EPISODE 8 :: หึง
2620 คำ
[ลูกพีช :: PART]
ผมลืมตามองไปรอบๆ ห้องความจี๊ดที่ก้นมันก็เเล่นเข้ามาเฉย เมื่อวานไม่ใช่ผมไม่รู้ตัวแต่มันเป็นเพราะว่าผมใช้ความรู้สึกทั้งหมดที่ตัวเองมีให้เขา ผลมันก็เลยออกมาเป็นเหมือนอย่างที่ทุกคนเห็น
เสร็จพี่มันไงครับ!
ผมเหลือบมองคนตัวสูงที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่หน้าระเบียงห้องพยายามจะพยุงตัวเองลุกขึ้นเเต่มันก็หน่วงๆ ไปหมด ตอนนี้เนื้อตัวผมมันบอบช้ำเหลือเกิน ต่างจากร่างกายของพี่แทนมากอะที่เขามีเพียงแค่รอยเล็บจากผมเท่านั้นเอง แถมคนตัวสูงที่ใส่เพียงเเค่อันเดอร์เเวร์ตัวเดียวเดินเข้ามาหาผมที่กำลังจะพุงร่างอันไร้วิญญาณลุกขึ้นอีกต่างหาก
รู้แล้วพี่ว่าหุ่นดี แต่ช่วยรักษาลุคตัวเองในคาบหนุ่มธุรกิจใหญ่ใส่ใจเรื่องดนตรีหน่อยก็ดีว้อย!
"จะไปไหนเดี๋ยวพี่พยุงไป"
"จะไปไหนได้เจ็บตูดขนาดเนี้ย" ผมฮึดฮัดใส่พอเห็นไอ้ท่าทางเดินผิวปากเข้ามาอย่างอารมณ์ดีนี่มันน่าหมันไส้ ดูสภาพผมตอนนี้นอนคว่ำกระดุกกระดิกไม่ได้เนี่ย ตูดที่โดนตียังไม่ทันหายระบมเลยด้วยซ้ำ
โอ้ย! ชีวิต!
ผมไม่ได้ให้เซ็กซ์เขาเพราะหวังจะรั้งเขาให้อยู่กับผม เเต่ผมให้เซ็กส์เพราะหวังรักถึงเเม้มันจะเร็วเกินไปเเต่ผมเชื่อใจเขา ที่ผมทำแบบนั้นลงไปเพราะเราไม่ได้รู้จักกันแค่เดือนสองเดือนแต่ผมรู้จักเขามาเป็นปีหรืออาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นหลังจากนี้จะเกิดอะไรผมขอไม่สนมันก็แล้วกัน
"ตอนเช้าพี่ก็ทายาให้เเล้วนะเดี๋ยวก็คงหายนั่นเเหละ"
"นี่ลุงอย่ามาลุ่มล่ามกับก้นพีชนะว้อย ไม่ตลก หลบไปๆ! "
"เมื่อคืนก็ทำมาหมดเเล้วอะดิ หว้าา~เเย่จังเลย"เขาพูดลอยหน้าลอยตา ผมอยากจะเอาบาทากระเเทกหน้าจริงๆ!
"โรคจิต! "ผมตวาดลั่นเขวี้ยงหมอนที่ใกล้ที่สุดใส่หน้าเขาเเต่เจ้าตัวดันรับได้เเถมยังยักคิ้วใส่ผมอีก ยอมรับก็ได้วะว่าเกิดอาการหวั่นไหวแค่เล็กๆ
"วันนี้พี่โทรไปลาให้เเล้วนะจะได้พักผ่อน"เขาเดินมานั่งตรงหัวเตียง ถือวิสาสะเอื้อมมือมายีหัวผมจนยุ่งเหยิง
"เดี๋ยวนะ..เเล้วลุงรู้ได้ไงว่าอาจารย์พีชคนไหน โทรไปถูกได้ไง"ผมมุ่นคิ้วหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างสงสัย ส่วนเจ้าตัวก็เเกล้งทำเป็นกรอกตาบนใส่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
เอาเถอะ เอาที่ลุงสบายใจ
"หายเจ็บก้นหรือยังขอพี่ดูหน่อย.."ทันทีที่เขาพูดจบประโยคหน้าผมมันก็ร้อนฉ่าขึ้นมาทันที
"ไม่ต้องเดี๋ยวมันก็หาย"
