ตอนที่ 3
1047 คำ
“มีเอกสารมาด้วยหรือเปล่าคะ”
“นี่ค่ะ”
หญิงสาวยื่นซองเอกสารให้พนักงานสาวรับไปเปิดดูสักครู่ก่อนจะยื่นกลับมาให้พร้อมทั้งเอ่ยขึ้นว่า
“เชิญที่แผนกบุคคล ชั้นที่สามสิบนะคะ...ลิฟท์อยู่ทางด้านนั้นนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวชาวไทยรับเอกสารเอาไว้ก่อนจะเดินไปอีกด้านเพื่อขึ้นลิฟท์ตามที่พนักงานประชาสัมพันธ์บอก มษยากุมสายสะพายกระเป๋าไว้แน่นและก้มลงมองซองเอกสารที่เธอกดมันไว้แนบอกกับความรู้สึกตื่นเต้นมากเกินบรรยาย แม้ตำแหน่งที่เธอได้เข้าทำงานที่นี่จะไม่ใหญ่โตอะไร เป็นเพียงพนักงานบัญชีเล็ก ๆ แต่การได้รับเลือกให้มาทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่ขนาดนี้ก็ทำให้หญิงสาวทั้งภูมิใจและตื่นเต้นไม่ใช่น้อย
หญิงสาวยิ้มกับตัวเองก่อนจะเงยหน้าและต้องหยุดชะงักพร้อมกับริมฝีปากอิ่มที่คลี่ออกเป็นรอยยิ้มคลายลงจนเป็นราบเรียบเมื่อสายตาคู่นั้นเลื่อนไปหยุดที่ด้านหน้าของลิฟท์และเห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น มษยาหยุดนิ่งอยู่กับที่และจ้องมองร่างสูงใหญ่กว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซ็นติเมตรที่แม้ตอนนี้จะอยู่ในชุดสูทสีเทาควันบุหรี่คัตติ้งเนี๊ยบกริบซึ่งแตกต่างจากวันวานที่เธอเคยเห็น เขา หากทว่าแม้เพียงเสี้ยวหน้าอันคมคายหล่อเหลานั้นหญิงสาวก็ยังคงจดจำได้ดี
“เคน...”
เสียงเบาหวิวลอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มสั่นระริกพร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นเร็วรัว และเมื่อเขาหันกลับมาหญิงสาวก็รีบหลบเข้าไปแอบที่ด้านหลังแจกันดอกไม้ขนาดใหญ่ มษยายืนชิดผนังและลอบมองผ่านช่องกิ่งก้านดอกไม้ก็เห็นว่า เขา คนนั้นยังคงจ้องมองมาก่อนจะหันกลับไปเมื่อประตูลิฟท์เปิดออก ใบหน้าคร้ามเข้มของหนุ่มอเมริกันผิวสีแทนเข้มหันมาอีกครั้งก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟท์ มษยาซึ่งยืนหลังชิดฝาเอามือปิดปากตัวเองพร้อมกับหยาดน้ำรื้นขึ้นมากบเบ้าตา
“เคน...คุณจริง ๆ ด้วย...คุณมาทำอะไรที่นี่”
หญิงสาวพูดกับตัวเองเบา ๆ และรู้สึกเหมือนมีแรงเหวี่ยงอันหนักหน่วงเข้ามากระทบความรู้สึกที่ถูกเก็บกลั้นเอาไว้เนิ่นนานข้างใน มษยายืนอยู่ตรงนั้นสักครู่ก่อนจะนึกได้ว่าเธอมาที่นี่ก็ไม่ใช่ด้วยจุดประสงค์อื่นใด นี่อาจเป็นเรื่องบังเอิญที่เธอได้พบกับ เขา คนนั้นโดยไม่คาดฝันในเมื่อเรื่องระหว่างเธอกับเขากลายเป็นเถ้าธุลีไปในอดีตแล้ว
ร่างบางยืดตัวยืนหลังตรงและกลอกตามองสูงเพื่อบังคับให้หยาดน้ำรอบเบ้าตาซึมกลับลงไปกับความคิดที่ว่าเธอต้องเข้มแข็งแม้เป็นสิ่งที่เธอคาดหวังเล็ก ๆ ว่าอาจจะพบเขาอีกครั้งก็เป็นได้ หญิงสาวรีบเดินตรงดิ่งไปที่ลิฟท์ซึ่งมีสามตัวและก้าวเข้าไปในลิฟท์ตัวที่สามโดยไม่ทันได้สังเกตว่าลิฟท์ตัวแรกที่เธอเห็น เขาคนนั้น ก้าวเข้าไปมีป้ายระบุไว้ด้านหน้าว่า
Senior executive managing director
(สำหรับประธานกรรมการผู้บริหารระดับสูง)
“มิสมษยา ดารินทรา...คุณมารายงานตัวเข้าทำตำแหน่งพนักงานบัญชีใช่ไหมคะ?”
