รอยแค้นตราบาปรัก

กำเนิดสาวน้อย

กำเนิดสาวน้อย 

คุณหญิงรัตนาถูกหามส่งโรงพยาบาลแบบเร่งด่วน ทำให้เมฆาที่กำลังขับรถออกไปตามหาไพลินทร์ต้องเลี้ยวไปยังโรงพยาบาลทันทีหลังได้รับสายจากคนใช้ว่าท่านเป็นลมล้มพับไป ถึงแม้เขาจะโกรธท่านมากจนแทบไม่อยากจะมองหน้า แต่เขายังรักท่านเหมือนเดิมเพียงแค่รับไม่ได้ในสิ่งที่ท่านทำลงไปเท่านั้น

“หมอครับ! แม่ของผมเป็นยังไงบ้าง” เมฆาถลาเข้าไปถามเมื่อหมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“ตอนนี้ท่านปลอดภัยแล้วครับ เพียงแค่ช็อกหมดสติไปเท่านั้น คนแก่น่ะครับ ถ้าเกิดอาการแบบนี้อีกรอบ อาจจะหัวใจวายได้ ญาติควรจะดูแลอย่างใกล้ชิดกว่านี้นะครับ ควรให้ท่านพักผ่อนมากๆ อย่าให้เครียด”

“ครับ ขอบคุณมากครับหมอ” เขาเอ่ยขอบคุณหมอจากนั้นก็ล้วงโทรศัพท์เครื่องหรูโทรหาใครบางคน

“ฮัลโหล พานุ่นมาเฝ้าคุณแม่ที่โรงพยาบาลแทนฉันที แล้วติดต่อพ่อกับสายฟ้าให้กลับมาเมืองไทยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”

ชายหนุ่มโทรบอกเลขาคนสนิทให้ไปรับสาวใช้ในบ้านมาเฝ้ามารดาของเขาและโทรตามพ่อและน้องชายให้กลับมาอยู่เมืองไทยเพื่อดูแลมารดา

“คุณแม่ทำตัวเองทั้งหมด ผมช่วยอะไรไม่ได้ ผมขอโทษสำหรับสิ่งที่ทำลงไป แต่สิ่งที่คุณแม่ทำกับครอบครัวของผมนั้น ไม่สามารถทำให้ผมยอมรับได้จริง ๆ” นัยน์ตาคมจับจ้องมองมารดาที่นอนสลบอยู่ในห้องพัก เขาอยากเข้าไปดูอาการแต่ด้วยสิ่งที่มารดาทำกับเขานั้น ไม่สามารถทำให้เขาทนมองหน้าได้ถึงแม้แม่จะเป็นผู้ให้กำเนิดเขาก็ตาม

ส่วนอิงอรนั้นเมื่อทำแผลเสร็จก็กลับบ้านไม่มาอีกเลย ด้านของคุณอานนท์และลูกชายคนเล็กเดินทางกลับไทยทันทีเมื่อรู้ว่าคุณหญิงรัตนาเข้าโรงพยาบาล

“พ่อ...ฝากดูแลคุณแม่ด้วย ผมไม่สามารถทนอยู่กับคนที่ทำลายครอบครัวของผมได้อีกต่อไป ผมต้องเสียลูกเมียไปอย่างไม่มีวันหวนคืนมา ชาตินี้ทั้งชาติไม่รู้ว่าผมจะตามเธอเจออีกหรือเปล่า”

“พ่อเข้าใจเรานะ ไม่คิดว่าแม่จะลงทุนทำแบบนี้ ทั้งที่พ่อคอยเตือนไปหลายครั้งแล้ว ให้คำนึงถึงความสุขของลูกมากกว่าของนอกกาย พ่อมั่นใจว่าแม่เราไม่มีทางหยุดแค่นี้แน่ ส่วนหนูอิงอรลูกควรจะไปขอโทษน้องเขานะ เพราะน้องถูกแม่โกหกว่าหนูจ๋าเป็นคนไม่ดีเลยร่วมมือช่วย แต่...พ่อสงสัยว่ายังมีอีกคนร่วมมือกับแม่ด้วย เพราะไม่มีทางที่สองคนนี้จะวางแผนสำเร็จ”

