EP 2/3 ลูกไก่ในอุ้งมือ (มัจจุราช)
912 คำ
“โอ...ไม่จริง! นี่ฉันเป็นอะไร ไม่! ฉะ...ฉันขอโทษ แมคโลริค” พิชฎาพยายามยันกายขึ้นมองคนที่ยังดื่มกินหยาดสวาทที่ซึมเอ่อออกจากร่างของเธอ เขามองเธอด้วยดวงตาหื่นกระหาย ปลายลิ้นร้อนที่เลียไล้ไปทั่วกลีบสาวยังทำหน้าที่ของมันได้ดีเยี่ยมราวกับจะปาดเช็ดหยาดรักอันน่าละอายให้แห้งเหือด แต่มันจะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อยิ่งเขาเลียไล้มากเท่าไหร่ หยาดน้ำทิพย์มันก็ยิ่งซึมเอ่อประจานเจ้าของ
“พะ...พอ...พอได้แล้ว แมค...พอเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว อืม...”
หญิงสาวทิ้งกายลงนอนอีกหนเมื่อความเสียวซ่านตีวนขึ้นมาอีกครั้ง เธอหลับตานิ่ง หายใจหอบแรง มือสองข้างจิกทึ้งผ้าปูที่นอน รู้สึกว่ามือแข็งแกร่งของเขามาป้วนเปี้ยนอยู่แถวเอวคอด แล้ววินาทีต่อมาเสื้อของเธอก็ถูกเลิกขึ้นมากองเหนือพุ่มทรวง เสื้อชั้นในถูกปลดตะขอด้วยความรวดเร็ว มันเร็วพอๆ กับที่เธอพบว่า เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ร่างเปล่าเปลือยของแมคโลริคก็คร่อมเธอเอาไว้ราวกับพญามัจจุราชที่พร้อมจะกระชากวิญญาณ
“นี่มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ ฉันไม่มีทางยอมขึ้นเตียงกับคุณเด็ดขาด มันต้องเป็นความฝัน...อื้อ...”
คนที่พยายามหลอกตัวเองถูกริมฝีปากของความจริงจ้วงชิมความหวานในโพรงปากอีกรอบหนึ่ง คราวนี้แมคโลริคปล่อยทุกกลเม็ดที่มีเพื่อบำเรอสวาทให้กับนักเขียนสาว เขาเฝ้ามองหล่อนมานาน เฝ้ามองและเฝ้ารอเวลานี้ เวลาที่จะได้ครอบครอง!
“ยะ...อย่านะแมค อย่า...ฉันขอร้อง...ฉัน..เป็นน้าของแฟนคุณนะ!” หญิงสาวใช้ไม้เด็ด ตอนนี้แมคโลริคกำลังไล้เล็มปลายถันข้างหนึ่งของเธออย่างบ้าคลั่ง ส่วนข้างที่เหลือเขาก็ไม่ได้ปล่อยให้มันน้อยใจ บีบขยำจนทรวงอวบแทบจะหลุดติดมือออกมา มันอธิบายความรู้สึกนี้ได้ยากนัก ทั้งเจ็บปวดและเสียวซ่าน มันเป็นความสุขที่มาพร้อมๆ กับความทรมาน ทรมานทั้งกายและใจ!
คำพูดของพิชฎาทำให้แมคโลริคหยุดชะงักชั่วครู่ เขาเงยหน้าขึ้นมองคนที่หน้าแดงก่ำ เส้นขนอ่อนบนร่างหล่อนลุกชันด้วยว่าถูกปลุกเร้าจากเขา ดวงตาก็ปรือมองอย่างหวานเยิ้ม อย่างนี้ยังจะมีหน้ามาบอกให้เขาหยุด ช่างไม่รู้ตัวเองบ้างเลย แต่เอาเถอะ เขาจะยอมหล่อนสักครั้ง การร่วมเตียงกับสตรีที่ไม่ยินยอมพร้อมใจมันไม่สนุกเท่าไหร่นักหรอก
“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกคนสวย แต่คุณต้องยอมให้ผมจูบคุณก่อน จูบ...ทั้งตัว” เขาเอ่ยช้าๆ จงใจช้อนดวงตาสีเงินเซ็กซี่ใส่ดวงตากลมโตของนักเขียนสาว
“ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วใช่ไหม” ถามเสียงสั่น ใบหน้าฉายชัดแววตื่นกลัว
“ผมมองไม่เห็นสักทาง” เขาตอบ ยิ้มยั่วเล็กน้อยก่อนจะกดปลายจมูกลงกับซอกคอขาว บรรจงแทะเล็มผิวเนื้อหอมกรุ่น ดูดดึงขบเม้มจนปรากฏรอยคิสมาร์ค
“ฉันเจ็บนะ!”
