บทที่ 15.4
ข้าเป็นคนของนาง
ทว่ายามที่หันกลับมาเพื่อปิดประตูกันลมให้คนป่วย สายตาก็สบเข้ากับคนบนเตียงที่มองมายังเขา ใบหน้าที่เคร่งขรึมพลันแปลเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ส่งยิ้มบางเอ่ยเสียงละมุน
“ดึกแล้ว เสี่ยวไป๋เจ้าพักผ่อนให้มากจะได้หายไวๆ”
ซ่งไป๋ลู่พยักหน้ารับคำมองแผ่นหลังคนที่เดินจากไปด้วยความกังวล ถึงแม้นางกับซ่งเล่อจะอยู่ด้วยกันเพียงไม่กี่เดือนทว่าสิ่งหนึ่งที่นางสัมผัสได้ก็คือ ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนที่ขี้หวาดระแวง และเจ้าคิดเจ้าแค้นที่สุด
“อาไป๋ เจ้าเร่งกินยาแล้วนอนพักเถอะ”
ซ่งต้าลู่เอ่ยกระชับคนตรงหน้าเสียงอ่อนโยน
“พี่ใหญ่วันนี้ท่านเดินทางมาเหนื่อยๆ ไปพักเถิดเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้ากินยาเสร็จแล้วก็จะนอนเช่นกัน”
ซ่งไป๋ลู่รับถ้วยยามาจากพี่ชายแล้วรีบเอ่ยปากให้เขากลับห้องไป ซ่งต้าลู่แม้อยากจะป้อนยานางให้เสร็จก่อนค่อยจากไป แต่เมื่อนึกถึงแววตาที่แข็งกร้าวกะทันหันของซ่งเล่อ มือหนาก็รีบหยิบผ้าห่มลงบนตัวน้