คุณอานนท์ว่าตามสิ่งน่าจะเป็น พลางเหลือบตาไปมองภรรยาที่นอนสลบอยู่ในห้องโดยมีลูกชายคนเล็กนั่งเฝ้าอยู่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาคอยเตือนไม่ให้เข้าไปยุ่งวุ่นวายเรื่องของลูก เราเลี้ยงเขาได้แต่ตัว แต่ไม่สามารถไปบงการให้เขาทำตามเราได้ สุดท้ายผลที่ได้รับมันก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตายทางอ้อม

“ผมก็สงสัยเหมือนกันครับพ่อแต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร เพราะอิงอรก็บอกผมแบบนี้เหมือนกันว่ามีอีกคนคอยช่วยเหลือแต่เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร”

ก่อนหน้านี้เขาได้เข้าไปพูดคุยกับอิงอรมาบ้างแล้ว ทำให้รู้ว่าเธอนั้นไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไร เพียงแค่โดนมารดาหลอกใช้เท่านั้น เธอยังบอกอีกว่า มีผู้หญิงอีกคนที่คอยช่วยเหลือแม่เขา เพื่อกำจัดไพลินทร์ออกไปและเธอยังเตือนเขาอีกว่า ผู้หญิงคนนี้ร้ายเกินกว่าที่จะจัดการตัวคนเดียวได้

“เอาล่ะ! เรากลับไปพักผ่อนเถอะ ทางนี้พ่อกับเจ้าสายฟ้าจะดูแลเอง ไม่ต้องเป็นห่วงแม่หรอกนะ พ่อเข้าใจทุกอย่างที่เราทำลงไป และเอาใจช่วยให้แกตามหาหนูจ๋าและหลานของพ่อให้เจอนะ”

“ขอบคุณครับพ่อ” เมฆายกมือไหว้บิดา จากนั้นก็ขอตัวไปพักผ่อนเพื่อเก็บแรงออกตามหาลูกเมียต่อไปถึงแม้ว่าความหวังนั้นจะริบหรี่ก็ตาม

*********

สี่เดือนต่อมา

โรงพยาบาลหรูในเครือของตระกูลรัตนไพศาล ทุกคนต่างพร้อมหน้าพร้อมตาเพื่อรอการกำเนิดของทายาทตัวน้อย ไพลินทร์เจ็บท้องคลอดตั้งแต่เมื่อคืนทำให้ทุกคนรีบพาส่งโรงพยาบาล เพียงไม่นานปากมดลูกก็เปิดทำให้ถูกส่งตัวเข้าห้องคลอดทันที

“คุณแม่สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ นะคะ เดี๋ยวหมอจะนับ 1 2 3 แล้วคุณแม่เบ่งเลยนะคะ” แพทย์หญิงที่หญิงสาวฝากครรภ์ด้วยบอก

ไพลินทร์พยักหน้าเข้าใจในคำพูดของแพทย์สาว หยาดเหงื่อไหลผุดออกตามรูขุมขนจนเปียกชุ่มไปทั่วใบหน้า โดยมีผู้ช่วยพยาบาลคอยซับเหงื่อให้กับคนไข้วีไอพี

“1 2 3 เบ่งเลยค่ะ” แพทย์สาวนับให้จังหวะตาม

“กรี๊ด” ไพลินทร์ออกแรงเบ่งคลอดลูกสาวตัวน้อยที่รอลืมตาดูโลก เสียงหวานกรีดร้องอย่างทรมาน

“แบบนั้นแหละค่ะ กลั้นใจหน่อยนะคะ เบ่งอีกค่ะ”

“กรี๊ด” มือเรียวบางกำเข้าหากันไว้แน่น

“อุแว้ อุแว้ อุแว้” เสียงร้องที่เหมือนระฆังก้องกังวาน พร้อมกับการกำเนิดทายาทตัวน้อยของตระกูลรัตนไพศาล

“ยินดีด้วยนะคะ คุณแม่ได้ลูกสาวค่ะ” แพทย์สาวบอก แล้วอุ้มทารกน้อยขึ้นมา

“ลูกแม่...” หญิงสาวแม่ลูกอ่อนเอ่ยเรียกลูกสาวด้วยความดีใจ หยาดน้ำตาไหลออกมาจากหางตาคู่อย่างปลาบปลื้มจากนั้นสติก็ดับวูบลงไป

