บทที่ 7
ก้าวใกล้ความชอกช้ำ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
ประตูถูกเคาะเป็นจังหวะหลังจากที่พิชฎากดเปิดคอมพิวเตอร์ มันยังเปิดเครื่องไม่เสร็จดีด้วยซ้ำ เธอกลอกตาขึ้นฟ้าอีกระลอก ชักรำคาญเจ้าหนี้ตัวร้ายขึ้นมาตงิดๆ
“อะไรอีกล่ะ! ฉันมีงานมีการต้องทำนะ!” กระแทกเสียงใส่บุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้า ในทันทีที่เปิดประตูให้อ้าออก แมคโลริคไม่มีทีท่าว่าจะกริ่งเกรงน้ำเสียงห้วนๆ ของเธอเลย
“ก็ผมลืมดอกเบี้ย เลยมาทวง” พูดจบก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะรวบร่างอรชรเข้ามาในวงแขน
พิชฎาหน้าตื่น เขารุกเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน
“มะ...ไม่ ไม่นะ คุณจะทำแบบนั้นที่นี่ไม่ได้ ฉันไม่ยอม!” ยืนกรานพลางผลักแผ่นอกหนาออกห่างร่างตน ทว่ามันไม่เคยสำเร็จ ในเมื่อเจ้าของแผ่นอกช่างสูงใหญ่กำยำจนยากจะต้านทาน
“เอ...คุณคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะคุณนักเขียน ผมแค่จะจูบคุณให้หายคิดถึงเท่านั้นเอง หึๆๆ” หัวเราะเบาๆ ล้อหล่อน มันทำให้พวงแก้มของหล่อนขึ้นสีแดงระเรื่อน่ารัก
“จ
