“ชื่ออะไรนะเรา” ใหญ่ถามเพราะอยากสัมภาษณ์เด็กสาวอีกครั้ง แม้ว่าจะเป็นพนักงานที่ทางร้านอาหารส่งมาให้และบอกคุณสมบัติมาแล้วว่าเด็กพูดไทยได้ดี แต่เขาก็อยากจะทดสอบดูอีกครั้ง เพราะงานคัดปลาไม่ใช่งานสบาย ทำไมเด็กนี่ถึงไม่เลือกทำงานที่ร้านอาหารมากกว่าเจาะจงว่าอยากทำงานที่แพปลานี้ และทั้งผิวพรรณ มือไม้ก็ดูบอบบางไม่น่าจะทำงานลำบากได้
“เมี่ยงคำ” ภาษาไทยสำเนียงแปร่งๆ ส่งออกมา แต่เด็กสาวก็ยังคงก้มหน้านิ่ง
“เห็นว่าเคยทำงานที่มหาชัย แล้วทำไมออกมาล่ะ ที่โน่นน่าจะสบายกว่าที่นี่นะ พวกพ้องก็เยอะ รถรากลับบ้านก็สะดวกด้วย ทำไมถึงลงมาทำงานที่ใต้ล่ะ”
“เบื่อ คนจีบเยอะ ไม่อยากมีผัว ก็เลยย้ายหนี”
คำตอบของเด็กสาวที่บัตรสีชมพูระบุว่าอายุได้ 19 ปี ทำให้ใหญ่แทบสำลักกาแฟที่เพิ่งจิบเข้าไป ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะอย่างคิดไม่ถึงที่จะได้ยินประโยคนี้ สำเนียงแปร่งแบบพม่าพูดไทยนั้นเขาเคยชินดีจึงไม่รู้สึกขำขันอะไร แต่คำพูดต
