“ต่อจากนี้ไปเราต่างคนต่างอยู่ คุณอยากออกไปหาความสุขกับใคร ฉันก็จะไม่ห้าม” สไบนางบอกเขาไปด้วยความน้อยใจและเจ็บปวดอยู่ลึกๆ
“หนึ่งปีเลยเหรอ” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงที่คล้ายกับไม่พอใจ ทำให้อีกฝ่ายยิ่งรู้สึกปวดร้าวในอก
“ฉันให้คุณได้เร็วที่สุดแค่นั้น เพื่อไม่ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต้องผิดใจกัน และแม่ของคุณก็จะได้สบายใจเรื่องเคราะห์กรรมของคุณ ฝืนทนหน่อยก็แล้วกันนะคะ” เสียงหวานนั้นเต็มไปด้วยการประชดประชัน
สุริยนตั้งใจอยากจะคุยกับเธอ เพื่อขอโทษในสิ่งที่เกิดขึ้น พอได้ยินเธอยื่นข้อเสนอมาก็ทำเอาเขาไปไม่เป็นอยู่เหมือนกัน
“ออกไปจากห้องฉันได้แล้วค่ะ”
เขามองใบหน้าของเธอ แม้กระทั่งยามโกรธหรือไม่พอใจ ดวงหน้านั้นก็ยังดูอ่อนหวาน แววตาของเธอที่แสดงถึงความรู้สึกเสียใจทำให้เขาอยากปลอบโยนเธอให้หายเศร้า
แต่ร่างกายเขานั้นกลับไวกว่าความคิด เมื่อตอนนี้เขานั้นดึงเธอเข้ามาจูบประทับไปที่ริมฝีปากบางที่กำลังสั่นระริ
