“ ภู ! ”
“ มึงกำลังจะไปไหน ”
“ กู เอ่อ.. ” ตฤณหันไปมองจุดที่เห็นนางสวาทยืนอยู่เมื่อครู่ แต่ตอนนี้เธอกลับไม่ได้อยู่ตรงนั้น หายไปไหนไวเหลือเกิน
“ กู.. จะไปเดินเล่นน่ะ ” โชคดีที่เธอหายไป เขาเลยแถต่อได้ กระนั้นภูรินทร์ก็ยังถาม
“ จะไปเดินเล่น มืด ๆ ในป่าเนี่ยนะ ”
“ เออดิ กูแค่อยากยืดเส้นยืดสาย เห็นอากาศมันเย็นดี ”
“ ไม่ใช่ว่าจะเดินไปหาใครนะ ”
“ ปละ.. เปล่า ไปหาใคร ใครจะไปยืนอยู่ในป่าวะ ”
“ ก็มึงเห็นใครล่ะ ”
“ ไม่มีหรอกภู มึงคิดมากน่ะ ไป เข้าห้องกัน ” ตฤณพูดพร้อมกับโอบไหล่เพื่อนให้เดินกลับเข้าห้องนอน ภูรินทร์ยังมิวายหันหลังกลับไปยังความมืดมิดนั้นเพื่อเขม้นมองอีกครั้งแต่ก็ไม่พบอะไร
“ กี่โมงแล้ววะ ” ตฤณเอ่ยถาม ภูรินทร์ตวัดข้อมือเพื่อดูเวลาก่อนบอกเพื่อน
“ ตีสามยี่สิบ ”