"เจ็บมากมั๊ย.."คนตัวสูงถามเสียงค่อยมือหนาสัมผัสที่รอยเเผลเบาๆ จนมันรู้เสียวปนเจ็บเเปลบๆ ผมอยากจะบอกเขาว่ามันเจ็บมาก เจ็บจวญจะขาดใจเลยเเหละ แต่ทำไงได้ผมไม่ใช่สติให้รอบคอบเองหนิ
"เจ็บดิ โดนตีนะครับ"
"เเล้วถ้าคนที่มันทำกับพีชเเบบนี้มันเจ็บบ้างพีชจะว่ายังไง"เขาก้มมากระซิบข้างหูผม
"ลุงหมายความว่ายังไง ชอบพูดอะไรที่พีชฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องคิดว่าตัวเองเป็นมีสเตอร์บีนเหรอไง"
"มิสเตอร์บีนเอวไม่ไวเท่าพี่เเทนหรอกครับ.. ไม่เชื่อก็ลองนึกถึงเมื่อคืนสิครางงงงง..ไม่หยุดเลย"
"ตลกเหรอลุง! พีชจะฟ้องข้อหาข่มขืนเเล้วก็พรากผู้เยาว์! "ผมโวยวายมือไม้ปาหมอนใส่เขา
"พี่ก็จะฟ้องกลับเหมือนกันข้อหาสมยอมเเล้วก็รบกวนผู้อื่นเนื่องจากพีชครางดังเกินไปไงครับ"เขากวนประสาทผมกลับพร้อมกับเอาจมูกโด่งสันทัดก้มลงมาซุกไซร์ซอกคอผมเบาๆ
หน็อย! ไอ้ลุงกามเดี๋ยวเจอดีเเน่!
"พี่เเทนฟังพีชก่อน"ผมพูดกรอดไรฟัน
"อะไรนะครับเมื่อกี้เรียกพี่ ว่าพี่เเทนเหรอ"
"พี่เเทนฮะ..ฟังพีชหน่อยน้า~.."ผมกระตุกยิ้มขึ้นมุมปากน้อยๆ ก่อนจะตวัดผ้าห่มถกขึ้นมายังขาอ่อนเพราะใต้ผ้าห่มผมไม่ได้ใส่อะไรเลย คนตัวสูงเห็นถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่
บางทีการที่มีผิวขาวมากขนาดนี้มันก็ไม่ดีกับผมเท่าไหร่หรอก เวลาเป็นรอยหรือมีรอยแผลเป็นมันจะเห็นชัดมาก
"พูดเเบบนี้ค่อยน่าคุยกันหน่อย"มือหนาเเตะลงมาเบาๆ ที่ต้นขาผม ก่อนที่ผมจะใช้จังหวะนี้พลิกตัวเขาลงมานอนใต้ร่างเเล้วโถมตัวขึ้นไปคร่อมเขาทันที เเต่ในจังหวะเดียวกันก้นผมมันก็รู้สึกเจ็บเเปลบๆ ขึ้นมาเช่นกัน
"หื่นนักใช่มั๊ย! ..หื่นใช่มั๊ยไอ้ลุงกามหนาตัณหาเยอะ! "
"อ้ะ..อื้ม อย่ายั่วกันเเบบนี้สิพี่เเทนใจคอไม่ค่อยดี"
ยั่วหรอ? ผมกำลังทำให้เขาตะบะเเตกต่างหาก
ผมกำท่อนเอ็นร้อนรูดขึ้นลงจนมันเเข็งคับมือ ไม่ใช่ว่าผมไม่อายหรอกนะเเต่เราสองคนคงไม่มีอะไรต้องอายต่อกันเเล้วมั้ง
"อื้ม..ลูกพีชติดใจพี่ใช่มั๊ยล่ะครับ"
"เปล๊า! .."ผมกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย บอกแล้วไงครับว่าโลกนี้มันโหดร้ายน่ะ
ตุ้บ!
"โอ้ย!!! .."
ผมยกเท้ายันคนตัวสูงจนเขากลิ้งตกไปอยู่ด้านล่าง ไม่วายผมต้องหันไปแลบลิ้นใส่เขาทีนึง เขาเป็นคนขอผมเป็นแฟนเอหงหนิ เพราะงั้นนับจากนาทีนี้เตรียมตัวใช้กรรมเลยลุงหื่น!
"พีชพี่เเข็งหมดเเล้วเนี่ย"
"โน่น! ห้องน้ำเลยลุง"ผมชี้นิ้วไปที่ห้องน้ำเขา คนตัวสูงหันมาจิ๊ปากใส่อย่างไม่พอใจก่อนจะเดินตัวงอเข้าห้องน้ำไปอย่างไว เสียงน้ำไหลจากฝักบัวดังสลับกับเสียงครางต่ำของเขามันทำให้ผมสะใจเล็กๆ เขาเอาเปรียบผมฝ่ายเดียวแบบนี้มันก็ไม่ถูกหนิ ฮึ!
