เปรมวดียืนถอนหายใจยาวอยู่บนดาดฟ้าเรือยอร์ช ใจจริงของเธอก็ชื่นชอบทะเลอยู่หรอกหากเลือกได้เธอก็จะมาพักผ่อนที่ทะเลใกล้ๆ กรุงเทพ แต่ส่วนใหญ่มักจะมาเพราะอาการความรักชำรุดการเพราะได้นั่งมองแผ่นน้ำกว้างสุดกว้างแสนไกลสุดไกลนั้นช่วยปลอบประโลมจิตใจได้เป็นอย่างดี
“ทำไมต้องพามาเกาะด้วยนะ ทำเหมือนกลัวว่าเราจะหนีกลับบ้านได้งั้นแหนะ”
“ก็เพราะผมกลัวคุณหนีไปจริงๆนี่ครับ”
“เอ๊ะ! ทำไมคุณชอบโผล่มาจากข้างหลังทุกทีเลยนะ” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวแต่ฝืนเก็บอาการไว้ ลมบนดาดฟ้าเรือแรงจนเธอต้องคอยจับหมวกสานใบใหญ่ที่สวมกันแดด
“ก็เป็นคนคอยคุ้มกันภัยให้คุณแป๋มไม่ดีหรือครับ” แม้มุมปากจะยิ้มแต่ดวงตาสีเทาคู่นั้นกลับอ่อนโยนจนน่าหลงใหล
“ฉันดูแลตัวเองได้หรอกคะ” เธอมองเลยไหล่กว้างของเขามองเห็นดาราสาวกำลังกรีดกรายเข้ามาใกล้ก็ยิ้มที่มุมปาก “มีคนที่อยากให้คุณดูแลมาโน้นแล้วค่ะ”
คานันหันกลับไปมองตามสายตาของเปรมวดี โศรดาเดินยิ้มหวา