“ชู่ว์...อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากให้ผมทำมากกว่านี้”
สิ้นบัญชาของมัจจุราชร้าย พิชฎาก็นอนนิ่งให้ชายหนุ่มได้ลิ้มลองเธอจนถ้วนทั่ว เขาไม่ได้ทำมากกว่าที่ได้รับปากไว้ แค่ ชิม เธอตั้งแต่หน้าผากมนจรดปลายเท้าเท่านั้นเอง
หกโมงเย็น บ้านเช่าหลังน้อย
น้าสาวของรัญตาพาร่างอันกรุ่นด้วยกลิ่นอายบุรุษมาหยุดที่หน้าห้องนอนของตัวเอง เธอผลักประตูเข้าไปแล้วแอบพ่นลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อหลานสาวไม่ได้อยู่ในห้องนอนของเธอแล้ว
“นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย” รำพันเบาๆ ทว่าคนที่เพิ่งเปิดประตูบานที่อยู่ตรงข้ามกันกลับได้ยินอย่างชัดเจน
“มีอะไรหรือเปล่าคะน้าฎา” หลานสาวถามด้วยใคร่รู้ ทว่าผู้เป็นน้าสาวถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนจะหันไปหาหลานด้วยสีหน้าท่าทางมีพิรุธ
“ปะเปล่า เปล่าจ้า”
รัญตาเอียงคอมองหน้าน้าสาวอย่างพิจารณา น้าเธอมีท่าทางแปลกพิกล ราวกับไปทำผิดมาอย่างไรอย่างนั้น แล้วยังมีร่องรอยบางอย่างตรงซอกคอขาวๆ นั่นอีก
“แน่นะคะ แล้วนั่นไปโดนอะไรต่อยมา มันช้ำๆ ชอบกล” ว่าแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้น้าสาวอีกหน่อย ก้มเล็กน้อยเพื่อพิจารณาลำคอของอีกฝ่าย
พิชฎาเอามือตะครุบไว้แทบไม่ทัน แมคโลริคไม่ได้ทำอะไรมากกว่ากอดจูบลูบคลำก็จริง แต่กลับทิ้งร่องรอยไว้ให้เธอได้อาย น่าโมโหนัก
“เอ่อ...สงสัยยุงกัดน่ะ ว่าแต่รัญหายปวดท้องแล้วเหรอ” เสไปคุยเรื่องอื่นก่อนที่จะถูกจับได้ หลานสาวพยักหน้าหงึกๆ แต่ยังไม่กระจ่างในสิ่งที่น้าสาวแสดงออก
“ทำไมกลับค่ำจังคะ ออกไปตั้งแต่ก่อนเที่ยงไม่ใช่เหรอ”
“อ่า...น้า..น้าแวะไปคุยกับบอกอที่สำนักพิมพ์มา ก็เลยกลับค่ำน่ะ รัญหิวหรือยัง น้าอาบน้ำแป๊บเดียวเดี๋ยวทำอะไรให้กินนะ”
หลานสาวพยักหน้าเร็วๆ ตอนนี้เธอหิวจนจะกลืนช้างได้ทั้งตัวแล้ว
“โอเค งั้นไปดูทีวีรอเลยนะ เดี๋ยวน้าอาบน้ำห้านาทีจ้า”
“ค่ะ น้าฎา”
- ผู้เขียน
