เอ็ดเวิร์ด มาเยส เซนนิคอฟ + โนอาห์ เบนเน็ต
1523 คำ
อนาสตาเซียเดินออกห่างจากสถานที่เกิดเหตุ มือเรียวเล็กรีบเปิดกระเป๋าและหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาทันที เธอส่องใบหน้าของตัวเองและก้มมองตัวเองว่าเรียบร้อยดีมั้ย ดีนะ!ที่เธอไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน เพราะถ้าเอ็ดเวิร์ดรู้เข้าว่าเธอเอาตัวเองมาเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์แบบนี้ เธอคงโดนคุมระดับแปดเป็นแน่ ที่ไปไหนมาไหนต้องมีการ์ดคุมตลอดทุกฝีก้าวใกล้ชิดแบบก้าวต่อก้าวแน่นอน “อิสระ เสรี...แอนนี่รักพวกเจ้าเหลือเกินอย่าได้หนีไปไหนเชียวนะ!!!” อนาสตาเซียบ่นพึมพำกับตัวเอง และกดโทร.ออกหาเอ็ดเวิร์ดทันที เมื่อสำรวจตัวเองไม่มีอะไรผิดปกติ
“แอนนี่...” อนาสตาเซียสะดุ้งหันหลังตามเสียงเรียก
“เอ็ดเวิร์ด...” อนาสตาเซียยิ้มและเก็บโทรศัพท์ เมื่อคนที่เธอกำลังโทร.หา ยืนอยู่ด้านหลังแล้ว เอ็ดเวิร์ดชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้านัยน์ตาสีเทาที่มีคุณลักษณะพิเศษยามต้องแสงดวงตาของเอ็ดเวิ์ดเหมือนจะเป็นสีฟ้าหรือสีเขียวได้อย่างน่าอัศจรรย์
“ไปไหนมา?...” เอ็ดเวิร์ดตั้งคำถามพร้อมกับหลี่ตาสังเกตหญิงสาวตรงหน้า ‘พิรุธ’ เขารู้สึกแบบนั้น
“ซ้อมเสร็จเร็ว...แอนนี่โทร.หาเอ็ดเวิร์ดแล้วนะ...เลยเดินเล่นฆ่าเวลา”
“แล้วทำไมถึงไม่รับสาย”
“แอนนี่คงไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้า...หิวแล้ว” อนาสตาเซียพูดและขยับไปเกาะแขนแข็งแกร่งของเอ็ดเวิร์ด และทำทีเป็นลากกึ่งดึงให้เอ็ดเวิร์ดพาไปหาอะไรกิน “เอาร้านทางด้านโน้นนะ...แอนนี่มาจากทางนั้นไม่มีอะไรที่อยากกินเลย” อนาสตาเซียดึงเอ็ดเวิร์ดไปอีกทางกับที่เธอเดินจากมา...
อนาสตาเซียปฎิเสธในการที่ร่างกายเธอต้องมีสิ่งของที่แสดงตำแหน่งของตัวเอง(ชิพติดตามตัว) เธอขอกับทุกคนไว้ เพราะแบบนั้นมันทำให้เธอรู้สึกว่าถูกจับตาตลอดเวลา ‘อึดอัด’ “แอนนี่อยากเป็นเหมือนเด็กสาวทั่วๆไปนะคะ...พ่อ เอ็ดเวิร์ด นะคะ...แอนนี่สัญญาว่าจะไม่ออกนอกเส้นทาง...ตารางกิจวัตรประจำวันของแอนนี่จะส่งให้เอ็ดเวิร์ดก่อนล่วงหน้าหนึ่งอาทิตย์” อนาสตาเซียตอนอายุสิบแปดที่อ้อนวอนขอชีวิตแบบปกติกับอดัม ผู้เป็นพ่อและเอ็ดเวิร์ด หลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่ตอนนั้นชีวิตส่วนใหญ่ของเธอกับเอ็ดเวิร์ดจะอาศัยอยู่ในนครนิวยอร์ก
“รับอะไรดี...คะ?”พนักงานต้อนรับที่เดินเข้ามารับออร์เดอร์ลูกค้า คู่ใหม่ที่นั่งยังโต๊ะที่ว่าง
อนาสตาเซียที่ก้มหน้าดูเมนูเช่นเดียวกันกับเอ็ดเวิร์ด แต่!...เมื่อเธอเงยหน้าจะสั่งอาหาร สายตาของพนักงานต้อนรับเหมือนคนที่วิญญาณออกจากร่างไปแล้ว เพราะเธอคนนั้นจ้องมองเอ็ดเวิร์ดอย่างกับคนไม่เคยเห็นผู้ชายที่หน้าตาและรูปร่างดีมาก อนาสตาเซียไม่ปฎิเสธเลยว่าเอ็ดเวิร์ดมีพลังดึงดูดเพศตรงข้ามอย่างเหลือล้น แต่...
