สาวน้อยร่างกะทัดรัดที่นั่งสงบเสงี่ยมอยู่ตรงหน้าทำให้ไกรรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาดื้อๆ ไม่ได้กลัวผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ แต่ความวาบหวิวแบบแปลกๆ มันกำลังเข้าจู่โจมร่างกายของเขาอย่างไม่คาดคิด ในสมองยังจดจำท่อนขาขาวๆ นั่นได้ไม่ลืม และทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้เขาก็ยังไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของสาวน้อยที่อาจจะแอบอ้างเป็นชาวพม่านี้สักนิด เพราะเธอช่างพอกแป้งทานาคามาแบบจัดเต็ม
แต่มันไม่ใช่การทาแป้งเพื่อประทินผิว แต่มันเป็นการอำพรางใบหน้าที่แท้จริงมากกว่า แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เดาได้ว่า เจ้าของเรือนร่างนี้เป็น ‘คนสวย’ อย่างที่หล่อนบรรยายสรรพคุณไว้กับใหญ่จริงๆ แต่ทั้งหมดนั้นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นหลักก็คือ หล่อนทำงานให้ใคร
“เธอเป็นใคร” เสียงห้าวเต็มไปด้วยอำนาจเอ่ยถาม
“ชื่อเมี่ยง” ปณาลีตอบ พยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่น ทั้งที่มันจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว การที่ต้องนั่งนิ่งๆ อยู่ต่อหน้าผู้ชายหล่อลากดินที่ใช้สาย
