[แทน :: PART]
เช้าวันต่อมา
เมื่อคืนผมเกือบจะปล่อยให้ลูกพีชเสร็จไอ้พวกสวะนั่นเเล้วมั๊ยล่ะถ้าเกิดผมไม่เจอสร้อยที่ผมให้คนตัวเล็กตกอยู่ป่านนี้เเม่งเอ้ยผมไม่อยากจะคิดเลยด้วยซ้ำ เเค่หายไปไม่กี่ชั่วโมงผมยังคิดถึงขนาดนี้ ถ้าไม่มีคนตัวเล็กไม่อยากจะคิดเลยว่าไอ้เเทนจะขาดใจเเค่ไหน
"ยังเจ็บอยู่ไหมครับ หื้ม? "ผมเลิกคิ้วถามคนตัวเล็กนอนขดตัวมือกอดผมเเน่น วันเเรกที่รู้จักกับวันนี้เหมือนพี่เเทนได้เมียใหม่เลยครับ เมียขี้อ้อนเหมือนลูกเเมวเเบบนี้
บอกเลยพี่เเทนหลงตายเลยครับ
"ไม่เจ็บเเล้วฮะ..เเล้ววันนี้ลุงไม่ไปทำงานเหรอไง"
"อะไรกันเมื่อคืนยังเรียกพี่อยู่เลยนะครับ"
"…..” คนตัวเล็กไม่ตอบผมเปลี่ยนมาเป็นสบตาผมเเทน ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นน้อยๆ ริมฝีปากเเดงระเรื่อเริ่มเบะเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ผมเลื่อนสายตามองสร้อยคอบนที่คอของลูกพีชแล้วยิ้มคนเดียว
เหมาะกับสร้อยที่ผมให้มากเลยล่ะครับ
"ไหนลองเรียกพี่เเทน