แพทย์หญิงจัดการตัดสายสะดือแล้วส่งทารกตัวน้อยให้พยาบาลจัดการต่อ จากนั้นออกไปบอกข่าวดีให้กับญาติของคนไข้ที่รออยู่หน้าห้อง

แอด

เสียงประตูห้องคลอดเปิด ทำให้ทุกคนที่นั่งลุ้นอยู่รีบลุกขึ้น เพื่อฟังข่าวดีจากแพทย์สาว

“หมอหลานของผมเป็นยังไงบ้างครับ” คุณไพศาลถามด้วยความตื่นเต้น

“คุณแม่และคุณลูกปลอดภัยทั้งสองค่ะ หมอยินดีด้วยนะคะคุณได้หลานสาว น่าตาน่ารักน่าชังเชียวค่ะ”

จากนั้นก็บอกให้ญาติคนไข้ไปจัดการเอกสารทำเรื่องแจ้งเกิดให้กับบุตรหลานของตัวเอง

“ขอบคุณมากครับหมอ” คุณไพศาลเอ่ยขอบคุณแพทย์สาว แล้วหันไปกอดภรรยาของตนเองไว้แน่น

ทุกคนต่างยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่จะได้เห็นหน้าหลานสาวที่รอคอยมาหลายเดือน เพชรพิรุณขอตัวไปจัดการเอกสารแจ้งเกิดให้กับหลานตามที่ไพลินทร์บอกไว้ โดยละเว้นชื่อพ่อของเด็กเอาไว้

*********

คุณชาติชายและมาดามเพียงเพ็ญทราบข่าวว่าเหลนคลอดแล้ว จึงจัดการหาของขวัญมารับขวัญเหลนคนแรกและรีบตรงไปยังโรงพยาบาลทันที

ไพลินทร์ถูกย้ายไปยังห้องพักวีไอพี ทุกคนต่างไปนั่งเฝ้ารอที่ห้องด้วยความตื่นเต้น โดยสมาชิกคนใหม่มีชื่อว่า “แพรประกาย รัตนไพศาล หรือเรียกว่า ลูกแพร” เป็นชื่อที่คุณปู่เป็นคนตั้งให้เอง ไม่ว่าจะเป็นชื่อจริงหรือชื่อเล่น หลานคนแรกของตระกูลทำเอาแต่ละคนออกอาการเห่อไปตาม ๆ กัน

นัยน์ตาคู่สวยกะพริบขึ้นถี่ ๆ เพื่อปรับม่านสายตาให้เข้ากับแสง ก่อนที่ดวงตากลมโตจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็พบว่าว่าครอบครัวของเธอกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ที่โซฟา

“ลูกแม่” สิ่งแรกที่เธอเรียกหาทันทีเมื่อฟื้นขึ้นมา

“ฟื้นแล้วยัยหนู รอเดี๋ยวนะพี่เพชรกำลังไปตามพยาบาลอยู่”

คุณชาติชายเดินเข้ามาลูบศีรษะหลานสาวแผ่วเบา เขายอมใจหลานคนนี้จริง ๆ ตั้งแต่หย่ากับคนรักก็ไม่เคยพูดถึง หรือแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็นเลยสักครั้ง กลับเข้มแข็งมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ไพลินทร์ส่งยิ้มให้กับปู่และยังเลยไปถึงทุกคนที่อยู่ในห้องด้วย ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอได้กำลังใจจากครอบครัว ทำให้ผ่านช่วงเวลาที่โหดร้ายมาได้ ระยะแรกมีบ้างที่เธอคิดถึงเขา แต่มาช่วงหลัง ๆ ทำให้เธอฉุดคิดได้ว่า ต่อให้คิดถึงไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรสิ่งที่เธอควรคิดถึงมากที่สุดคือลูกและครอบครัวต่างหากล่ะ

“เป็นยังไงบ้างหึ เหนื่อยมั้ยได้เป็นแม่คนแล้วนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถาม พลางลูบหัวหลานสาวอย่างเบามือ

“ไม่ค่ะคุณปู่ หนูอยากเห็นหน้าลูกแล้วค่ะ”

ระหว่างนั้นเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้น พี่ชายคนโตเดินนำหน้าพยาบาลที่เข็นเตียงของเจ้าตัวเล็กมาให้