“สมน้ำหน้า” ผมยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะในลำคอเบาๆ ที่เขาเข้าไปช่วยตัวเองในห้องน้ำ บางครั้งการได้เเหย่เขาเล่นมันก็น่าสนุกดีเหมือนกัน
มันเหมือนกับฝันที่เป็นจริงนั่นเเหละได้เป็นเเฟนกับคนที่ชอบ..
หลังจากผมอาบน้ำเเต่งตัวเสร็จต่อจากพี่เเทนผมเลยออกมานั่งรอเขาที่ห้องนั่งเล่น ส่วนเรื่องเสื้อผ้าก็ของเขานั่นเเหละ ผมก็กะว่าจะกลับบ้านเลยไม่รู้จะอยู่ห้องเขาไปอีกทำไม เเต่ถ้าจะให้บอกตามตรงผมไม่ไว้ใจลุงเขานั่นเเหละ
ชอบทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่อยู่เรื่อย
"อยู่ตรงนี้ไง อยู่ตรงนี้ที่เราใกล้กัน ที่ที่ฉันเฝ้ารอนับวัน จะได้กลับมาเจออีกครั้ง..เสมอ อยู่ตรงนี้ไง อยู่ตรงนี้ที่ฉันมีเธอ ที่เคยหาตั้งนานไม่เจอ ได้พบว่าเธออยู่ข้างฉัน...ความสุขที่มีเธอไปด้วยกันเท่านั้นก็พอ..."
เสียงเพลงที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องลุกจากโซฟาเดินมามองเขาที่นั่งดีดกีต้าร์อยู่บนขอบเตียงแล้วมันก็ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มมองคนตัวสูงที่นั่งดีดกีต้าร์ไปยิ้มไปพอจบเพลงเขาก็ช้อนสายตาขึ้นมามองผม มันทำให้ผมรีบหุบยิ้มลงทันที
เดี๋ยวพี่เเกจะรู้ว่าผมมาเเอบฟัง -*-
"เพราะอะดิตาเยิ้มเชียว"ยังไม่ทันที่ผมจะก้มไปหยิบกระเป๋าเป้เสียงพี่เเทนก็เเทรกขึ้นมาทันที ก่อนที่ผมจะตอบกลับเขาไปว่า
"เสียงหมาเยี่ยวรดสังกะสีน่าฟังกว่า..ล้อเล่นก็เพราะดี"ผมยักคิ้วให้เขาทีนึงก่อนจะดึงผ้าปูที่นอนที่เปื้อนคราบเลือดเเละชุดนักศึกษาเอาไปซัก ผมบอกพี่เเทนไปเเล้วเเหละว่าจะซักเองเขาก็ไม่ได้ขัดใจอะไร
"กลับเเล้วนะลุงไว้เจอกันพรุ่งนี้"ผมหันไปบอกอีกทีหลังจากที่เก็บของเสร็จ
"เดี๋ยวพี่เดินลงไปส่ง"
"อื้ม"ผมหยักหน้ารับไม่อยากจะเเกล้งอีกวันนี้ก็กัดกันมาทั้งวันเเล้ว -*-
ผมเป็นคนกล้าได้ กล้าเสีย กล้าเสี่ยง กล้าลอง ผมว่าผมกับพี่เเทนเราก็เป็นคนคล้ายๆ กันนะ เป็นคนลุยๆ เหมือนกันและอีกอย่างนึงที่พวกเราไม่สองคนไม่ชอบคล้ายๆ กันก็คงจะเป็นการโกหก ผมรู้สึกว่าการโกหกไม่ว่าจะเป็นครั้งแรกหรือครั้งไหนก็ตามมันเหมือนกับว่าผมโดนทรยศจากคนที่ตัวเองรักและไว้ใจเพราะงั้นถ้าเขาจะเลวด้านไหนผมไม่สน อย่าโกหกผมก็พอ
ถ้าไม่รักก็พูดออกมาว่าไม่รัก ว่าหมดใจ แค่นั้นเอง
"ให้พี่ไปส่งนะจะได้ไม่ต้องนั่งรถกลับ"
"ไม่ต้องหรอก ลุงไปพักผ่อนเถอะเเก่เเล้ว..อ้อ อย่าลืมกินอาหารเสริมด้วย"ผมเเขวะเบาๆ
"ไอ้เด็กเเสบเอ้ย! อย่านอกใจพี่เเทนล่ะครับ พี่ไม่อยากโดนทำร้ายยย~"เขาพูดเสียงออดอ้อนพร้อมกับเอามือขึ้นมากุมหัวใจตัวเองเหมือนคนอกหัก ถ้าพี่เเทนจะเล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์ขนาดนี้นะ เลิกเป็นนักดนตรีผันตัวไปเป็นนักเเสดงเถอะ เฮอะ!
