“มันถึงเวลาที่แกต้องตามหาเกรซแล้ว” เปรมชัยพูดเสียงนิ่ง “ฉันรู้ว่าแกไม่ได้รักอุ๊ ที่แต่งงานกับอุ๊เพราะแม่ของแกเห็นดีเห็นงามด้วย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะไม่รักเกรซเพียงเพราะว่า เกรซไม่ได้เกิดมาจากเมียที่แกรักและเลือกเอง ถึงยังไงเกรซก็คือลูกแก ลูกที่แกต้องเอาใจใส่ดูแล ไม่ใช่ตัดเยื่อใยราวกับมีเลือดชั่วอยู่ในตัว หากแกคิดอย่างนั้นก็เท่ากับว่า ด่าตัวเองไปด้วย เพราะเลือดในตัวเกรซครึ่งหนึ่งคือเลือดของแก ที่สำคัญที่สุด เกรซคือลูกที่ถูกต้องตามกฎหมายของแก ไม่ใช่ลูกตาสีตาสาที่ไหน ไม่ใช่ลูกนอกสายเลือดที่ฝากแกเลี้ยงดู...”
คำพูดประโยคท้ายนี้ เปรมชัยหันมองหน้าจิรวรรณแล้วยกยิ้มขึ้นข้างหนึ่ง “จริงไหมดวง”
คนถูกถามไม่เข้าใจว่า เหตุใดเปรมชัยจึงเอ่ยถามตนเช่นนี้ อีกทั้งใบหน้า แววตาอีกฝ่ายก็ดูพิกล
“จริงค่ะคุณท่าน” แต่ถึงกระนั้น จิรวรรณก็ตอบออกไป
“แกก็น่าจะรู้นิสัยเกรซดี ขนาดฉันที่ไม่ค่อยรักและเอาใจใส่เกรซย