“ขออนุญาตนะคะ พยาบาลพาเจ้าตัวเล็กมาเข้าเต้าค่ะ” พยาบาลสาวบอกพร้อมกับอุ้มเด็กหญิงแพรประกายให้มารดา

“ลูกแม่...” ไพลินทร์ก้มหอมแก้มลูกน้อยด้วยความรัก ปลายนิ้วเรียวเขี่ยแก้มป่อง ๆ เล่น ของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดสำหรับเธอ ใบหน้าลูกสาวละม้ายคล้ายคลึงผู้เป็นพ่อยิ่งนัก มีเพียงสีตาเท่านั้นที่เหมือนเธอ

เมื่อหญิงสาวชื่นชมลูกน้อยจนพอใจ พยาบาลเลยอธิบายการให้นมบุตร โดยมีคุณย่าและมารดาของเธออยู่ด้วยจนคล่อง ส่วนหนุ่ม ๆ ต่างพากันออกไปนั่งรอหน้าห้อง

“น่าเกลียดน่าชังเหลือเกิน” คุณพลอยเพชรมีความสุขจนพูดไม่ออก เพียงแค่เห็นหลานปลอดภัยและลูกสาวมีความสุข คนเป็นแม่อย่างหล่อนก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

“ดูสิ! เจ้าตัวเล็กดูดใหญ่เลย โอ้ย ย่ามันเขี้ยวมาก อยากกัดให้จมเขี้ยวจริงๆ”

เหลนคนแรกของตระกูลเล่นมัดใจคนแก่อย่างมาดามเพียงเพ็ญอยู่หมัด บอกเลยว่าเห่อเหลนมากที่สุด ขนาดว่าเมื่อก่อนเห่อหลานมากแล้วนะ นี่เหลนเห่อยิ่ง...แบบนี้ต้องจัดงานเลี้ยงฉลอง

ผ่านไปสักพักเจ้าตัวเล็กก็กินนมอิ่มแล้วหลับปุ๋ยคาเต้าของมารดา เลยทำให้มาดามพลอยเพชรต้องอุ้มหลานมานอนเตียงข้าง ๆ โดยที่พยาบาลจัดเตรียมไว้

“ขอบคุณมากนะคะคุณแม่ที่เลี้ยงหนูจนเติบใหญ่ หนูเข้าใจแล้วค่ะว่าคนเป็นแม่นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย วินาทีที่หนูได้คลอดเจ้าตัวเล็กออกมา หนูรู้เลยค่ะว่าคุณแม่ต้องเจ็บปวดแค่ไหน หนูรักแม่นะคะ”

“แม่ก็รักหนูเหมือนกันลูก” พลอยเพชรก้มหอมหน้าผากของลูกสาวแผ่วเบาแล้วลูบผมอย่างที่เคยทำประจำ

“อ้าว! พวกหล่อนไม่รักฉันเหรอย่ะ” มาดามเพียงเพ็ญพูดขัดอย่างน้อยใจแสร้งทำท่ากอดอดหน้าทำบึ้งตึงอย่างน้อยใจ

“แหม! คุณแม่ก็ พวกเราก็รักคุณแม่เหมือนกันค่ะ” ว่าพลางเดินเข้าไปโอบกอดแม่สามีไว้แน่น

“ย่ะ! ฉันก็รักพวกหล่อนทั้งสองเหมือนกัน”

มาดามเพียงเพ็ญโอบกอดลูกสะใภ้และหลานสาวไว้ ทั้งสองเหมือนดวงใจของหล่อน ถึงแม้ว่าพลอยเพชรจะไม่ใช่ลูกสาวของหล่อน แต่นางก็เป็นลูกสะใภ้ที่ดี ปรนนิบัติดูแลหล่อนเหมือนมารดาผู้ให้กำเนิด ทำให้หล่อนรักและเอ็นดูลูกสะใภ้คนนี้มาก

************************

ไพลินทร์พักตัวได้ไม่กี่วัน แพทย์ก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ ญาติ ๆ ทุกคนต่างพากันมารับขวัญหลานกันอยากยกใหญ่

รอยยิ้ม เสียงหัวเราะที่เคยจางหายไปนานกลับคืนมาอีกครั้ง ไพลินทร์โยนทิ้งอดีตข้างหลังแล้วเดินไปข้างหน้าพร้อมกับตัวตนใหม่และลูกสาวตัวน้อย