บทที่ 14.3
หยกดีไม่อาจหลบซ่อน
หลายวันต่อมาอาการบาดเจ็บของซ่งเล่อก็หายเป็นปกติ เขาเข้าสวนขึ้นแปลงผักอีกครั้ง โดยมีหวงจื่อโม่เป็นผู้ช่วยเช่นเดิม ที่แตกต่างจากเดิมก็คือหวงจื่อโม่จะมาถึงบ้านซ่งตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง และยืนในท่าขี่ม้าอยู่หน้าประตูเรือนจนกระทั่งตะวันฉายแสง เวลาครบหนึ่งชั่วยามตามที่ซ่งเล่อเคยบอกเงื่อนไข ใบหน้าของคนที่พยายามมาอย่างมุ่งมั่นมาหบายวันก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“ทำได้แล้ว! ข้าทำได้แล้ว! อาเล่อ! ข้าทำได้แล้ว!”
เสียงร้องอย่างยินดีดังขึ้น ซ่งเล่อที่เดินออกมาจากเรือนมองเขาด้วยหางตาก่อนจะเดินไปหยิบจอบนำเขาเข้าสวน
“อาเล่อ ตอนนี้ข้าฝึกยืนท่าขี่ม้าครบหนึ่งชั่วยามได้แล้ว เจ้ารับข้าเป็นศิษย์ได้...”
“โอ๊ย!”
หวงจื่อโม่พูดไม่ทันจบประโยคหินก้อนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาใส่ไหล่ของเขา
“หลบพ้นครบสิบครั้งค่อยมาเจรจา”
เสียงเบาทว่าหนักแน่นเอ่ยบอกก่อนที่ซ่งเล่อจะเดินกลับไปขึ้นแปลงผักสี่หมู่สุดท้
