Zack's Rule :: CHAPTER 2 [30%]
1327 คำ
Zack’s Rule
2
สตูดิโอของบริษัทผลิตซีรีส์และละครคุณภาพหลายๆ เรื่อง ฉันมาถึงที่นี่เกือบบ่ายสองก็ขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่ต้องแคสติ้งละคร ภายในลิฟต์มีผู้หญิงคนหนึ่งกับผู้จัดการเป็นสาวสองมองฉันพลางยิ้มเยาะ
“ตายจริง ไม่คิดว่าสกายจะมาแคสติ้งบทละครที่นี่ แถมเรื่องเดียวกันด้วยอะ” ฉันไม่สนใจ ‘รีวิว’ นักแสดงสาวมากความสามารถที่ไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้ หล่อนถึงได้ชอบกระแหนะกระแหนฉันเสมอ ตอนถ่ายแบบเหมือนกันเคยถ่ายปกนิตยสารเดียวกันหล่อนก็ชอบไม่พอใจฉัน เอาจริงปะ ฉันไม่เคยทำอะไรให้หล่อนนะหรือว่าฉันดังเกินหน้าเกินตาไป? อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะเรามันคนละสายอาชีพและที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะว่าผู้กำกับเขาติดต่อมาเอง
“ขอบคุณค่ะ” หันไปมองรีวิวที่แก่กว่าฉันสองปี ไม่อยากจะต่อปากต่อคำถึงได้พูดเพียงคำว่าขอบคุณแค่นั้น
“เห็นเธอสนิทกับลี้เทียนมากเลยนี่ ไม่ได้คบกันเหรอ?”
“ถ้าคบกันก็เห็นแล้วสิคะ” คุณฌอนวางมือลงบนไหล่ฉันและบีบเบาๆ ไม่ให้พูดอะไรหยาบคายออกไป “พอดีว่าลี้เทียนเขามีแฟนแล้ว ฉันกับเขาเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ เพื่อนที่สนิทที่สุดในวงการ”
“อ๋อเหรอ” ไม่รู้ว่าหล่อนทำหน้าหรือท่าทางยังไงนะ เพราะคุณฌอนไม่ให้ฉันหันไปเลยอะให้มองแต่ตัวเลขลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนไปยังชั้นที่ต้องการ “งั้นก็ขอให้วันนี้ ผ่านไปได้ด้วยดีนะ สกาย”
เป็นจังหวะที่ลิฟต์เปิดขึ้นหล่อนกับผู้จัดการสาวสองก็ออกจากตัวลิฟต์ไป แต่ผู้จัดการของหล่อนดันหันมามองคุณฌอนด้วยสีหน้าหยาดเยิ้ม จนฉันถลึงตาใส่หล่อนถึงได้ตามตูดรีวิวไปยังสตูดิโอ
“เชอะ ยัยบ้า”
“สกาย” ทำหน้าบูดใส่คุณฌอน ก่อนจะเดินตรงไปยังสตูดิโอที่มีนักแสดงอยู่หลายท่านกำลังรอแคสติ้งบท แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามีใครแคสฯ บทอะไรบ้าง ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างนักแสดงชายคนหนึ่ง ฉันเคยเห็นเขาเล่นละครตอนเย็นอยู่
“เดี๋ยวเชิญนักแสดงหญิงที่รับบทนางเอกฟ้าใส มาห้องโถงนี้นะคะ” สตาฟเดินออกจากห้อง ผายมือให้นักแสดงหญิงที่มารวมตัวกันเข้าไปแคสฯ ที่ห้องซ้ายมือ ส่วนของผู้ชายก็ห้องทางขวา
“ขอให้ผ่านนะ” หันไปมองคนข้างกายที่ชื่อจอม ดีนะที่จำฉันชื่อเขาได้น่ะ
“ขอบคุณนะ” น่าจะรุ่นเดียวกับฉัน บอกขอบคุณเขาฉันก็ตรงเข้าห้องไปซึ่งมี ผู้กำกับ คนเขียนบทนั่งอยู่ตรงมุมห้องและตรงกลางดูเหมือนจะเป็นที่ที่ทำให้เราได้แสดงให้พวกเขาดูล่ะนะ มองรีวิวที่มองค้อนฉันอยากจะเดินไปถามนะมองแบบนี้เอาตะปูจากฉันไหม? มองตาแทบหลุด
“เดี๋ยวเชิญนักแสดงแต่ละท่านนั่งประจำที่ก่อนนะคะ แล้วก็เชิญคุณรีวิวแสดงก่อนคนแรกเลยค่ะ”
ระหว่างดูนักแสดงท่านอื่นฉันก็อ่านบทในมือไปด้วย ถึงจะจำได้ค่อนข้างแม่นยำก็เถอะ แต่พอเห็นรีวิวแสดงแล้วรู้สึกทึ่งมาก นี่สินะนักแสดงมากฝีมือพอสวมบทบาทนั้นๆ แล้วแสดงออกมาได้ถึงใจเลยล่ะ ร้องไห้เนี่ยเหมือนน้ำตาสั่ง บทที่ว่านี้เป็นบทตอนที่พระเอกกับนางเอกมีอะไรกันแล้วไม่สามารถบอกใครไปได้ เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ
ทำไม... เหมือนฉันกับเนสจัง
“ถึงคิวคุณสกายแล้วค่ะ” หลุดจากภวังค์มองสบตากับสตาฟสาวที่ฉีกยิ้มให้ฉันอย่างปลาบปลื้ม ลุกขึ้นพลางค้อมศีรษะให้เธอที่หันไปกรี๊ดใหญ่ ฉันก็ไปหยุดตรงหน้าคณะกรรมการพลางยกมือไหว้ทุกท่าน นี่เป็นเหตุผลที่มีแต่คนรักฉัน ไม่ได้ชมตัวเอง แต่ฉันมักจะมีมารยาทเสมอเป็นกันเองก็พวกเขาที่ชื่นชอบในตัวฉัน ผู้กำกับหันไปกระซิบกับผู้เขียนบทที่พยักหน้า มองฉันที่ทำสมาธิสักพักก็เค้นน้ำตาของตัวเองออกมา
ถามจริงเอาเป็นฉากอื่นไม่ได้เหรอ ฉากนี้น่ะมัน...