หัวหน้าฝ่ายบุคคลซึ่งเป็นหญิงชาวอเมริกันวัยเกือบห้าสิบกล่าวขึ้นขณะกุมเอกสารไว้ในมือพร้อมทั้งมองลอดแว่นดูผู้หญิงชาวไทยร่างเล็กบอบบางซึ่งยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมและประหม่าด้วยซ้ำ มษยาพยักหน้ารับและจ้องมองหญิงผิวขาวใบหน้ารูปไข่ใต้กรอบเรือนผมสีบลอนด์เงินถูกมุ่นเป็นมวยไว้ข้างหลังและสวมชุดสูทบนร่างระหงมีท่าทีน่าเกรงขามหากทว่ากลับมีรอยยิ้มอ่อนหวานอย่างไม่น่าเชื่อ
“ค่ะ...ฉันคือมษยา ดารินทราค่ะ”
“ฉันคือโดโรธี เบสท์...เป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลของนอร์ธเทิร์นซี อิงค์ นะคะ...นั่งก่อนสิจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
มษยาพยักหน้าก่อนเห็นว่ามีพนักงานอีกคนรีบเดินมาหยุดข้าง ๆ โดโรธีและก้มลงกระซิบก่อนจะเดินออกไป
“เอ้อ...อย่าพึ่งนั่งจ้ะที่รัก”
โดโรธีรีบยกมือขึ้นห้ามหญิงสาวที่กำลังจะหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ มษยาชะงักก่อนได้ยินหัวหน้าฝ่ายบุคคลกล่าวว่า
“เอ้อ...มีคำสั่งด่วน...จากท่านประธาน ขอพบพนักงานคนใหม่ของแผนกบัญชี...ก็คือ...เธอนะจ๊ะ”
“พบท่านประธานเหรอคะ?”
หญิงสาวถามกลับไปด้วยสีหน้าบอกความประหลาดใจเพราะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นเธอไม่ได้หูฝาด...ว่าประธานบริษัทจะเรียกพนักงานใหม่ในตำแหน่งเล็ก ๆ อย่างเธอไปพบ ทว่าโดโรธีกลับพยักหน้า
“ใช่...เดี๋ยวฉันจะให้คนพาเธอไป ห้องทำงานของท่านประธานอยู่ชั้นที่หกสิบ”
“เอ้อ...แล้วไม่ทราบว่าฉันต้องทำอะไรที่นี่ก่อนหรือเปล่าคะ...หมายถึงต้องจัดการเรื่องการรายงานตัวเข้าทำงานกับคุณให้เรียบร้อยก่อนหรือเปล่า”
“เอาไว้ทีหลังก็ได้ ตอนนี้สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือ...เธอจะต้องไปพบทานประธานนะจ๊ะ”
หัวหน้าฝ่ายบุคคลกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลโดยที่มษยาไม่ทันได้สังเกตเห็นอะไรบางอย่างฉายวาบขึ้นในดวงตาของคู่สนทนาขณะที่เธอหันหลังให้และเดินตามพนักงานสาวอีกคนที่เดินเข้ามาเพื่อพาเธอออกไปจากห้องนั้น โดโรธีก้มลงมองเอกสารในมือซึ่งเป็นประวัติส่วนตัวของพนักงานคนใหม่ที่พึ่งเข้ามารายงานตัวก่อนจะวางมันลงในขณะที่มีใครอีกคนเดินเข้ามาหยุดข้าง ๆ
“บอสคะ...มีอะไรหรือเปล่าคะ เห็นทำหน้าเครียดจัง?”
โดโรธีเงยหน้ามองคนถามซึ่งเป็นพนักงานสาวลูกครึ่งเกาหลีอเมริกันที่ทำงานกับเธอในฐานะผู้ช่วยมานานหลายปีก่อนจะถอนหายใจและเลิกคิ้วสูง
“ฉันแค่แปลกใจเท่านั้นล่ะลิลลี่”
- ผู้เขียน
