รัญตาพยักหน้ารับ น้อยใจเล็กๆ ที่แมคโลริคไม่มารับเธอ แต่อย่างว่าละนะ งานนี้เป็นงานเลี้ยงเพื่อบุคลากรในบริษัทโดยเฉพาะ แค่ผู้บริหารระดับเขาเข้าร่วมอย่างเป็นทางการก็ถือว่าให้ความสำคัญมากพอแล้ว เธอจะหวังให้เขาเห็นความสำคัญของเธอมันคงยาก ไหนจะพนักงานที่บริษัทอีก เขาคงได้อธิบายยืดยาวหากควงเธอเข้างาน
“งั้นเราแยกย้ายกันกลับดีกว่านะคะ รัญต้องแต่งหน้าทำผมอีก เดี๋ยวไม่สวย”
คนที่กลัวไม่สวยเอ่ยทีเล่นทีจริง แต่ทำเอาคนฟังยิ้มไม่หุบ อย่างรัญตาหรือจะไม่สวย ต่อให้ไม่แต่งหน้าทาปาก หล่อนก็สวยกว่าใครในสายตาเขาแล้ว
“ครับ งั้นสองทุ่มผมไปรับที่บ้านนะครับ”
“รัญจะรอนะคะ” ว่าพลางยิ้ม หยิบแก้วกาแฟปั่นมาดูดอึกใหญ่ก่อนจะถือมันก้าวออกจากร้านพร้อมๆ กับผู้ช่วยของชายคนรัก การมีเชนเป็นเพื่อนก็ไม่ได้เลวร้ายนักในความรู้สึกของรัญตา กลับกันเธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยยามอยู่ใกล้เขา ราวกับว่าสองแขนแกร่งคู่นั้นมีไว้เพื่อปกป้องเธ
