แรงหึง (เงียบๆ) 1.2 NC
1573 คำ
“คุณหมอ...อา” น้ำฟ้าครางรับแรงเคลื่อนไหวเร็วแรงของชายร่างกำยำที่เวลานี้ดูเหมือนว่าถูกอารมณ์โกรธเข้าครอบงำ เป็นจังหวะผสานกายที่ไร้ความนุ่มนวลเช่นครั้งก่อน แน่นอนว่าความเจ็บจากแรงอัดกระแทกต้องเกิดขึ้น “คุณหมอ...ฟ้าเจ็บ”
คำพูดของน้ำฟ้าไม่ได้ไหลเข้าไปในหูกฤตย์ หรืออาจได้ยินแต่ไม่สนใจ เขายังคงขับเคลื่อนตัวต้นชายเข้าอองร่องโยนีด้วยจังหวะเดิม ใบหน้าคมหล่อโน้มต่ำลงเชยชมยอดถันที่ข้างหนึ่งถูกมือใหญ่กอบกุม
“โอ๊ย! คุณหมอ...ฟ้าเจ็บ” มือเล็กดันหัวไหล่เขาให้ออกห่าง เพราะตอนนี้นอกจากจุดเชื่อมต่อจะต่อสู้กันอย่างหนัก อกสาวของเธอกำลังถูกปาก ลิ้นและมือหนาเล่นงานหนักเช่นกัน ไรฟันคมสะอาดกัดยอดปทุมก่อนดูดแรงๆ มือใหญ่เคล้นก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นหนักมือจนเกิดรอยนิ้วมือประทับ
“เจ็บสิดี เธอจะได้จำ” เขาขยับใบหน้าเสมอดวงหน้าหวาน โยกตัวหนักหน่วงเช่นเดิม
“ฟ้าทำอะไร...” คำถามยังไม่ทันเอ่ยจบเพราะเธอสงสัยว่า ตนทำอะไรผิด กฤตย์ถึงได้พูดและทำเช่นนี้ ทว่าเสียงนั้นถูกกลั้นด้วยปากได้รูปที่แนบปิดราวกับว่าไม่อยากได้ยินเสียงใดของเธอ นอกจากเสียงครางแห่งความเจ็บปวด จุมพิตลงทัณฑ์บดขยี้ปากคู่สวยจนเธอรู้สึกปวดร้าวไปทั้งปาก
ขาเรียวสวยถูกแยกออกให้มากขึ้นกว่าเดิม กว้างพอที่จะทำให้เขากระชั้นกายได้อย่างล้ำลึกและเพิ่มความแรงได้อย่างถนัด โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนจะกระแทกกายอัดเข้าไปแรงขึ้น หนักหน่วงขึ้น เร็วรี่และถี่ยิบ
“คุณหมอ...อา...อืม” เสียงครางหวานดังขึ้นหลังจากปากได้รับอิสระ น้ำฟ้ามองใบหน้ากฤตย์ในความมืดสลัว เธอมองเห็นใบหน้าบึ้งตึง ดวงตาแข็งกร้าวไม่มีความอ่อนโยนให้เห็น ราวกับว่า เขากำลังระบายความรู้สึกในใจผ่านทางเซ็กซ์ แรงถาโถมยังคงความบ้าคลั่งไม่ต่างกับพายุร้าย ร่างน้ำฟ้าสั่นสะท้านตามแรงสวาทอานุภาพสูง
“โอ้ว...อา” กฤตย์คำรามเสียงสั่นพร่า ช่างเป็นความสุขหนึ่งของเขาที่ได้เห็นน้ำฟ้า ต้นเหตุของอารมณ์แปรปรวนในใจ จนต้องระบายออกผ่านการเคลื่อนไหวบนตัวเธอให้รู้สึกถึงความเจ็บปวด และการโยกโยนก็ไม่ได้ผ่อนเบา กลับเพิ่มเรี่ยวแรงกำลังมากขึ้น ราวกับว่าเมามันในการออกแรงรัก ประสานกายเร็วรัวไม่ต่างกับเครื่องจักรกำลังตอกเสาเข็ม ความรู้สึกตอนนี้ของกฤตย์ดีอย่างน่าประหลาดใจ ทำให้เขาฮึกเหิมและมีพลัง ต่างกับความรู้สึกของน้ำฟ้าที่สวนทาง
ทุกครั้งที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง น้ำฟ้าจะพบกับความสุข ความอ่อนโยนและเอาใจใส่จากกฤตย์ ทว่าครั้งนี้ความรู้สึกเหมือนตกนรก มีแต่ความเจ็บปวดนำโด่งความเสน่หา เขาเอาแต่ใจไม่สนใจเสียงบอกกล่าว ร้องขอและเสียงครางที่มาจากความปวดร้าว
“เจ็บค่ะคุณหมอ...คุณหมอ” กฤตย์เหมือนกลั่นแกล้ง ยิ่งได้ยินว่าเธอเจ็บก็ยิ่งทำให้เกิดความเจ็บ มือใหญ่วางหมับลงบนอกอวบ ออกแรงขยำและบีบจนอกร้าวไปทั้งทรวง ปลายถันสีหวานเผชิญความเจ็บไม่แพ้กัน ถูกปากเขาดูดและดึงแรงๆ ก่อนใช้ไรฟันขบเป็นการส่งท้าย “ไม่ค่ะคุณหมอ...พอแล้ว...ฟ้าไม่...”