“อะ...แฮมมม...” อนาสตาเซียปล่อยเสียงกระแอมในคออย่างคนที่มีมารยาท แต่!...แม่สาวเสิร์ฟยังไม่สนใจลูกค้าอีกคนที่ต้องการจะสั่งอาหาร
“เป็นอะไร?” เอ็ดเวิร์ดต้องเงยหน้าเป็นฝ่ายมาถามอนาสตาเซีย ซึ่งเธอก็หันมาสบตาคนถาม
“...ไม่รู้สึกอะไรเหรอ?” อนาสตาเซียเอ่ยถามเป็นภาษาไทยกับ เอ็ดเวิร์ดที่แน่นอนว่าเขาฟังเข้าใจ ‘ยิ้ม’ เอ็ดเวิร์ดทำเพียงเท่านั้น และบอกให้อนาสตาเซียสั่งอาหารเผื่อเขาด้วย โดยที่อนาสตาเซีย... ‘ปัง!!!...’ เธอต้องเอามืออีกข้างทุบโต๊ะเรียกสติสาวเสิร์ฟให้มาสนใจเธอ
“เอ๊ะ!!!” เอ็ดเวิร์ดขมวดคิ้วดึงเมนูออกจากมือเรียวนั้น เมื่อเขาเห็นความผิดปกติที่ข้อนิ้วทั้งสิบของอนาสตาเซีย มือที่ใหญ่กว่าของเอ็ดเวิร์ดจับมืออนาสตาเซียไว้ “ไปโดนอะไรมา?”
อนาสตาเซียกลืนน้ำลายลงคอใบหน้าร้อนวูบวาบ เพราะเธอไม่มีความสามารถในการปกปิดเรื่องใดๆก็ตามจากเอ็ดเวิร์ดได้สักครั้ง
“เอ่อ!…”
“อนาสตาเซีย” สรรพนามที่ถูกเรียกเปลี่ยนไปทันทีด้วยสีหน้าและแววตาของเอ็ดเวิร์ดก็เช่นกัน ไม่เพียงแต่อนาสตาเซียที่ต้องหลบตาเขา สาวเสิร์ฟเมื่อรับออร์เดอร์เพียงสองรายการจากอนาสตาเซีย เธอเดินออกจากตรงนั้นทันที ‘อกหัก’ ทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่ม เพราะเธอไม่ได้รับการใส่ใจแม้สักนิดจากชายทรงเสน่ห์คนนี้เลย
“เอ็ดเวิร์ดต้องสัญญาก่อน...ว่าจะไม่โกรธ ถ้าแอนนี่...บอก” อนาสตาเซียต่อรองทั้งๆที่เธอไม่มั่นใจว่าเรื่องนี้เอ็ดเวิร์ดจะยอมปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ เธอคงต้องบอกความจริง ‘บางส่วน’
“แอนนี่เห็นคนถูกรังแก...ก็เลยเข้าไปช่วย”
“แค่นั้น”
“อื้ม!...หลักๆก็มีแค่นั้น...ส่วนที่เหลือก็เป็นทักษะการต่อสู้ทั่วๆไป” อนาสตาเซียเลี่ยงที่จะบอกรายละเอียดอย่างอื่น เพราะเธอคิดว่าคงไม่ได้เจอเขาคนนั้นอีกแล้ว ลูส ลูเธอร์ เธอรู้จักเขาเพียงชื่อและหน้าตา และนั้นคงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่จะต้องเจอกับเขา เพราะวงจรชีวิตของเธอไม่ใช่ใครจะเข้าใกล้ได้ง่ายๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆกับชื่อนี้จัง! ลูส ลูเธอร์
โนอาห์ เบนเน็ต
“ผลั๊ก” โนอาห์ที่นั่งอยู่หน้าจอทีวีขนาดใหญ่ แหงนหน้าไปที่ประตูทางเข้า พี่สาวกับเอ็ดเวิร์ดเดินตามกันเข้ามาในบ้าน ที่ตั้งอยู่บนถนนโอ๊คของนิวยอร์ก บ้านสองชั้นหลังนี้เป็นหนึ่งในหลายๆหลังของหมู่บ้านแห่งนี้ แน่นอนระบบการรักษาความปลอดภัยของบุคคลสำคัญต้องมี เพราะบ้านหลังนี้ตั้งเป็นหลังเกือบๆท้ายของหมู่บ้านที่มีทางเข้าออกเพียงทางเดียว และหมู่บ้านแห่งนี้ถูกจับจองเป็นเจ้าของโดยตระกูลเบนเน็ตถึงห้าหลังที่ล้วนแล้วแต่มีผู้อาศัยทั้งนั้น แต่จะมีเพียงหลังนี้และหลังถัดไปจะเป็นที่พักของเหล่าขุนพล ‘เบนเน็ต’ และ ‘ซาวันเดอร์’ ที่หลังถัดไปถูกใช้เป็นครั้งเป็นคราวเมื่อเจ้าของบ้านจะใช้ชีวิตส่วนใหญ่ที่ลอนดอนและประเทศไทย
