นานหลายชั่วโมงที่เหรียญทองใช้เวลาตักตวงความหวานของเหมยอี้
จนตอนนี้อิ่มเอมเปรมปรีดิ์ ชายหนุ่มก็ขยับกายถอยห่างจากร่างเล็กที่นอนหอบหายใจอ่อนแรงอยู่ข้างกาย ชายหนุ่มอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ ไม่อยากให้ดาวเดือนเคลื่อนคล้อย ไม่อยากห่างคนตัวเล็ก แต่ด้วยมีหน้าที่ มีงานต้องรับผิดชอบ ต้องหักห้ามใจตีตัวออกห่างร่างน้อยหอมหวานนี้
“อืม! พี่ต้องกลับแล้วครับคนสวย” หอมหน้าผากมนของคนตัวเล็กข้างกาย พลางลุกขึ้นนั่งหย่อนขากับพื้น
“เฮอะ ๆ เห็นฉันเป็นอะไร ทำไมต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย ทุกอย่างที่เสียไปถือว่าให้หมามันกินก็แล้วกัน” หล่อนกระชับผ้าห่มขึ้นมาห่อตัวแน่น พร้อมสาดถ้อยคำเชือดเฉือนหัวใจบุรุษ
“ดื้ออีกแล้ว ทำไมต้องพูดให้พี่เสียใจอยู่ด้วย พี่บอกว่ารักก็คือรักไง ทำไมน้องเหมยไม่เปิดใจรับฟังหัวใจพี่บ้าง หา!"
ท้ายประโยคเขาตวาดออกมาด้วยความหงุดหงิด แล้วลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งไว้ของตนขึ้นมาสวมใส่อย่างลวก ๆ ก่อนจ
