ขณะที่ภาคินทร์กำลังคุยและขับรถ นัยน์ตาเขามองไปยังกระจกหน้ารถตลอดเวลา เขาสงสัยรถยนต์สีดำคันหลังที่ขับตามมาตั้งแต่ออกจากซอยบ้านกฤตย์ ตอนแรกภาคินทร์เข้าใจว่า ไปทางเดียวกัน พอผ่านมาได้สักระยะ รถคันนั้นไม่ได้ขับแซงหรือขับห่างรถของเขาเลย ยังขับต่อท้ายมาตลอด ไม่ให้คิดว่าตามเขามาก็ไม่ได้
นายแพทย์ภาคินทร์ไม่ได้ตื่นตูม เขายังคงขับรถด้วยความเร็วเท่าเดิมและอยู่ในเส้นทางเดิม ไปเปลี่ยนเลนไปไหน เพราะหากขับหนีอาจเกิดอุบัติเหตุได้ และอาจทำให้คนที่ร่วมเดินทางมาด้วยได้รับอันตราย เขาจึงทำให้แน่ใจว่า รถคันนั้นตามตนมาจริง
“ผมแวะเติมน้ำมันหน่อยนะ” เขาบอกชมพลอยที่พนักหน้ารับรู้ อีกราวสามร้อยเมตรภาคินทร์ได้เลี้ยวรถเข้าไปในปั้มน้ำมัน เติมน้ำมันเพื่อความสมจริง แล้วคอยดูว่า รถคันนั้นตามมาหรือไม่
รถคันนั้นตามมาแต่ไม่ได้เติมน้ำมัน เจ้าของรถปริศนาขับรถไปจอดตรงทางออกของปั้ม ภาพที่เห็นทำให้ภาคินทร์มั่นใจว่า ตนถูกตาม