“โนอาห์...แปลกใจที่เห็นนายอยู่วันนี้” อนาสตาเซียเอ่ยเมื่อเห็นน้องชายคลานตามกันมา เพราะโนอาห์วัยยี่สิบเอ็ดปีในวันศุกร์ที่บ้านก่อนเวลาเที่ยงคืน
“พ่อเรียกตัวนะ...พึ่งจะวางสายไปไม่นาน” โนอาห์เอ่ยบอกพี่สาว เพราะทั้งโนอาห์และอนาสตาเซียต่างก็ได้สิทธิในการใช้ชีวิตตามวัย แต่ โนอาห์ค่อนข้างมีอิสระมากกว่าเพราะเขาเป็นผู้ชาย ซึ่งโนอาห์นอกจากไปเรียนแล้วเขาจะมี ‘โทเบอร์’ คนสนิทคอยติดตามไปด้วย
“งั้นพี่ขอตัวไปนอนก่อนนะ...” อนาสตาเซียเขย่งเท้า ‘จุ๊บ’ แก้มทั้ง เอ็ดเวิร์ดและโนอาห์เป็นการ GoodNightKiss ตามปกติ และวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสองที่มีห้องนอนสองห้องคือของเธอกับโนอาห์ ส่วนของเอ็ดเวิร์ดจะอยู่ชั้นล่าง
“เกิดอะไรขึ้น?” โนอาห์เอ่ยถามเอ็ดเวิร์ดทันทีเมื่ออนาสตาเซียขึ้นไปชั้นสองแล้ว
“แอนนี่น่าจะมีบางอย่างปิดบัง...” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยและบอกรายละเอียดที่ได้ฟังจากอนาสตาเซียให้โนอาห์ฟัง
“…น่าสงสัยจริงๆด้วย...” โนอาห์เอ่ยออกมาหลังจากที่ได้ฟังแล้ว
“พอมีสาวๆ...ที่พอไว้ใจได้บ้างมั้ย?” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยถามโนอาห์ และได้รับรอยยิ้มเป็นคำตอบ ใครจะคิดว่าโนอาห์หนุ่มน้อยหน้าหวานที่ดูใสๆ สไตล์เกาหลีแต่เขาเสียบริสุทธิ์ไปตั้งแต่สี่ปีที่แล้ว(วัยสิบแปด)
โนอาห์เข้าใจเอ็ดเวิร์ดทันที เพราะพี่สาวเขาเป็นพวกความรู้สึกไวในเรื่องการถูกจับตามอง ให้พวกมืออาชีพทำคงโดนพี่สาวเขาจับได้แน่นอนต้องเป็นสาวๆอย่างที่เอ็ดเวิร์ดว่า...เพราะวิธีนี้เอ็ดเวิร์ดกับโนอาห์ใช้กับ อนาสตาเซียมาโดยตลอดจน ถึงตอนนี้อนาสตาเซียก็ยังไม่รู้ว่าพวกเขาใช้วิธีไหนสืบเรื่องของเธอยามที่เธอมีเพื่อนชาย ‘หลงใหล’ในตัวเธอ ที่พวกเขาที่ถูกตั้งตนเป็นขุนพลพิทักษ์นางฟ้า ไม่ต้องการให้เข้าใกล้นางฟ้ามาเฟีย อนาสตาเซีย เบนเน็ต คำนำหน้าชื่อของเธอ
“พ่อฝากบอกว่า...เหมือนแม่คิดถึงพี่นะ” โนอาห์บอกเอ็ดเวิร์ด
“คิดถึงคุณแม่เหมือนกัน...แต่พอดูนาฬิกาก็ดึกเกินไป...” เอ็ดเวิร์ดมีหน้าที่ควบคุมกิจการของอดัมในส่วนที่อยู่ในนิวยอร์ก และที่มอสโควซึ่งพึ่งได้รับหน้าที่เพิ่มมาเมื่อไม่นานมานี้ จึงทำให้เวลาว่างของเขาน้อยลง เพราะไม่ว่าเอ็ดเวิร์ดจะยุ่งมากเพียงใด แต่เรื่องการดูแลอนาสตาเซียที่เขาทำมาโดยตลอดยี่สิบปียังคงไม่เปลี่ยนแปลง
“พยายามหน่อยนะครับ...งานมันไม่หนีไปไหนหรอกครับ”เอ็ดเวิร์ดยิ้มให้กับโนอาห์ที่ขอตัวเช่นกัน
- ผู้เขียน
