“แทคิณ นี้นายจะบ้าเหรอ ปล่อยคนอื่นจะคิดยังไง ฉันไม่อยากถูกใครมองแย่งแฟนคนอื่น” ร่างบางเอ่ยเสียงรอดไรฟันออกมา มีอย่างที่ไหนพอเจอไม่จับ ไม่ฉุดก็กระชาก
“ใครจะคิดยังไงก็คิดไปสิ ต้องให้บอกกี่ครั้งวะพรีน ว่าเธอคนเดียวที่เป็นเมียฉัน” ด้านแทคิณคนตัวเล็กเริ่มดื้อไม่คิดจะยอมคุยกับตนดีๆ และยังใช้เพื่อนเธอคอยกันท่าผม หึ...ให้มันได้แบบนี้สิวะ
“มีอะไรจะคุยกับฉัน ก็คุยมันตรงนี้แหละ” ถ้าให้ไปคุยกับเขาสองต่อสองมีหวังสีหน้าและแววตาดุดันที่จ้องฉันตอนนี้ไม่จบแค่พูดคุยธรรมดาแน่นอน
“แน่ใจเหรอว่า เธออยากให้เพื่อนของเธอ ทราบเรื่องของเรา” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
เรื่องของฉันกับเขาสองคน ไม่ดีแน่ถ้ายัยลี่จะอยู่ฟังด้วย แทคิณเขาร้ายกว่าที่คิดเขากำลังบีบบังคับฉันทางอ้อม
“สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ ที่ฉันต้องฟังนาย” พรีนเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ
“ไม่สำคัญฉันจะไปกล่อมเธอนอนถึงบ้านเหรอ” เขาเอ่ยหน้าตาย แน่นั้นลิลล
