เอริณ
เช้ามาทั้งไพลินทร์และกัลยารีบมาโรงพยาบาลตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเช้า แพทย์ประจำตัวของแพรประกายได้แวะมาบอกอาการคร่าว ๆ ว่าอาการโดยรวมดีขึ้น บาดแผลไม่มีการติดเชื้อ แต่ต้องรอดูอาการไปเรื่อย ๆ และยังไม่สามารถฟันธงได้ว่าจะฟื้นตอนไหน เพราะโดนชนอย่างหนัก ทำให้อาการสาหัสพอสมควร
ได้ฟังเช่นนั้นหญิงสาวเริ่มคลายความกังวลออกมาบ้าง แต่ถึงยังไงเธอยังอดเครียดไม่ได้อยู่ดี เมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของเธอ หากเธอไม่พาลูกแพรมาเมืองไทยด้วย ลูกแพรคงไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้
“แกไหวมั้ยหนูจ๋า” กัลยาถามเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนซีดลง ในขณะที่ทั้งสองกำลังลงไปสูดอากาศที่สวนหย่อมภายในโรงพยาบาล
“ฉันไหว” ไพลินทร์บอก แล้วหันมายิ้มให้กับกัลยาเพื่อให้สบายใจ
“เมื่อวานตอนที่ฉันไม่อยู่ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น” ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่เธอออกไปกินข้าวกับลูกค้า แต่อยากให้อีกคนบอกด้วยตัวเองมากกว่า
“พี่เมฆมาห
