วิชชุดายืนอยู่หน้าประตูห้องกฤตย์อย่างชั่งใจว่า จะเคาะประตูห้องดีหรือไม่ ตอนนี้เด็กสาวมีทั้งความไม่กล้าและความกลัวในระดับที่เท่ากัน เธอกลัวว่ากฤตย์จะไม่อนุญาตในเรื่องที่ตนร้องขอ และนั่นทำให้เกิดความไม่กล้าขึ้นมา เธอยกมือขึ้นตั้งใจจะเคาะประตู แต่ก็ต้องลดมือลงด้วยความกล้าๆ กลัวๆ ทำเช่นนี้อยู่หลายครั้ง ขณะที่กำลังตัดสินใจอยู่ว่า จะทำความตั้งใจหรือเดินกลับห้องดี ประตูห้องนอนของบิดาก็เปิดเสียก่อน
“อ้าวป่าน มายืนทำอะไรตรงนี้” กฤตย์ถามลูกสาว
“อ๋อ...คือว่าป่านจะมาขอบคุณคุณพ่อค่ะที่วันนี้ตามใจป่านกับน้องแทน” วิชชุดาหาข้อแก้ตัว เห็นหน้ากฤตย์แล้ว วิชชุดารีบพับความตั้งใจลงทันที เนื่องจากความไม่กล้าและความกลัวบดบังจิตใจ
“ไม่ต้องขอบคุณพ่อหรอก พ่อเป็นพ่อมีหน้าที่ให้ความสุขกับลูกสิ พ่อรู้ตัวว่าเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องสักเท่าไหร่ ไม่ค่อยมีเวลาให้ป่านกับน้องแทน”
กฤตย์ยอมรับใ
