไม่พูดอะไรนอกจากสตาร์ทเครื่องและขับมันไป
“คุณจะพาเราไปไหนคะ”ปลายฝนถามผม
“บ้าน”
“แต่นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านฉัน”
“ใช่ เพราะนั่นไม่ได้เรียกว่าบ้านเลยสักนิด!”ยิ่งนึกถึงสภาพความเก่าของมัน ก็ทำให้ผมหงุดหงิดอีกครั้ง
“ฮึก”น้องเวเบะปากเตรียมจะร้องไห้อีกครั้งผมเลยเงียบแล้วขับรถต่อไป ส่วนปลายฝนก็นั่งปลอบลูกไปเงียบๆจนมาถึงที่บ้านของผม
“ฉันไม่เข้าไปเด็ดขาด”ปลายฝนเมื่อเห็นบ้านของผมเธอก็ต่อต้านทันที
“ต้องเข้า เวอยากเจอคุณย่าไหมครับ”ผมบอกปลายฝนก่อนจะไปถามลูก
“คุณย่า? คุณย่าคือใครครับ”ลูกผมทำหน้าสงสัยปนอยากรู้
“อยากรู้ก็ตามพ่อมา”ผมบอกและลูกก็ทำดี ตามผมลงมาจากรถติดๆมีแต่ปลายฝนที่นั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ในรถ
“ฉันจะล็อครถ”ผมบอกกดดันให้ปลายฝนลงมา และมันก็เป็นผลเมื่อเธอลงมาจริงๆ
“จะอยู่นี้ก็เชิญระวังผีหลอกด้วยนะ”ผมบอก ผ