เสียงสาวหาดขายอีกครั้งเมื่อปากเขาปิดทับ คล้ายกับว่าไม่อยากได้ยินคำใดออกจากปากน้ำฟ้า เขาอารมณ์แปรปรวนอีกรอบ คราวนี้มอบจูบหวานๆ ซาบซ่าน และผ่อนจังหวะลงเป็นเนิบช้า ค่อยๆ ดึงกายแกร่งออกจากรังสวาทแล้วดันเข้าไปใหม่ ทำราวกับว่า ให้น้ำฟ้าผ่อนคลายความรู้สึก น้ำฟ้าถึงกับงงกับความเปลี่ยนแปลงของกฤตย์
“ฟ้า” กฤตย์เรียกชื่อสาวใต้ร่างแผ่วเบาเหนือเรียวปากสวย “ฟ้าจ๋า”
เขาเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม กัดกลีบปากบนเธอเบาๆ ดึงนิดๆ ตบท้ายด้วยการใช้ลิ้นเลีย
“ขาคุณหมอ” น้ำฟ้าหัวใจพองโตกับคำเรียกอันอ่อนหวาน จุมพิตหวานล้ำ และท่วงทำนองรักที่เปลี่ยนไป ทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม
“รักฉันไหม” คนถามขยับเอวเบาๆ หอมแก้มเธอทั้งสองข้าง จูบซ้ำๆ บนกลีบปากนุ่ม “ว่าไง...รักฉันไหม”
“รักค่ะ...รักที่สุด” น้ำฟ้าตอบจากใจจริง ไม่ว่ากฤตย์จะวางตนให้อยู่ในฐานะใด น้ำฟ้ายอมทั้งสิ้น ขอเพียงได้ใกล้ชิดกับเขาเป็นพอ แม้จะมองว่าโง่ ทว่าความรักทำได้ทุกอย่าง ยอมทุกทาง จำนนทุกเหตุผล และที่สำคัญ เธอมีเหตุผลมากกว่าคำว่ารัก “ฟ้ารักคุณหมอ”
“ถ้ารักฉัน อย่ามีคนอื่น อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอนอกใจ” คำพูดเชิงเตือน
“ฟ้าไม่มีใครค่ะ ฟ้ารักคุณหมอคนเดียว”
“คนเดียวตลอดไปนะ”
“ค่ะ คนเดียวตลอดชีวิตของฟ้า” รอยยิ้มพอใจระบายบนใบหน้ากฤตย์ เขามอบจุมพิตอ่อนโยนให้เธอเป็นรางวัล พลิกกายลงนอนบนที่นอนโดยรั้งร่างสาวให้ขยับตามมาด้วย ตอนนี้เธอจึงคร่อมร่างเขาไว้
“ทำสิ” น้ำฟ้ารู้งาน มือเล็กวางลงบนอกแกร่งทั้งสองข้างขยำเบาๆ โน้มหน้าลงหายอดอกสีน้ำตาลอ่อน ใช้ปากของตนปรนเปรอความเสียวซ่านให้เขา ดูดไม่แรงมาก แต่ลงลิ้นหนักๆ พลิ้วสะบัดแล้วดูดแรงๆ เธอทำเช่นนี้ทั้งซ้ายขวาอย่างเท่าเทียม “อืม...ดี”
หลังจากกฤตย์คราง น้ำฟ้าก็เริ่มขยับตัวตามแบบที่กฤตย์ชอบ ยกตัวขึ้นสูงกระชั้นลงมาแรงๆ เธอทำเช่นนี้ถี่ๆ หลายครั้งก่อนหยุด ส่ายร่อนบั้นท้ายให้จุดเชื่อมต่อเกิดแรงเสียดสี เสยร่างขึ้นและขยับลง จากนั้นก็โยกตัวอยู่เหนือร่างหนาอย่างเมามัน
“อา...คุณหมอ...อืม” น้ำฟ้าครางรัญจวน ความเจ็บปวดก่อนหน้านี้หายสนิท เวลานี้มีเพียงความหฤหรรษ์ในเพลงกาม โดยมีเขาเปรียบเสมือนยากระตุ้นให้เธอรู้สึกถึงพลังอำนาจของการเสพสังวาส ด้วยการปลุกระดมความเสียวด้วยการขยับตัวลุกขึ้นนั่ง มือใหญ่ข้างหนึ่งเคล้นคลึงดอกอุบล ส่วนอีกข้างที่ว่างเว้นก็ถูกปากเขาครอบครองยอดถัน คราวนี้ไม่ได้ทำรุนแรง เขากลับทำให้เธอรู้สึกว่า ร่างกายตนเวลานี้เป็นแก้วบอบบาง หากทำหนักมือไปอาจบุบสลายได้ ลิ้นเขาปาดไล้ยอดอุบล พลิกลิ้นอย่างมีชั้นเชิง แรงดูดแผ่วเบาแต่ทำให้เธอเสียวซ่านไปทั้งตัว นำพาความสุขวิ่งเข้าหาตัวน้ำฟ้า “คุณหมอ...อา...คุณหมอ”