"ตลกตายเเหละ"ผมทำท่าจะมะเงกใส่เขา
“ให้พี่ไปส่งเถอะพีช บ้านเราไม่ไกลจากคอนโดพี่หรอก”
“ไม่ไกลบ้าอะไรคนละทางเลย”
“ขอไปส่งนะ”
“ไม่ครับ”
“นะ~”
“ไม่ครับ” ผมเม้มปากแล้วหรี่ตามองมุกอ้อนของพี่แทน ไม่คิดว่าผู้ชายแบบเขาจะแอบมีโมเม้นต์นี้ด้วย ปกติผมก็เห็นมันบ่อยหรอกนะ แต่ยังไม่เคยเห็นเขาใช้มุขนี้กับผมเลย
"อุ้ย! ใช่พี่เเทนนักดนตรีค่าย DREAM TOWN หรือเปล่าคะพอดีหนูติดตามผลงานพี่กับพี่เปอร์อยู่น่ะค่ะ"เสียงเล็กๆ ดังขึ้น ผมเลยหันไปยิ้มๆ ให้เธอที่เดินเข้ามาหาพี่เเทนทั้งสองคนกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เหมือนไม่เคยเจอกันมาตั้งเเต่ชาติปางก่อน เอาตามจริงพี่เเทนก็ทำงานที่ผับทุกวัน ถ้าเกิดใครอยากเจอผมก็เห็นไปผับกันตั้งเยอะเเยะ เเต่นั่นมันเมื่อก่อนตอนนี้ใครกล้าอ่อยเเม้เเต่ปลายเล็บ
มึง!
ตาย!
"ใช่ครับน้องๆ มีอะไรหรือเปล่าครับเนี่ย ยังอยู่ในชุดนักศึกษาเเบบนี้หนีเรียนหรือเปล่าครับ"เขาแซวแบบเป็นกันเอง ทำให้ผมต้องมองพี่เเทนที่พูดคุยกับพวกเธออย่างอารมณ์ดีใบหน้ายิ้มเเย้มดูกระล่อนไม่เบา ผมก็ได้เเต่ยิ้มเจือนๆ ไปให้เพราะไม่อยากจะทำลายเหล่าเเฟนคลับของเขา
แต่ก็ไม่ขอโกหกว่าหัวร้อนนิดๆ
"ถ้าบอกว่าหนีมาพี่จะลงโทษพวกหนูยังไงเหรอคะ.."
"ก็คงจะใช้โซ่เเซ่กุญเเจมือไงครับ"
'เจอไม้หน้าสามหน่อยมั๊ยไอ้กามมมม! ' ผมก็ได้เเต่คิดในใจ
"พี่เเทนคนบ้าๆ ๆ พวกเราอยากจะมาขอถ่ายรูปด้วยน่ะค่ะช่วงนี้ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ผับเลย"เธอพูดพร้อมกับรัวกำปั้นเล็กๆ ไปที่หน้าอกพี่แทนเบาๆ ผมมองแล้วยิ้มแห้งใส่เพราะตัวเองไม่มีชื่อในบทสนทนาของพวกเขาไงครับ
ไม่ค่อยชอบกิน ‘เผือก’ เท่าไหร่
"งั้นมาเที่ยวผับพี่บ่อยๆ นะครับ รับรองไม่ผิดหวัง"พี่แทนว่าขึ้นอีก
ผมยืนมองพวกเขายืนคุยกันอย่างสนุกสนานมือเขาโอบไหล่ผู้หญิงทั้งสองคน อย่างเเนบเนื้อผมยังเผลอสบถออกมาเบาๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้ มันคงติดเป็นนิสัยปากหมาของผมล่ะมั้ง ช่วยไม่ได้ความชั่วนี้ไม่ได้โชคช่วยนะครับ
"ขอบคุณมากเลยนะคะขอพวกหนูกอดทีนึงได้มั๊ยคะ.."
มากเกินไปละไอ้ลุงเเทนนนนนน!!!
