บทที่ 15.2
ข้าเป็นคนของนาง
ทันทีที่กลับถึงบ้านซ่งไป๋ลู่ก็รีบเข้าครัวเพื่อทำอาหารค่ำต้อนรับการกลับมาของซ่งต้าลู่
“น้องรองเจ้าไม่ต้องลำบากทำให้ยุ่งยาก หรือไม่ให้ข้าเข้าครัวทำแทนเจ้าดีหรือไม่”
“ท่านกลับมาเยี่ยมบ้านทั้งทีข้าจะให้ท่านเข้าครัวได้อย่างไร”
ซ่งไป๋ลู่เอ่ยบอกพี่ชายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะชงชาใส่กายกมาให้เขา
“นี่เป็นชากุหลาบที่ข้าทำเอง ท่านดื่มรอไปก่อนนะเจ้าคะ”
ซ่งต้าลู่เห็นว่านางตั้งใจเข้าครัวเพื่อทำอาหารต้อนรับตนเองในใจก็อดที่จะยินดีไม่ได้ ริมฝีปากยิ้มกว้างเอ่ยเสียงอ่อนละมุน
“ขอบใจเจ้ามาก แต่อย่าได้ทำตัวเองลำบากเกินไป ข้ากินอะไรก็ได้”
“ข้าจะไปช่วยเจ้า”
ซ่งเล่อเอ่ยอาสา ทว่าไม่ทันขยับตัวซ่งไป๋ลู่ก็ยกมือขึ้นห้ามปรามเขา สายตาฉายชัดว่ายังคงขุ่นเคืองเรื่องที่เขาจงใจปกปิด สร้างความเข้าใจผิดให้นางหลงคิดว่าเขาเป็นชายใบ้ จนกังวลไปต่างๆ นาๆ ถึงอนาคตของเขา
“ไม่ต้อง! เจ้านั่งสนทนาเป