“โอ้ว...ฟ้า...พระเจ้า...เธอเก่งมาก...อืม” กฤตย์เอ่ยชมจากใจ ดันร่างสาวให้นอนราบไปบนที่นอน โดยมีร่างเขาขยับตามไปด้วย และเมื่อเธอถึงสวรรค์ เขาก็ต้องตามไปยังสถานที่แห่งนั้นบ้าง ขาเรียวงามถูกแยกออก มือเขาจับข้อพับเข่าของน้ำฟ้า ก่อนจะดันมันลงไปบนที่นอนตรงข้างลำตัวเธอ ต่อจากนั้นชายหนุ่มสาดความใคร่เข้าสู่คูหารักอย่างเร่งร้อน ทะยานเข้าสุดออกสุด จนร่างสาวสั่นสะท้าน เสียงครางหวานดังทุกจังหวะเข้าออก เช่นเดียวกับเสียงทุ้มที่ไม่ออมเสียงเช่นกัน “ฟ้า...ฟ้าจ๋า...อา”
ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี น้ำเสน่หาในกายกฤตย์หลั่งไหลเข้าสู่ช่องทางสวาททุกหยาดหยดอย่างไม่กลัวว่า น้ำฟ้าจะตั้งครรภ์ เนื่องจากเขาฉีดยาคุมกำเนิดให้น้ำฟ้าตรงตามเวลาทุกรอบ เป็นเช่นทุกครั้งหลังเสร็จภารกิจ กฤตย์จะจูบเธอ ทว่าครั้งนี้เขากลับไต่ปากไล่ลงมายังลำคอสาว และกำลังทำบางอย่าง
“อย่าค่ะ” น้ำฟ้ารีบห้ามและดันหน้าเขาออก
“ทำไม...กลัวไอ้มิกค์เห็นหรือไง” กระแสเสียงไม่พอใจชัดเจน
“ก็ใช่ค่ะ รวมทั้งคนอื่นด้วย” เธอตอบ เขายิ่งหน้าบึ้งหนักกว่าเดิม “ไม่มีใครรู้เรื่องของเรานะคะ แล้วทุกคนก็รู้ว่าฟ้าไม่มีแฟน ถ้าเกิดคอเป็นรอยจ้ำ คนอื่นจะเกิดคำถามแน่ว่ารอยนี้มาได้ยังไง โดยเฉพาะป่าน ถ้าเธอเห็นต้องสงสัยหนักแน่ ฟ้าไม่อยากให้ป่านมองพ่อของเขาในทางไม่ดีค่ะ”
เหตุผลของน้ำฟ้าทำให้อารมณ์ขุ่นของกฤตย์บรรเทาลง ป่านที่น้ำฟ้าเอ่ยถึงมีชื่อเต็มว่า วิชชุดา เธอมีอายุสิบสี่ปี เป็นลูกสาวคนโตของเขากับ ภรรยาที่เลิกรากันไปได้สี่ปีแล้ว กฤตย์ไม่ได้พูดอะไร เขาขยับตัวห่างร่างสาว ก้าวลงจากเตียงหยิบกางเกงมาสวมใส่ ก้าวเดินออกจากห้องน้ำฟ้าโดยไม่คิดจะพูดบอกลาหรือกล่าวคำราตรีสวัสดิ์ กฤตย์ทำเช่นนี้เหมือนทุกครั้งที่เข้ามาในห้องนี้
เมื่อเสร็จกิจก็ทางใครทางมัน...
น้ำฟ้ามองร่างบุรุษที่ตนรักสุดหัวใจด้วยความเศร้าหมอง แม้ร่างกายจะเพิ่งผ่านความสุขมา ทว่าหัวใจกลับทุกข์ระทม จะมีความหวังหรือไม่ว่า กฤตย์จะรักตน เขาจะเห็นค่าในตัวเธอมากไปกว่าพี่เลี้ยงลูก หรือนางบำเรอ น้ำฟ้ารู้ว่ามันยากที่ตนจะได้ความรักจากเขา แม้ไม่มีความหวังทว่าเธอก็หวัง หวังว่าสักวันหนึ่ง ตนจะเข้าไปนั่งกลางใจเขา
- ผู้เขียน
