หลังจากพริมาเข้าบริษัทเอาจดหมายลาออกไปฝากไว้กับลลิล เธอก็ออกมานั่งเก้าอี้ม้านั่งในสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ๆ สีหน้าฉายแววกระวนกระวายใจ ขณะเดียวกันก็ดูตื่นเต้นเหมือนกับรอคอยอะไรบางอย่าง ดวงตาเรียวหงส์หลุบมองสองมือที่ประสานกันบนตัก พ่นลมหายใจออกช้าๆ ก่อนจะชะโงกหน้ามองไปยังประตูทางเข้า
เธอรู้ว่ามันอาจดูโง่ที่ทำอย่างนี้ แต่นี่เป็นความหวังครั้งสุดท้ายโอกาสเพียงครั้งเดียวที่เธอมอบให้ตัวเองและเขา
ถ้าจนถึงที่สุดคุณโยยังเลือกดาราพร เธอก็คงต้องเดินออกไปจากชีวิตเขาจริงๆ
ช่วงสายๆ แดดยังไม่แรงมากพวกผู้สูงอายุจะออกมาเดินยืดเส้นยืดสาย สูดกลิ่นอายของธรรมชาติแมกไม้และดอกไม้นานาพรรณ สายลมพัดมาใบไม้ให้ปลิดปลิวหลุดจากขั้วลอยละล่องไปในอากาศ กลิ่นหอมกรุ่นโชยมาทำให้ร่างกายรู้สึกสดชื่นผ่อนคลาย ความเครียดไม่สบายใจก็เหมือนจะเบาบางลง
ตอนนี้ก็แค่ต้องรอว่าคุณโยจะมาหาเธอไหม แล้วถ้าเขาไม่ยอมมาล่ะ เธอก็คงต้องไปจากเขาเหมื
