คำพองหันมาถามลูกสาวด้วยแววตาฉงน “รู้เหรอว่าเห็ดไหนกินได้กินไม่ได้” ทุกครั้งที่ให้ไปด้วยก็ถามทุกครั้งจนคนโดนถามเมื่อยปากไปหมด เห็ดชนิดเดียวถามอยู่เป็นร้อยรอบ ทางที่ดีให้คำแก้วอยู่บ้านจะดีกว่า
“ให้ดวงบอกก็ได้ค่ะ จริงไหมจ๊ะดวง” คำแก้วหันไปขอความเห็นจากเพื่อน เธอมีความจำดี ถามแค่ครั้งเดียวก็รู้หมดว่าเห็ดชนิดนั้นกินได้หรือไม่
“คำแก้วหายป่วยแล้วเหรอ” ดวงนภาได้ยินข่าวว่าเธอป่วยหนักมาหลายวัน นี่ก็คงเพิ่งฟื้นจากการเป็นไข้ จะมีแรงไปเดินป่าเดินดงได้อย่างไร ก่อนป่วยคำแก้วเป็นผู้หญิงที่ถือว่าเป็นคนน่ารักผิวพรรณผุดผ่องมีน้ำมีนวล ไม่ได้แห้งเหี่ยวเหมือนกับตอนนี้
“หายดีแล้วจ้ะ และก็แข็งแรงมากด้วย” คำแก้วถกแขนเสื้อยืดขึ้นแล้วทำท่าเกร็งกล้ามแขนทั้งสองข้างให้เพื่อนดู ถ้าเห็นเธอยกหินก้อนใหญ่แล้วทุกคนจะตะลึงในความสามารถของเธอ
ดวงนภายิ้มให้กับกล้ามเล็กเท่าหอยมดของเพื่อนแล้วเอ่ยขึ้น “งั้นก็ได้จ้ะ แม่ให้คำแก้ว