แต่ยังไม่ทันที่จะตะโกนความในใจอะไรออกไปอีพี่แทนมันก็สวมกอดเธอสองคนอย่างแนบแน่นไปเรียบร้อย มองให้มันน่ารักก็เหมือนแฟนคลับกับศิลปินกอดกันน่ะนะ
แต่มันนานไปละ - -
ผมมองพวกเขาที่ตอนนี้ยังไม่ยอมผละออกจากกัน จะเอาให้สิงแทนกันเลยหรือไงฟร่ะ เอาตามตรงก็ไม่ได้หึงมากหรอกนะเเต่ถ้าข่าวลงหน้าหนึ่งว่าพวกเธอโดนฆ่าหมกป่าก็ไอ้พีชนี่เเหละฆาตกร!
"ขอบคุณมากเลยนะคะ พวกเราจะติดตามผลงานพี่ตลอดไปเลยค่ะ..เอ่อ..ขอไลน์ไว้ได้มั๊ยคะ"
อันนี้มันมากเกินไปผมคงจะให้ไม่ได้ ซอรี่นะครับ!
"คงจะไม่ได้เพราะลุงเเกไม่เล่นไลน์ ถ้าหมดธุระเเล้วก็เชิญกลับไปเรียนต่อด้วยนะครับ พ่อเเม่ส่งมาเรียนไม่ได้ให้ส่งมา อื้อ!! "ผมพูดแทรกขึ้นมายังไม่ทันจะจบประโยค คนตัวสูงเขาก็รีบวิ่งเข้ามาอุดปากผมเป็นที่เรียบร้อยท่ามกลางเธอสองคนที่อ้าปากเหว๋อกันยกใหญ่
"ขอบคุณมากนะครับ"พี่เเทนหันไปพูดกับพวกเธอที่เดินโบกไม้โบกมือให้กันยกใหญ่
ชอบล่ะสินมใหญ่เเต่ไซส์มินิเนี่ย!
"ปล่อยได้ละลุง พีชจะกลับบ้าน"ผมว่า
"ก็บอกเดี๋ยวพี่ไปส่งไงครับ เเค่นี้ต้องงอนด้วย โอ๋~.."พี่เเทนพูดเเล้วก็เอื้อมมือมาบีบเเก้มผมอย่างมันส์มือ ผมมองพี่เเกแล้วค้อนน้อยๆ ก่อนจะผลักมือพี่เเทนออก ที่จริงไม่ได้งอนหรอกก็แค่หัวร้อนนิดหน่อย ช่วยไม่ได้อีกอย่างที่อยากมีแฟนเด็กมันก็จะงี่เง่าแบบนี้หน่อยๆ นั่นแหละครับ
ทะเลาะกันบ้าง รักกันบ้าง ตีกันบ้าง ชีวิตคู่มันจะได้มีรสชาติ เฮอะ!
"เฟรนด์ลี่อะไรเบอร์นั้นไม่สิงกันเลยล่ะลุง กิเลสเยอะนัก"
"พวกเขาเป็นเเฟนคลับพี่ไงพี่ก็เเค่เซอร์วิสเฉยๆ เอง หึงเหรอครับ? "
"ไม่ได้หึงเเต่ของที่มีเจ้าของก็ควรจะทำตัวให้มันถูกสถานะหน่อย ไม่งั้นลุงจะโดนตอน! "ผมพูดพร้อมกับบิดไปที่ชายเสื้อของเขาเป็นการเตือน ถ้าครั้งหน้ายังมีอีกผมคงต้องบิดสิ่งที่อยู่ต่ำกว่านั้น
"เอ็กซ์กว่านี้ก็ไม่เอาเเล้วครับ พี่เเทนจะไม่เฟรนด์ลี่เรี่ยราดเเล้วครับ ไม่โกรธนะ"เขาว่าแล้วเบะปากล่างเล็กๆ ก่อนจะเดินเข้ามาเอาหน้าถูหัวผมเบาๆ เนื่องมาจากพี่เเทนสูงกว่าผมมาก ผมเเค่ระดับหน้าอกเขาเท่านั้นเองมันเลยค่อนข้างจะทุลักทุเลสำหรับผม เพราะผมเตี้ยกว่าเขามากอะ!
เเต่ถ้าให้กระโดดเตะก้านคออันนี้ผมสบายมาก!
"ก็ดีเพราะลุงมีพีชเเล้วช่วยลดความเฟรนด์ลี่ลงด้วย ถ้าเกิดพีชไม่ทนขึ้นมาอย่ามานั่งร้องไห้เป็นคนเเก่หิวเด็กล่ะ! "
- ผู้เขียน
