“แต่ความจริงอาจารย์ไม่ต้องพามาขนาดนี้ก็ได้นะคะ ลำบากเปล่าๆ หนูกินเกี๊ยวกุ้งร้านสะดวกซื้อก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นหรอกญานิศา คุณเพิ่งเจอเรื่องตกใจ ผมเลยอยากให้กินดีอยู่ดี”
เป็นบทสนทนาล่าสุดก่อนเธอจะก้าวลงมาจากรถที่ไม่พ้นโดนไปอีกหนึ่งดอก และเพราะไม่อยากให้ตัวเองถลอกปอกเปิดมากกว่าแผลที่มีอยู่ ญานิศาจึงเลือกจะยืนรอเงียบๆ รอจนเขาตามลงมาและยิงรีโมตล็อกรถเรียบร้อย ให้เกียรติผู้ใหญ่ได้เดินนำหน้าไปก่อน ส่วนเธอเดินตามหลังมองร้านอาหารที่เปิดขายอยู่ข้างทางด้วยตาเป็นประกาย
ถ้าใครเคยมาตลาดวังหลังในตอนกลางวันคงรู้ว่าแน่นขนัดไปด้วยผู้คนและศูนย์รวมร้านอร่อยมีชื่อเสียง แต่บรรยากาศตอนกลางคืนก็ไม่ได้ดูเงียบเหงาอย่างที่คิด ยังมีร้านอาหารเปิดขายอยู่ตลอดสองข้างทางโดยเฉพาะแถวหน้าประตูโรงพยาบาล ส่วนคนมานั่งกินส่วนใหญ่น่าจะเป็นพวกหมอ พยาบาล และบุคลากรทางการแพทย์ ที่บอกอย่างนั้นเพราะเดินผ่านกี่ร้านก็เห็นมีแต่คนชุดขาวใ