“ฮึก” ร้องออกมาจนได้นะสกาย พอนึกไปถึงเรื่องของตัวเอง “ทำไมล่ะคะ คุณคลื่น”
พระเอกในเรื่องชื่อหมอคลื่นกับฟ้าใส
“เรื่องของเรา ทำไมถึงบอกใครไม่ได้คะ” ราวกับว่าเนสยืนอยู่ตรงนี้ ฉันเป็นเนสส่วนเนสเป็นฉัน บทบาทของเราสองคนสลับกันจนฉันปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลอาบแก้ม ภายในห้องเงียบสนิทฉันจนต้องมองก็พบว่าผู้กำกับและผู้เขียนบทน้ำตาคลอทันทีที่ฉันเริ่มแสดง “เรารักกันไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมคุณคลื่นถึงทำกับฟ้าเหมือนไม่มีตัวตนแบบนี้”
“...”
“เมื่อไหร่คุณคลื่น เมื่อไหร่เรื่องของเราจะเป็นจริงสักที คุณคลื่นหลอกฟ้าทำไม!” ใส่อารมณ์ทั้งหมดที่มีราวกับเนสยืนมองฉันที่ร้องไห้แทบขาดใจ เหมือนเรื่องตัวเองเลยอะสกายเอ๋ย เล่นสุดตัวมาก ถึงกับก้มหน้าลงร้องไห้แทบขาดใจ สายตาของฉันมองรีวิวที่ทำหน้าอึ้งไปกับฝีมือของฉัน หึ ฉันไม่ได้เก่งแค่ถ่ายแบบนะจ๊ะรีวิว
“เก่งมากสกาย”
“ขอบคุณค่ะ” ยกมือปาดน้ำตา จากนั้นก็ค้อมศีรษะให้กับกรรมการ เอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาตัวเอง จากนั้นฉันก็เดินไปเพื่อรอผลการตัดสิน
“เออ คุณสกายคะ ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ?” สตาฟสาวเดินเข้ามาหาฉันอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ได้สิคะ มาค่ะเดี๋ยวสกายถ่ายเซลฟี่เอง”
“ขอบคุณนะคะคุณสกาย” หยิบสมาร์ทโฟนของเธอขึ้นมาถ่ายรูปสองสามใบ จากนั้นสตาฟก็ฉีกยิ้มหน้าบาน “ฉันจะคอยดูซีรีส์และติดตามผลงานของคุณสกาย ทุกอย่างเลยนะคะ”
“ขอบคุณนะคะ แต่สกายอาจจะไม่ผ่านก็ได้ค่ะ”
“ต้องได้สิคะ ฉันมั่นใจเมื่อกี้คุณสกายแสดงดีมากเลยค่ะ”
เมื่อเธอให้กำลังใจฉันเสร็จก็เดินไปประจำตำแหน่งตัวเอง ส่วนฉันก็หันไปมองรีวิวที่มองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพลางเบ้ปากแต่ฉันสนใจเหรอ ไม่เลยสักนิดฉันกำลังตื่นเต้นต่างหากว่าจะได้รับเลือกเล่นซีรีส์เรื่องนี้ไหม? แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นประสบการณ์แล้วกัน
“เอาล่ะ ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณนักแสดงทุกท่านที่ให้ความสนใจแสดงซีรีส์เรื่องนี้นะครับ” ผู้กำกับลุกขึ้นยืนขอบคุณพวกเราห้าคนที่นั่งรอผลประกาศดูเหมือนว่าทางฝั่งพระเอกและนักแสดงอื่นๆ จะได้ประกาศผลแล้วเรียบร้อย เพราะฉันเห็นพวกเขามาอยู่ในห้อง สายตาของฉันปะทะเข้ากับนักแสดงมากฝีมืออายุยี่สิบเก้าปีอย่างคุณ ‘ขุนเขา’ ในวงการเรียกเขาว่าขุนแค่นั้น เขาเป็นลูกชายคนเดียวของไฮโซชื่อดังอย่างคุณขิมด้วยล่ะ เห็นว่าพ่อของเขาเสียไปตั้งแต่เขายังเด็กด้วย
เขาเล่นมองฉันไม่วางตาแบบนั้น หล่อเข้ม หุ่นสูงใหญ่ด้วย กล้ามเป็นมัดๆ เลย อย่าบอกนะว่าเขาได้รับเลือกเป็นบทหมอคลื่นแล้ว เดี๋ยวนะ! ที่นักข่าวถามฉันวันนี้ว่ามีนักแสดง ข จีบฉันคงไม่ใช่เขาหรอกนะ ก็เราเพิ่งจะเคยเจอกันนี้!
“ทั้งผมที่เป็นผู้กำกับเรื่องนี้ แล้วก็คุณจีผู้เขียนบทขอเลือก...”
ฉันมองสบตากับเขาที่ยังคงไม่หลบสายตา แถมยังยกยิ้มมุมปากด้วยนะ เจ้าเล่ห์อยู่นะผู้ชายคนนี้
- ผู้เขียน
