“รับอะไรดีครับ”
“รู้จักแอลหรือเปล่า?” บางทีแอลอาจจะมาหาเพื่อนจริงๆ แต่เพื่อนนอกจากมัดหมี่แล้วเธอก็ไม่ได้คบหาใคร โดยเฉพาะกับผู้ชาย
“ครับ” กวาดสายตามองชายคนนี้ก็ถ่ายรูปส่งให้เฮียแซคดูซึ่งเฮียคอนเฟิร์มว่าคนนี้คือเพื่อนของแอล ผมก็ตวัดมือกระชากคอเสื้อมันเข้ามาใกล้ “คะ คุณลูกค้าจะทำอะไรครับ!”
“อย่ายุ่งกับแอล”
“!”
“คราวหน้าจะไม่ใช่แค่เตือน”
ผลักมันจะเซล้มไปด้านหลังก็มีพนักงานเสิร์ฟมาประคองมันให้ลุกขึ้นผมก็เดินออกมาเพื่อตรงไปที่รถของตัวเอง ทว่ากลับเดินสวนใครบางคนทำให้หยุดชะงัก
“อ้าว รามเกียรติ์” น้ำเสียงแหบทำให้ผมค่อยๆ หันไปสบตากับคนตรงหน้าที่ยกยิ้มมุมปากก่อนจะยกแขนทั้งสองกอดไปที่อกของตัวเองอย่างไอ้ราเชน “มาเที่ยวที่นี่ด้วยเหรอ?”
“เสือก”
“โห ทักทายกันแบบนี้ฉันเสียใจแย่นะ” คนที่ทำให้ผมเกลียดขี้หน้าและมันเองก็คงไม่ต่างจากผมที่ต่างคนต่างเกลียด ด้วยเพราะเรื่องของครอบครัวที่ไม่ถูกกัน “ทำหน้าแบ
