"ดิน นั่นลูกจะไปไหน"ชายหนุ่มที่กำลังเดินลงมาจากบันไดด้วยความเร่งรีบถึงกับลอบถอนหายใจหันไปมองผู้เป็นแม่ที่กำลังยืนส่งยิ้มให้อยู่ที่หน้าประตูห้องรับแขก
"ผมจะไปตามหาฟ้าครับ แม่มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า"
"นี่ลูกยังตามหาหนูฟ้าไม่เจออีกเหรอ"
"ครับ เอ๊ะ เมื่อกี้แม่เรียกชื่อฟ้าว่าอะไรนะครับ"สรรพนามที่แม่ของเขาใช้เรียกชื่อคนรักมันเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน ทำเอาคนที่เพิ่งจะได้ยินสรรพนามแบบนี้ถึงกับมึนงงปนตกใจ รจนาเดินเข้ามาใกล้ลูกชายที่มีสีหน้าตกใจราวกับเห็นผีหลอกในตอนกลางวัน ดวงตาคู่สวยนั้นมองหน้าของลูกชาย ดวงตาของผู้เป็นแม่นั้นมันเต็มไปด้วยความรัก
"ดิน แม่ขอโทษนะลูกตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่คงทำให้ลูกอึดอัดและไม่ชอบใจ ลูกคงจะโกรธและเกลียดที่แม่เอาแต่คอยบังคับ แต่แม่อยากให้ลูกรู้เอาไว้ว่าทุกสิ่งที่แม่ได้ทำอะไรลงไปก็เพื่ออยากให้ลูกมีชีวิตที่ดีที่สุด จนบางครั้งสิ่งเหล่านั้นจะทำให้แม่ลืมคิดไปว่าลูกไม่ต้องการ
